Het is een test

Je hoopt gewoon dat het een grap is. Of een test, dat vind ik ook prima. Een test waarvan we de uitkomst te horen krijgen. Gehaald, hoop ik dan. Wij zijn geslaagd als mensheid. We kunnen samenwerken. 

Who cares?!

Afgelopen weken werd Facebook overladen met de "Bekijk mijn Facebook-filmpjes". Jouw mooiste, leukste en populairste momenten, ondersteund door een leuk muziekje. Binnen de kortste keren stond heel Facebook ermee vol. Ik bekeek er enkele en begon mij te schamen voor mijn mening.

Miek de Opblaaspop

Vroeger, ik schat een jaar of vier geleden, kreeg ik een opblaaspop van niet eens een meter hoog. Ze werd Miek de Opblaaspop genoemd. Zij had een Hyves nodig. Zo gezegd, zo gedaan. maar wie wil er nou weer vrienden worden met een opblaaspop? Ik ging op zoek naar profielfoto's van wildvreemde mensen die heel veel Reacties en Respects, ook wel R&R genoemd, hadden. Vaak waren dit van die aandachtsgeile tienertjes, met foto's die "snel" gemaakt waren, waarbij je wist dat er nog honderd soortgelijke foto's op hun telefoon stonden. 

Ik besloot onder de naam Miek de Opblaaspop hun toe te voegen als vriend en om hun foto te R&R'en. Gewoon, om te kijken wat er zou gebeuren. Het resultaat was schokkend.

Hoe werkt een schoenenwinkel

Van bepaalde zaken verwacht je dat iedereen wel weet hoe dat werkt. Een mes gebruik je om te snijden, een schaar om te knippen en in de supermarkt betaal je voor je boodschappen. Niemand die daar raar van opkijkt of zegt dat hij dat niet wist. Toch is het netjes om bij deze 'simpele' zaken stil te staan. 

Durf jij het?

"Gaaf! Ik heb het ook wel eens gedaan, maar nu durf ik het niet meer, hihi."
"Heel leuk!! Knap dat je toch durfde!!"

"Gaaf! Stoer wijf!"

"Wow, gaaf! Ik zit er ook al 3 jaar over te twijfelen, haha, maar ik durf het nog steeds niet."

"Stoer dat je het hebt gedaan! Leuk! Ik ga het denk van de winter doen, maar ik weet nog niet of ik het durf, haha."

Enkele reacties op Facebook. Het ging niet over vrijwilligerswerk in een derdewereldland, of over stage lopen in het buitenland. Het ging niet over backpacken ergens in Azië of over het nemen van een tatoeage.

Nee, het ging over een ander kapsel.

Op zich kan ik me dat nog voorstellen als iemand zijn of haar hoofd heeft kaalgeschoren voor het goede doel, of een lange staart heeft afgestaan om pruiken van te maken. Ik begrijp het ook nog als het haar drastisch is veranderd, maar dit was het allemaal niet.

Nee, het was van lang haar (tot ongeveer de onderkant van de schouderbladen) tot een bob (tot haar kaaklijn). 

Het staat leuk, maar om nou te zeggen dat het knap is dat ze het durfde.. Nee, ik snap het niet. In wat voor land leven wij als wij dat stoer vinden? Wat voor slappelingen zijn we dan? We zouden het toch doodnormaal moeten vinden als iemand op deze manier van haarstijl verandert? Het is toch eigenlijk pas stoer als iemand vrijwilligerswerk gaat doen in Peru of zo? 

Nogmaals, leuk staat het hoor, maar wie zou het nou niet durven..

Homohuwelijk in Engeland

Share a coke with...

Het is woensdagavond. Ik stap de tram in. De hitte van de dag zit nog in de stad. In de tram voelt de lucht benauwd aan. Er ligt een vloeistof op de grond. Nog niet zo heel lang, omdat de vlek groter wordt bij elke bocht die de tram maakt. Voorbij die plas is nog een plaatsje vrij, en ik besluit om daar te gaan zitten. Voorzichtig stap ik over de rivier heen, omdat ik geen plakkerige schoenen wil. Vandaag is al plakkerig genoeg. 
Als we de Erasmusbrug overgaan, zie ik waar de bende uit komt. Een coca-cola blikje rolt over de grond. Ik snap die mensen niet. Waarom drink je het blikje niet leeg? Ik kan me niet voorstellen dat je met dit weer geen dorst hebt. Misschien was de cola te warm om te drinken. Nee, dan kun je het blikje weggooien als je uitstapt. Waarom laat je het staan? Misschien is er wel opzet in het spel. Weet ik veel, het kan toch leuk zijn om de tram smerig achter te laten?
Mijn gedachten verplaatsen van de daders naar de tramconducteur. Is hij niet trots op zijn werkplaats, wil hij die niet schoon achterlaten, wordt hij niet gek van dat rollende blikje? 
Ik snap de reizigers ook niet. Wat voor moeite is het om een blikje weg te gooien, ook al is het niet van jou. Dat je de dader(s) er niet op durft aan te spreken, kan ik begrijpen, want wie ben jij nou om je met het leven van een ander te bemoeien? Misschien merkte je het blikje pas op toen hij omviel en de eigenaar al weg was. Misschien kwam je wel, net als ik, binnen toen de colasloot een colarivier werd. 
De tram is bijna bij mijn halte. Ik pak het blikje op. Zo'n grote moeite is het niet om het weg te gooien. Er zit nog wat cola in het blikje. Heel voorzichtig houd ik het beet, om geen plakkerige handen te krijgen. 
De tram stopt en ik stap uit. Bij de prullenbak gooi ik het blikje erin. "Share a coke with LOVE" verdwijnt in het afval. 

Homofanclub

ADO Den Haag heeft als eerste voetbalclub in Nederland een fanclub voor homoseksuelen en transgenders. De leden hebben een voorbeeld genomen aan andere clubs in Europa waar roze fanclubs al langer gebruikelijk zijn.

Een van de initiatiefnemers is Renate den Heijer. "Het idee is geboren toen ik samen met vrienden vorig jaar in een café naar ADO zat te kijken. Een van de mannen vertelde dat hij homosekueel is en dat hij een aantal keren in Duitsland naar wedstrijden is gaan kijken. Hij zei dat daar 21 clubs zijn met een roze fanclub. Zelf ben ik transgender. Toen kwamen we al snel op het idee om ook in Nederland zo'n club op te richten."

"Reacties positief"

De fanclub bestaat nu uit tien leden en heeft de naam 'De Roze Règâhs' meegekregen. Het symbool van ADO en de stad Den Haag is een ooievaar, maar in de volksmond wordt er gesproken over 'de reiger'.

Negatieve reacties zijn er ook. "Op de website van de harde kern van ADO lees je wel vervelende dingen maar die zijn niet veel erger dan wat je aan reacties op internet leest bij elk willekeurig verhaal over homo's."

Respect

De oprichters hopen dat de fanclub bijdraagt aan meer respect voor lesbiënnes, homoseksuelen, biseksuelen en transgenders in het voetbal.

"Al moet ik er wel bij zeggen dat wij geen activisten zijn", zegt Den Heijer. "Allereerst zijn we gewoon fan van ADO Den Haag en willen we samen van wedstrijden genieten."

Bron.

Ergens ben ik tevreden. De voetbalwereld is namelijk niet zo homovriendelijk, dus dit is zeker een stap in de goede richting. Ik vraag me alleen af of dit geen vorm van (positieve) discriminatie is. Waarom kunnen LHBT's zich niet aansluiten bij de bestaande fanclubs? Waarom moet er onderscheid gemaakt worden tussen hetero's en niet-hetero's?

The Mormon Proposition

Op 17 juni 2008 was het 'homohuwelijk' legaal geworden. Helaas bleek dit van korte duur. 

Proposition 8

Een proposition, oftewel een voorstel, kun je indienen als je de wet wilt veranderen. Prop 8 uit 2008 is ongetwijfeld de bekendste: "Only marriage between a man and a woman is valid or recognized in California". Tegen het trouwen van gelijke stellen dus. 

Maar waar kwam dit vandaan, wie organiseerde dit? Wel, het is groter dan ik in eerste instantie dacht. Ik heb de documantaire 8: The Mormon Proposition gekeken, en ik kan hem ten zeerste aanbevelen.

Om het voorstel over heel Californië te verspreiden, heb je geld nodig. De mormonen zijn goed in het verzamelen van geld en hebben dat ook uitgebreid gedaan. Tientallen reclames tegen het homohuwelijk, langs de deuren om geld te vragen, naar de leden van de kerk met het bericht "Zoveel salaris krijgen jullie, dit bedrag kunnen jullie missen. Jullie geven dat, of je wordt uit de kerk gezet."

Maar het gaat verder: promotiefilmpjes die uitleggen hoe jij je vrienden overtuigt om JA op het voorstel te stemmen. Een heel netwerk zat erachter.

Gevolgen: een hoger aantal zelfmoorden, demonstraties voor en tegen het homohuwelijk, schandalen.. 

Hoe je van homoseksualiteit geneest (want je beeldt het je maar in, het is niet aangeboren) is door met een boor op een bepaald gedeelte van je hersenen te boren (daar waar de gevoelens zitten), medicijnen en therapiën.

En waarom? Omdat het "hun" rechten schendt. 

Ik zou zo graag met tegenstanders willen praten. Gewoon, rustig zitten met een drankje en een hapje. Waarom zijn ze tegen, waar zijn ze bang voor? Weten ze wel wat homoseksualiteit is? Wat als een van hun vrienden of een familielid homoseksueel blijkt te zijn? Wat heeft God erover gezegd? Weten ze dat ze anderen veroordelen, dat ze anderen het gevoel geven dat ze tweederangs burgers zijn?

Ik zou zo graag met ze willen praten.

Politiek

Macht of misbruik? 

Soms zegt een afbeelding meer dan duizend woorden. Dit zijn twee van die afbeeldingen.

Precies zoals het in het leven gaat, zonder er een woord aan vuil te maken. Mooi!

 

Kardinaal voorzichtig positief over homohuwelijk

Het is een kleine stap, maar in ieder geval in de goede richting! 

Het 'homo'huwelijk' wordt door deze kardinaal geaccepteerd, in plaats van homoseksualiteit als een zonde of als een ziekte te beschouwen. Ik ben er wel positief over. 

De Belgische kardinaal Godfriend Danneels doet voorzichtig positieve uitspraken over het ‘homohuwelijk’ in een interview met de Groene Amsterdammer. Wel zegt hij dat het voor de Kerk niet het echte huwelijk is, ‘dus je moet een andere naam in het woordenboek  plaatsen. Maar dat het wettelijk is, dat men het wettelijk legitiem kan doen, daar heeft de Kerk niks over te zeggen.’

De kardinaal redeneert als volgt: ‘Je mag een mens toch niet vereenzelvigen met z’n geaardheid? Ik denk dat er binnen het denken van de Kerk een duidelijke evolutie is. (…) Men is veel genuanceerder aan het denken over de persoon in z’n totaliteit, dan zich blind te staren op het morele principe.’ Als hem gevraagd wordt wat hij vindt van de houding van de katholieke kerk in de discussie over het ‘homohuwelijk’, zegt Danneels: ’U weet wat de Kerk zegt over die problemen. Ik moet u daar geen tekeningetje bij maken, maar ik vind het een positieve evolutie dat staten vrij zijn het burgerlijk huwelijk voor homo’s open te stellen als ze dat willen.’

Danneels heeft sowieso de reputatie een voorloper te zijn. Zo liet hij het Vaticaan in 2004 schudden op haar grondvesten door te verklaren dat iemand die seropositief is maar beter een condoom kan gebruiken.

Het  homohuwelijk ligt op dit moment gevoelig in verschillende Europese landen. In Groot-Brittanië wordt toegewerkt naar de openstelling van het huwelijk voor paren van gelijk geslacht en in Frankrijk is onlangs het eerste paar getrouwd. Vooral in Frankrijk werd hier heftig op gereageerd. Een Franse minister ontving onlangs nog een kogelbrief.

Bron. 

Station Delft Zuid (2)

Deel 1.

Zoals zo vaak stapte ik op Den Haag Holland Spoor over van de intercity naar de sprinter. Een vrouw, ik schat eind 40 - begin 50, vraagt aan mij of deze trein naar Rotterdam gaat. Ik antwoord dat hij daar inderdaad komt en dat we daar in ongeveer een halfuur zijn. Een bankje verderop ga ik zitten.
"Of de trein naar Rotterdam gaat," natuurlijk gaat deze sprinter daarheen! Van Den Haag is er maar één manier om naar Breda te gaan, en dat is via Rotterdam. Ze zal wel niet vaak met de trein gaan. 

De sprinter vertrekt en een kwartier later zijn we bij Delft. De gedachten van een paar weken terug flitsen voorbij. Wat een geluk had ik met die conducteur! "Helaas mevrouw, u heeft geen geldig vervoersbewijs. Dit kaartje is van Rotterdam naar Den Haag." Ik haal de oordopjes uit mijn oren en luister naar het gesprek. "Mag ik hier dan geen kaartje kopen?" "Nee, dat had u eerder moeten doen. U gaat er hier uit en wacht op de volgende trein." 
Hier. Precies hier. Delft Zuid hier. Zeg maar gerust het ergste station om te wachten. HIER. Hier waar geen wachtruimte is. Ja, twee metalen bankjes die onder het viaduct staan, maar dat is alles behalve beschut! Het is zondag, kwart over acht 's avonds geweest en slechts een graad of 8. Hier, waar slechts eens per halfuur een trein komt. 
Echt, je kunt overal beter zijn, behalve HIER. Op Delft 'centraal' is een wachtkamer, op Schiedam Centrum zit je meer beschut en is er een warmtepaal, en zelfs op Rotterdam Zuid kun je beschut wachten.
De mevrouw staat op het perron terwijl de trein verder rijdt. Hoe durft die conducteur een vrouw op leeftijd een halfuur in de kou te laten wachten!

A Haunting

Eens per week is er een programma op TLC over geesten. Om 00.35, in de nacht van zaterdag op zondag, vertelt een gezin uit Amerika over wat er in hun huis rondspookte.

Het begint meestal hetzelfde: Een stel koopt een nieuw huis waar op het eerste gezicht niks mee aan de hand is. Daarna vage geluiden, die niet ernstig genoeg zijn om er wat achter te zoeken. Een paar weken later gekkere gebeurtenissen (een piano horen terwijl de piano kapot is, deuren die zomaar open en dicht gaan). Veelal komt er dan een priester langs die vluchtig het huis zegent. Voor een paar weken blijft het dan rustig. Daarna worden de gebeurtenissen erger, waarop een paranormaal team wordt ingeschakeld. Met wat zout, water en gebeden worden deze geesten dan verdreven. Als dat niet helpt, komt er een hogere priester, die Latijnse teksten opleest en met wierook zwaait. Daarna voelt het huis veel leger en vrolijker aan en kan iedereen in vrede verder leven.

Ik zet dan altijd vraagtekens bij deze verhalen. 

Stel nou dat geesten bestaan, hoe komen ze dan in dat huis? Als er personen zijn gestorven in dat huis, kan ik nog begrijpen dat hun geest 'achterblijft', maar soms zijn het ook gewoon mensen die er hebben gewoond of die er vaak kwamen. Waarom zijn ze naar hun dood niet in hun laatste omgeving gebleven, maar gingen ze naar een huis waar ze ooit kwamen?

Stel nou dat geesten bestaan en dat ze een goede reden hebben om in dat huis te blijven, waarom vallen ze dan de huidige bewoners lastig? Als ze de poort naar het hiernamaals niet kunnen vinden en in paniek raken, kan ik het enigszins nog begrijpen, maar waarom maken ze dan van die geluiden en verplaatsen ze objecten? Er zijn ook verhalen aan bod gekomen over gruwelijke daden die in huizen hebben afgespeeld, bijvoorbeeld een man die zijn vrouw zwaar mishandelt en waarvan nu beide geesten nog in dat huis ronddwalen. De vrouw-geest zou huilen en de man-geest zou tegen de vrouw zeggen dat ze haar mond moest houden, omdat men haar kon horen. Waarom zou hij dat zeggen? Je kunt de geesten toch niet zien, wat maakt het uit als je iemand hoort huilen? Dan kun je ze toch helpen!

Wat ik ook niet snap, is de uitdrijving. In een aflevering hadden ze een indiaanse begraafplaats verstoord, waardoor het ging spoken. Met God en Jezus en de hele rambam werd het rustig. Sorry hoor, maar als ik een indiaanse geest was en boos op de mensen die mijn land hebben ingepikt en hebben verziekt met hun cultuur, waarom zou ik dan weggaan als mensen hun cultuur nog harder naar mij schreeuwden? 

De vragen worden nooit beantwoord, maar interessant vind ik het wel.

Station Delft Zuid (1)

De tram van Laan van NOI, intercity naar Den Haag Holland Spoor en dan overstappen in de sprinter richting Rotterdam. Ik heb deze reis al tientallen, misschien wel honderden keren gemaakt. Instappen, inchecken, uitchecken, uitstappen, overstappen, inchecken, instappen, uitstappen, overstappen, NIET uitchecken, instappen, uitstappen, uitchecken. 

Zo ook een paar weken geleden. Ik liep naar het station en stapte in de trein. Op Holland Spoor stapte ik over. Met een muziekje op las ik het boek 'De eenvoudige Wiskunde van Jezus' en zat op mijn traditionele plaatsje bij het raam. Vlak na station Delft hoorde ik op de achtergrond de conducteur vragen of hij mijn vervoersbewijs mocht zien. Ik deed mijn boek dicht en gaf mijn kaart. Met zijn apparaatje bekeek hij mijn kaart. "Studenten-OV," zei hij. Ik knikte. "weekvrij-OV," zei hij, en ik glimlachte. "Dat klopt." "Het is nu zondag.." Ik wilde zeggen dat dat klopte, tot ik het mij realiseerde. "SHHHIIIII!" Mijn ogen werden groot en ik veerde op. He-le-maal vergeten om in te checken! De boete had ik al geaccepteerd. Ik moet betalen voor het OV, niet gedaan, dus ik rijd zwart. It's a shame, peanutbutter, had ik maar beter moeten opletten.
De conducteur kijkt van mijn gezicht via mijn boek naar mijn kaart. "Ah, dat verklaart een hoop. Je kunt bij het volgende station kun je inchecken, probeer het wel te onthouden." Ik bedank de conducteur hartelijk en check in bij Delft Zuid. Gelukkig maar, want dit is geen station waar je lang wilt staan..

Wordt vervolgd.

Geloof of geen geloof?

Geloof is iets persoonlijks. Niemand kan jou vertellen wat je moet geloven. Geloof kan niet 'goed' of 'fout' zijn. Wie ben ik om te zeggen dat de ander 'fout' zit, dat hij naar 'mijn' geloof moet overstappen, dat hij anders gaat lijden? 

De betekenis van het woord geloof is ook voor iedereen anders. Je kunt het zien als iets symbolisch om het verschil tussen goed en kwaad uit te leggen, als een geschiedenisverhaal, een sprookjesboek, of juist als de waarheid. Die betekenis geef jij zelf aan het woord en je doet ermee wat je wilt doen. 

Laatst was ik met mijn vriendin aan het winkelen tot een man riep: "Jezus died for your sins!" Hij had een papiertje in z'n hand, waarmee hij driftig aan bet zwaaien was. Zo in de vluchtigheid kon ik het woord 'Jezus' lezen, samen met wat citaten. Hij keek naar mij en toen naar de rolstoel waar mijn vriendin in zat. "God can make you better, you have to believe in it! Confess your sins, He can help you!" 

Normaal ben ik wel benieuwd wat er op het papiertje staat, maar deze keer niet. Als ik al gezondigd heb, wat heeft het dan nog voor zin? Ik bid al maanden voor mijn meiske en ik geloof erin dat het allemaal goed komt. Deze man gaf, in plaats van hoop en kracht, het gevoel dat ik er naast zat. Ook al dachten hij en ik beiden na over het christendom, konden we niet verder van elkaar verwijderd zijn. 

Een week geleden was ik met mijn studie in Londen. In het park kwamen we op het onderwerp geloof. Het was een gemengde groep, met een vrouw, twee mannelijke christenen, een moslim en wat ongelovigen, waaronder een homo. Ik vond het echt een prachtig gesprek. Ook al dachten we allemaal anders, we respecteerden elkaar en elkaars mening, we luisterden naar elkaar en lieten elkaar uitspreken, we stelden vragen en toonden oprecht interesse. 

Er werd aan een van de christenen gevraagd wat hij vond over homoseksualiteit en wat zijn geloof daarover zegt. Hoewel hij redelijk streng is en de Bijbel grotendeels heeft gelezen, kwam hij met een prachtig antwoord. "In het geloof staat één ding centraal, en dat is liefde. Iedereen verdient het om de liefde te vinden en om gelukkig te zijn. Wie ben ik om dat geluk af te nemen, om te zeggen dat jij geen liefde mag vinden, dat jouw liefde fout is. Daar draait het geloof toch niet om. Het gaat om liefde en ik hoop echt dat je gelukkig wordt met wie jij dat wil." Ook zei hij de zin: "God heeft ons hersens gegeven om zelf na te denken." Met andere woorden: denk zelf na over de Bijbel, over wat men zegt. 

De vraag werd ook aan de moslim gesteld. Hij, een jongeman die pas een aantal jaar in Nederland is en van oorsprong uit het Midden-Oosten komt, had er een andere kijk op. Heel beleefd zei hij dat God, Allah, homoseksualiteit afkeurt en dat man en vrouw samen horen te zijn. Niet iedereen was het ermee eens, maar we respecteerden zijn geloof en zijn benadering om het woord liefde. Zo hoort het ook: een volwassen gesprek met verschillende standpunten. Het gaat er niet om dat jij gelijk hebt, het gaat erom dat jij weet wat jij met je geloof wilt doen en dat je ook weet dat er mensen zijn die het anders zien. Dat anders zien maakt het geloof juist zo mooi, zo persoonlijk. 

Het was een gesprek waar ik nog geregeld aan terug zal denken. 

Boston versus Midden-Oosten

Je zult het vast wel hebben meegekregen, de aanslagen in Boston tijdens de marathon. Drie doden, zo'n 150 gewonden. Vreselijk, wie doet er zoiets? De kranten, Facebook, Twitter, de journaals.. het staat vol met dit drama, het gaat nergens anders over.

Op dit soort momenten vind ik het moeilijk om erop te reageren. Het is vreselijk wat er is gebeurd, laat ik dat voorop stellen. Maar ergens vind ik het ook zo hypocriet. Overal, elke dag, sterven er mensen. Natuurlijk, dit is een aanslag en dat verdient de aandacht. Maar wat hoor je nou nog over het Midden-Oosten? Misschien een vooroordeel, misschien niet netjes, maar ik denk dat daar elke dag wel een bom afgaat, of dat er een vuurgevecht is, waarbij onschuldige burgers het slachtoffer zijn. Heel erg, maar daaraan zijn we gewend geraakt. Al die oorlogen in het Midden-Oosten, als er geen tientallen zijn vermoord, komt het niet eens op het nieuws. Anders kunnen we elke dag zo wel beginnen. Eerst de moordpartijen in het Midden-Oosten, dan de schending van de mensenrechten in Azië en Rusland, misschien nog wat drugshandels in Latijns-Amerika. Overal worden er mensen geliquideerd, en wij, de 'gewone' burger, krijgen het niet mee. Dat nieuws kennen we al, dat willen we niet horen. Daar schrikken wij niet van. Nee, wij schrikken als een hoogstaand land, een machtig land, een land als de VS, getroffen wordt. Dit is speciaal, dit komt niet vaak voor. Al is de ramp klein ten opzichte van de aardbeving in Iran of de gevechten in Afrika, dit is bijzonder en dus wordt het veelvoudig herhaald. 

Of zit er een andere reden achter?

Pedofilie

Het is de laatste tijd een 'hot topic': pedofilie. Met het ongedaan maken van het verbieden van de vereniging Martijn, nemen mensen het heft in eigen handen. Namen van leden zijn bekend gemaakt, in sommige gevallen met portretfoto, met haatdragende teksten. Ze moeten worden opgehangen, worden neergestoken, ze mogen geen leven meer hebben. 

Ik vind het terecht dat de vereniging Martijn niet verboden is, en ik zal je vertellen waarom. Lees wel heel het verhaal door en oordeel niet meteen.

Ten eerst, homofilie is niet strafbaar. Je kunt pedofilie niet straffen, net als homofilie en heterofilie. 'filie' betekent namelijk dat je je ergens door aangetrokken voelt. Het is een gevoel, iets dat je niet kunt meten of veranderen. Je voelt je aangetrokken tot iets, of je het wilt of niet. 

Let hier op het verschil tussen pedofilie en pedoseksueel. Als pedofiel voel je je aangetrokken tot kinderen, maar heb je er geen seksuele handelingen mee. Heb je dat wel, dan ben je pedoseksueel. 

Pedoseksualiteit is, hopelijk vanzelfsprekend, wel strafbaar. Een kind kan niet aangeven of hij/zij iets prettig vindt. Een kind is ook makkelijk beïnvloedbaar. Als je zegt dat een kusje op de lippen, de buik of waar dan ook normaal is, zal het kind dat geloven en toestaan. En ook al heeft een kind door dat het niet goed is, wat kan hij/zij ertegen doen? 

De vraag is of pedofilie een echt gevoel is, of dat het een verkeerde kronkel is. Geel vind je mooi of je vindt het niet mooi, dat is een gevoel. Je kunt best geel mooi vinden maar geen geel dragen. Als je geel mooi vindt, is dat geen punt: je kunt geel echt mooi vinden. Vind je het mooi of ben je erdoor geobsedeerd? Hoe vaak denk je aan geel, wil je geel aanraken, geel om je heen hebben? Hier kun je een hele discussie over voeren. 
Waar het om gaat: hoe ranzig je pedofilie ook vindt, het is niet te verbieden. Pedoseksualiteit kun je wel verbieden, omdat het vaak samengaat met misbruik. Pedoseksualiteit moet van mij ook bestraft worden.

Ten tweede, pedofielen hebben een plek nodig om samen te komen en te praten over hun ervaringen. Aanstaande moeders hebben een forum, lesbiennes en homo's kunnen ergens praten, fans een een bepaalde tv-serie, noem maar op. Waarom zouden pedofielen dan geen plek mogen hebben? Het punt is, waarover ze het hebben. Van wat ik heb gehoord (ik ben immers niet aangesloten bij deze vereniging en heb er niet op gekeken) delen ze tips om seks te hebben met kinderen. Dit is natuurlijk niet mijn bedoeling, dit kan niet! Waar ik op doel, is een soort steunpunt.Het kan best lastig zijn als je gevoelens voor kleine kinderen hebt, maar het nergens kwijt kan. Zeker met deze pedo-haat, zal geen enkele pedofiel het durven zeggen. Ik ben van mening dat ze hun verhaal kwijt moeten kunnen en dat de drempel laag is om voor pedofielen naar een therapeut te gaan.

Conclusie: de vereniging Martijn in de huidige vorm moet wat mij betreft meteen van tafel. Waarom de vereniging wel mag blijven, is vanwege het samenkomen en het zoeken van steun om niet over de streef te gaan. 

Meer weten?
Jong deel 1
Jong deel 2

Mooi

THINK

Deze afbeelding vond ik zo mooi, zo sprekend, dat ik hem wilde delen. 

Visie op het onderwijs

Om eerlijk te zijn, ben ik van mening dat het onderwijs zoals dat in Nederland is, stevig veranderd moet worden.

Ten eerste moet de bemoeienis van de overheid weg. Natuurlijk wil men, en met name de politici, dat het onderwijs in Nederland deugt en dat wij daar trots op kunnen zijn, maar helpen al deze regels? Nederland is in de ban van cijfers. Een school mag je een ‘goede’ basisschool noemen als de citoscore boven het landelijk gemiddelde ligt. Maar wat nou als jouw basisschool in een achterstandsbuurt staat en de kinderen boven verwachting hebben gepresteerd? Worden ze dan nog steeds gestraft, omdat ze onder het gemiddelde zitten?

Op de middelbare school geldt precies hetzelfde. Bij de inschrijving van toekomstige brugklassers wordt steeds vaker naar deze momentopname gekeken, terwijl de cito weinig zegt over de kennis van de leerling. Wat nou als hij de vragen bij wiskunde verkeerd heeft gelezen, maar wel de berekening goed heeft? Wat als de leerling door ziekte de toets verpest, of als hij last heeft van faalangst, moet hij dan naar de mavo?

Na de cito wordt er alleen maar verder op cijfers gekeken. Bij leerlingbesprekingen gaat het over de zwakke leerlingen, over wat er fout gaat. Goede leerlingen, maar vaak ook de ‘gewone’ leerlingen, komen niet tot nauwelijks aan de beurt. Zesjes zijn netjes, dus wordt er niet over gesproken. Tegelijkertijd wil men af van de zesjescultuur.

Dit brengt mij bij het tweede punt: de niveauverdeling. Je bent óf een mavo-leerling, of een havo-leerling, of een vwo-leerling. Al ben je geweldig in natuurkunde, als je slecht bent in talen kom je niet hoger dan de havo. Een probleem? Ja, ik vind van wel. Deze leerling zou zich vreselijk vervelen tijdens de lessen natuurkunde, omdat hij een veel hoger niveau aankan. In theorie moet de docent dan differentiëren, rekening houden met de hogere en de lagere niveaus. Waarom wordt dit niet grootschalig beslist?

De ene leerling zit te laag, terwijl de andere leerling net de hoog zit. Of het nou is omdat havo mooier klinkt dan mavo, omdat je met havo meer kunt of een andere reden, je moet op je tenen lopen. Misschien haalt de leerling het met krappe zesjes, eventueel een jaartje extra, maar misschien ook niet. Wat heeft het voor nut om uren in Frans te steken, als je topsporter wilt en kunt worden?

In mijn visie zou de middelbare school voor iedereen uit vijf jaar moeten bestaan. Het eerste jaar is voor elke leerling hetzelfde: iedereen krijg een basispakket, met lesstof die we nu onder de noemer ‘havo’ zouden plaatsen. Na dit jaar wordt er gekeken naar de mogelijkheden: waar is de leerling sterk in en waar niet? Dit wordt dan verdeeld in drie tot vijf niveaus, van makkelijk naar moeilijk. Na het derde jaar wordt er een richting gekozen (exact, maatschappelijk, talen), waarbij elk vak gekozen mag worden.

In praktijk is dit natuurlijk niet te doen. Dit is qua roosters niet te doen. Ook zouden alle schoolboeken herschreven moeten worden en zou het prettig zijn als de docenten een omscholingscursus zouden krijgen. In deze tijden van crisis lijkt het mij hoogst onwaarschijnlijk dat ze ook maar iets nuttigs gaan veranderen. Nee, ik acht de kans groter dat Willem-Alexander en Maxima gaan scheiden en dat Maxima er met Beatrix vandoor gaat.