Zo soepel als een drugsdeal

Op Schiedam Centrum, het treinstation, gebeurt er elk kwartier iets magisch. Tenminste, in theorie moet daar elk kwartier iets magisch gebeuren. In de praktijk gebeurt het minder vaak, omdat deze magie van mensen en machines afhankelijk is. Bovendien heeft vrijwel niemand het door als het gebeurt, dus er zal geen moeite gedaan worden. Waar ik het over heb? Simpel.

Wiskunde is als slapen

Wiskunde is eigenlijk maar iets raars. Heel school, om eerlijk te zijn. Je krijgt een hoop dingen te leren, maar wat heb je er later nou aan? Zelfs een vak als Nederlands, zeer nuttig als je in Nederland woont, wordt zo onmogelijk en hopeloos gemaakt. Werkwoordelijk en naamwoordelijk gezegde, bijvoeglijk naamwoord, bijwoordelijke bepaling, taalkundig en redekundig ontleden.. Wiskunde is nog veel erger!

Het is een test

Je hoopt gewoon dat het een grap is. Of een test, dat vind ik ook prima. Een test waarvan we de uitkomst te horen krijgen. Gehaald, hoop ik dan. Wij zijn geslaagd als mensheid. We kunnen samenwerken. 

Docenten vs. artiesten

Eigenlijk kun je docenten perfect vergelijken met artiesten. Denk er maar eens over na!

Je hebt de zanger* met het leuke koppie en de leuke lach. Daarbij hoort de 'hunk' onder de docenten. Uitleggen gaat prima als hij de stappen in het boek volgt (playbacken), maar verder vind je de lessen alleen maar leuk vanwege zijn uiterlijk. 

Je hebt de zanger die steeds over de top gaat en de gekste dingen uithaalt. Dit is de docent die steeds verschillende werkvormen aanhaalt en zijn lessen zo leuk mogelijk probeert te maken, met soms helaas als gevolg dat je zijn echte baan vergeet: docent.

Wie met beide benen op de grond blijft staan, komt niet ver

Laatst heb ik een whiteboard gekregen. Gewoon, omdat hij in de weg stond en ik het wel leuk vind om zo'n ding te hebben, alsof mijn kamer dan een lokaal wordt of zo. Op dat bord hangt een tekening, gekregen voor mijn verjaardag, en blaadjes van wiskundige bouwwerken die ik heb gemaakt (maar daarover later meer). Ook staan er wat dingetjes op die ik moet onthouden of doen en is er een 'spreuk van de week'. Ik heb het bord pas kort, dus dit is de eerste spreuk die erop staat. En onbedoeld heb ik mij er nu al naar gedragen. 

Basketbalveldje (2) - Het echte verhaal

 Met een zonnebril op mijn neus en een lach op mijn gezicht loop ik langs een basketbalveldje. Het is warm, ik heb spijt dat ik geen zomerjas draag. Op het veldje, asfalt omrand met een ijzeren hek, staat een jongeman. Eentje maar, hoewel ik twee fietsen en twee tassen zie. De jongeman draagt een zwarte broek en een wit hemd waarin zijn arm- en borstspieren goed uitkomen. Hij kijkt me vluchtig aan, zwaait met zijn armen en maakt een handstand. Een slordige, mag ik wel zeggen, zo'n handstand die men altijd op straat uitvoert. Lang houdt hij de handstand niet vol. "He," roep ik naar hem en gooi mij tas en jas op de grond.

Basketbalveldje (1) - Zo doe je dat

Met een zonnebril op mijn neus en een lach op mijn gezicht loop ik langs een basketbalveldje. Het is warm, ik heb spijt dat ik geen zomerjas draag. Op het veldje, asfalt omrand met een ijzeren hek, staat een jongeman. Eentje maar, hoewel ik twee fietsen en twee tassen zie. De jongeman draagt een zwarte broek en een wit hemd waarin zijn arm- en borstspieren goed uitkomen. Hij kijkt me vluchtig aan, zwaait met zijn armen en maakt een handstand. Een slordige, mag ik wel zeggen, zo'n handstand die men altijd op straat uitvoert. Lang houdt hij de handstand niet vol. "He," roep ik naar hem en gooi mij tas en jas op de grond.

We zijn goed bezig

"Wat heb je deze avond gedaan?" Met een kritische blik bekijk ik mezelf in de spiegel. Ik weet het antwoord: niks. "Je had zoveel kunnen doen! Je weet toch wel dat je voor dinsdag die vier hoofdstukken moet hebben gelezen?" Ik weet het. "Je had er vanavond al aan kunnen beginnen. Elke dag een hoofdstuk, zondag samenvatten. Maar nee hoor."  Ik weet het en hoe erg ik het ook vind, ik vind het niet erg.

Who cares?!

Afgelopen weken werd Facebook overladen met de "Bekijk mijn Facebook-filmpjes". Jouw mooiste, leukste en populairste momenten, ondersteund door een leuk muziekje. Binnen de kortste keren stond heel Facebook ermee vol. Ik bekeek er enkele en begon mij te schamen voor mijn mening.

Miek de Opblaaspop

Vroeger, ik schat een jaar of vier geleden, kreeg ik een opblaaspop van niet eens een meter hoog. Ze werd Miek de Opblaaspop genoemd. Zij had een Hyves nodig. Zo gezegd, zo gedaan. maar wie wil er nou weer vrienden worden met een opblaaspop? Ik ging op zoek naar profielfoto's van wildvreemde mensen die heel veel Reacties en Respects, ook wel R&R genoemd, hadden. Vaak waren dit van die aandachtsgeile tienertjes, met foto's die "snel" gemaakt waren, waarbij je wist dat er nog honderd soortgelijke foto's op hun telefoon stonden. 

Ik besloot onder de naam Miek de Opblaaspop hun toe te voegen als vriend en om hun foto te R&R'en. Gewoon, om te kijken wat er zou gebeuren. Het resultaat was schokkend.