Vertrouwen

Vertrouwen, dat is iets moois. Er wordt iets verteld, met de bedoeling dat het niet doorverteld wordt. Blijft het berichtje tussen die twee personen, dan geeft dat een speciale band.

Ik ken verschillende vormen van vertrouwen. Zo vertelt A tegen B iets over C, met de bedoeling dat het niet wordt doorverteld. Toch is dat niet het geval. Ik denk dan: tja, waarom vertelt A het niet tegen C, dat bespaart al dit stiekeme gedoe! 
Nou ben ik sowieso van het alles-open-en-eerlijk, ik zie over het algemeen niet in waarom iets geheim wordt gehouden. Je mag van mij best geheimen hebben, maar natuurlijk, de wereld hoeft niet alles te weten. 
Een voorbeeld: A en B hebben een relatie. A vertrouwt het niet als B alleen uitgaat, dat B met C, een ex, gaat zoenen. Als A nou eerlijk zegt dat 't een beetje onbetrouwbaar is, dan kan B uitleggen dat A zich geen zorgen hoeft te maken..
Maar goed, die relatie tussen A en B is over, ik wil er geen woorden aan vuil maken, de relatie was toch al besmet. Geen vertrouwen.

J, dat is echt een schatje! Vertrouwen moet van twee kanten komen, absoluut. J zei iets tegen mij, uit respect voor J ga ik het niet behandelen, maar het was iets persoonlijks. Dit persoonlijke kon heel uitgebreid verteld worden, waarbij ik alle details te horen zou krijgen. Hoe benieuwd, hoe nieuwsgierig, ik was, ik hoefde het niet allemaal te weten. Mocht het nuttige informatie zijn, dan kreeg ik het wel te horen. Ik vertrouwde J dat ik genoeg van het verhaal kende, en J vertrouwde dat ik niks doorvertel. 
Dan zie je hoeveel je voor iemand betekent, hoeveel je om elkaar geeft.