Wiskunde is als slapen

Wiskunde is eigenlijk maar iets raars. Heel school, om eerlijk te zijn. Je krijgt een hoop dingen te leren, maar wat heb je er later nou aan? Zelfs een vak als Nederlands, zeer nuttig als je in Nederland woont, wordt zo onmogelijk en hopeloos gemaakt. Werkwoordelijk en naamwoordelijk gezegde, bijvoeglijk naamwoord, bijwoordelijke bepaling, taalkundig en redekundig ontleden.. Wiskunde is nog veel erger!

Wie met beide benen op de grond blijft staan, komt niet ver

Laatst heb ik een whiteboard gekregen. Gewoon, omdat hij in de weg stond en ik het wel leuk vind om zo'n ding te hebben, alsof mijn kamer dan een lokaal wordt of zo. Op dat bord hangt een tekening, gekregen voor mijn verjaardag, en blaadjes van wiskundige bouwwerken die ik heb gemaakt (maar daarover later meer). Ook staan er wat dingetjes op die ik moet onthouden of doen en is er een 'spreuk van de week'. Ik heb het bord pas kort, dus dit is de eerste spreuk die erop staat. En onbedoeld heb ik mij er nu al naar gedragen. 

We zijn goed bezig

"Wat heb je deze avond gedaan?" Met een kritische blik bekijk ik mezelf in de spiegel. Ik weet het antwoord: niks. "Je had zoveel kunnen doen! Je weet toch wel dat je voor dinsdag die vier hoofdstukken moet hebben gelezen?" Ik weet het. "Je had er vanavond al aan kunnen beginnen. Elke dag een hoofdstuk, zondag samenvatten. Maar nee hoor."  Ik weet het en hoe erg ik het ook vind, ik vind het niet erg.

Geen vriend, wel verkering

In de zomer van 2012 besloot ik om voor de klas open te zijn over mijn seksualiteit. Het jaar ervoor was dat op mijn toenmalige school niet mogelijk vanwege het onvriendelijke klimaat. 

Ik zou mij er niet mee voorstellen, maar ik zou wel eerlijk zijn als ernaar gevraagd werd. Zo ook vandaag... 

Origami - cookiecutter

Dit gele ding heet volgens de maker een cookiecutter, maar de wiskundige naam is de Great dodecahemicosahedron. Er zit een klein verschil tussen deze twee dingen: de tussenschotten. 

Hoe ik het heb gemaakt is eigenlijk vrij simpel en veel tijd kostte het niet. Lees verder voor meer foto's, een handleiding en achtergrondinformatie. 

Fractal - ster

Soms gebeurt het weleens dat ik in mijn mapje met wiskundige afbeeldingen kijk en dat ik denk: waarom heb ik dit gemaakt en hoe heb ik dat gedaan? Zo ook bij deze sterren, waar een leuke regelmaat in zit.

Kleurrijk logo

Rond een uur of acht 's avonds sta ik op een verlaten station te wachten op de RandstadRail richting Rotterdam. De regen tikt zachtjes op het dak van het wachthokje. Ik word warm gehouden door een reclamebord. De grote tl-buizen verlichten een poster voor een telefoon. 

Overal getallen

Waar ik ook ben en wat ik ook doe, als ik een getal hoor, ontbind ik het in priemfactoren. Een paar maanden geleden moest ik bij huisnummer 91 zijn. Mooi nummer, zei ik, waarop een ander vroeg: "Waarom, is het een priemgetal?" Goeie vraag, want vanaf de 50 wordt het wat lastig om in snel tempo de priemgetallen op te noemen. Nee, trouwens, 91 is 7*13. 

Met 7 en 13 is iets moois. Behalve dat ze beide terug te vinden zijn in de Bijbel (zeven dagen in de week, zeven sacrementen en de 13 van vrijdag de dertiende (twaalf discipelen plus Jezus tijdens het Laatste Avondmaal), kun je in combinatie met de 11 leuke trucjes uithalen).

7*11*13=1001, een mooi getal (net als 111, wat 3*37 is). Bedenk een getal in de vorm van ABCABC, waarbij de A, B en C voor een cijfer staat (bijvoorbeeld 584.584). De getallen ABCABC zijn enkel en alleen deelbaar door 7, 11 en 13 (en combinaties, zoals 77, maar omdat dat geen priemgetal is, laat ik deze buiten beschouwing). 

Paginanummers onthoud ik ook makkelijker als ik ze ontbind. Ik zit niet op pagina 81, maar 3^4. 72 vind ik ook erg mooi, omdat dat 3^2*3^2 (3*3*2*2*2) is. Toen ik afgelopen weekend bij mijn vriendin een boek zat te lezen, staarde ik weleens naar het plafond. Ze keek eerst raar op en vroeg wat ik deed, maar na een paar keer werd het al: "Over welk getal denk je nu na?"

Ik dacht na over 83. Het was een priemgetal, dat voelde ik aan, maar die 3 op het eind trok mijn aandacht (het boek was ook niet zo spannend als ik in eerste instantie dacht). Om een 3 op het eind te krijgen, heb je niet zo heel veel mogelijkheden. 1*3 kan, en daarmee ook 11*3, 21*3 enz., en 1*13, 1*23 enz., en ook combinaties als 11*13 en 21*53. Voor het gemak richt ik me op de cijfers, omdat getallen uit cijfers ontstaan.

1*3 dus, en 7*9, en meer niet. Een getal als 83 zou, als het te delen was, deelbaar moeten zijn door A1*B3 of door A7*B9. 

Mijn gedachte ging van de 3 over naar de 1. 21, 51, 81, 111.. Er zitten stapjes van 30 tussen (getallen als 41 en 61 zijn priemgetallen). Dit duidt erop dat er per se een 3 in moet zitten, en dat klopt! 3*A7, om precies te zijn. Maar 91 dan? Ja, dat is 13*7, dus getallen in de vorm van B3*7 kunnen ook, net als B3*A7. 9*9 is een bijzondere, omdat 9*9=3*27. Getallen in de vorm van A9*B9 kunnen dus ook. 

Aan lezen ben ik die dag niet meer gekomen, ik zag alleen maar getallen!

Vakantie

Ik leg mijn pen neer. Nog één keer blader ik door de vragen, maar ik kan echt geen zinnig woord meer bedenken. Eigenlijk al een halfuur niet meer, maar een voldoende zou toch prettig zijn. Integratiefetisjisme? Nooit van gehoord! Ik lees nogmaals mijn antwoord. Het begon wel redelijk, maar zowel mijn gedachten als mijn brabbels dwalen af. 

Het is mooi geweest, vakantie.

Wortelspiraal - deel 2

 Afgelopen maandag had ik het over de wortelspiraal.

Vandaag heb ik de spiraal getekend in GeoGebra en elke driehoek een andere kleur gegeven. 

Voor wie het wil weten: 0 blauw, 255 rood en van 0 naar 250 groen in stapjes van 10.

Het resultaat was de onderste spiraal, waarin de lijnen nog te zien zijn. Ik vond het mooi hoe de kleuren geleidelijk overlopen, maar waarbij je wel het begin kan zien.

Genieten!

Zie voor spiraal van Theodorus.

Visie op het onderwijs

Om eerlijk te zijn, ben ik van mening dat het onderwijs zoals dat in Nederland is, stevig veranderd moet worden.

Ten eerste moet de bemoeienis van de overheid weg. Natuurlijk wil men, en met name de politici, dat het onderwijs in Nederland deugt en dat wij daar trots op kunnen zijn, maar helpen al deze regels? Nederland is in de ban van cijfers. Een school mag je een ‘goede’ basisschool noemen als de citoscore boven het landelijk gemiddelde ligt. Maar wat nou als jouw basisschool in een achterstandsbuurt staat en de kinderen boven verwachting hebben gepresteerd? Worden ze dan nog steeds gestraft, omdat ze onder het gemiddelde zitten?

Op de middelbare school geldt precies hetzelfde. Bij de inschrijving van toekomstige brugklassers wordt steeds vaker naar deze momentopname gekeken, terwijl de cito weinig zegt over de kennis van de leerling. Wat nou als hij de vragen bij wiskunde verkeerd heeft gelezen, maar wel de berekening goed heeft? Wat als de leerling door ziekte de toets verpest, of als hij last heeft van faalangst, moet hij dan naar de mavo?

Na de cito wordt er alleen maar verder op cijfers gekeken. Bij leerlingbesprekingen gaat het over de zwakke leerlingen, over wat er fout gaat. Goede leerlingen, maar vaak ook de ‘gewone’ leerlingen, komen niet tot nauwelijks aan de beurt. Zesjes zijn netjes, dus wordt er niet over gesproken. Tegelijkertijd wil men af van de zesjescultuur.

Dit brengt mij bij het tweede punt: de niveauverdeling. Je bent óf een mavo-leerling, of een havo-leerling, of een vwo-leerling. Al ben je geweldig in natuurkunde, als je slecht bent in talen kom je niet hoger dan de havo. Een probleem? Ja, ik vind van wel. Deze leerling zou zich vreselijk vervelen tijdens de lessen natuurkunde, omdat hij een veel hoger niveau aankan. In theorie moet de docent dan differentiëren, rekening houden met de hogere en de lagere niveaus. Waarom wordt dit niet grootschalig beslist?

De ene leerling zit te laag, terwijl de andere leerling net de hoog zit. Of het nou is omdat havo mooier klinkt dan mavo, omdat je met havo meer kunt of een andere reden, je moet op je tenen lopen. Misschien haalt de leerling het met krappe zesjes, eventueel een jaartje extra, maar misschien ook niet. Wat heeft het voor nut om uren in Frans te steken, als je topsporter wilt en kunt worden?

In mijn visie zou de middelbare school voor iedereen uit vijf jaar moeten bestaan. Het eerste jaar is voor elke leerling hetzelfde: iedereen krijg een basispakket, met lesstof die we nu onder de noemer ‘havo’ zouden plaatsen. Na dit jaar wordt er gekeken naar de mogelijkheden: waar is de leerling sterk in en waar niet? Dit wordt dan verdeeld in drie tot vijf niveaus, van makkelijk naar moeilijk. Na het derde jaar wordt er een richting gekozen (exact, maatschappelijk, talen), waarbij elk vak gekozen mag worden.

In praktijk is dit natuurlijk niet te doen. Dit is qua roosters niet te doen. Ook zouden alle schoolboeken herschreven moeten worden en zou het prettig zijn als de docenten een omscholingscursus zouden krijgen. In deze tijden van crisis lijkt het mij hoogst onwaarschijnlijk dat ze ook maar iets nuttigs gaan veranderen. Nee, ik acht de kans groter dat Willem-Alexander en Maxima gaan scheiden en dat Maxima er met Beatrix vandoor gaat.

Het onderwijs

Deze twee artikelen vind ik wel de moeite waard om te vermelden.

http://1vjongerenpanel.eenvandaag.nl/uitslagen/45115/scholieren_willen_digitaler_onderwijs

http://www.eenvandaag.nl/binnenland/45127/onderwijstop_in_amsterdam

Ik ben benieuwd of er nu iets aan de huidige vorm van het onderwijs gaat veranderen..

Math on Monday - oorbellen combineren

Ik heb vier gaatjes in mijn oren: twee in mijn linker en twee in mijn rechter. Ruimte voor vier oorbellen dus. 

Ruimte voor vier oorbellen. Ik heb onder andere 10 ritsen als oorbellen. Vijf kleuren, elke kleur komt twee keer voor. Als ik alleen ritsen wil dragen en niet let op de kleur, kan ik de ritsen op 5040 manieren combineren (10*9*8*7). Dit betekent dat ik in ruim 13 jaar, elke dag een ander setje oorbellen in kan doen, zonder ooit twee dagen hetzelfde in te hebben!

Hier zit natuurlijk wel een addertje onder het gras. Ik heb twee blauwe: de linker en de rechter. Laat ik ze blauw-A en blauw-B noemen. De combinatie blauw-A, blauw-B, groen-A, groen-B is op papier een andere combinatie dan blauw-B, blauw-A, groen-B, groen-A, maar in praktijk kom je op hetzelfde uit.

Laat ik het anders doen: de kleuren A horen bij mijn linkeroor, de kleuren B bij mijn rechter.

Voor mijn linkeroor heb ik dan 20 combinaties (5*4). Hetzelfde geldt voor mijn rechteroor. Samen maakt dat 400 combinaties (20*20). 

Wat ik hier niet kan, is dat ik in mijn linkeroor twee blauwe heb en ik mijn rechter twee groene. Toch wel een beetje jammer, maar misschien moet ik dan maar niet zo gek doen. 

Hoe dan ook, ik heb genoeg combinaties om te maken, en dan heb ik het niet eens over al mijn andere oorbellen gehad en over of ze bij mijn veters matchen.

Ach joh, genoeg statistiek, nog een tentamen te gaan deze week en 6 verslagen te schrijven, 11 februari begint het nieuwe blok met nieuwe vakken, oude boeken, nieuwe readers en oude docenten. Dat laatste is zowel letterlijk als figuurlijk. ;-)

Selectie aan de poort

Onderwijsraad: selectie aan de poort voor lerarenopleidingen

Er moet een betere selectie aan de poort van lerarenopleidingen komen. Ook moeten leraren en aankomende leraren in het voortgezet onderwijs verplicht een universitaire masteropleiding volgen.

Dat staat in een advies van de Onderwijsraad aan de minister van Onderwijs. De raad signaleert grote kwaliteitsverschillen tussen leraren en ziet dat het aantal leraren dat onbevoegd voor de klas staat toeneemt. Terwijl het aantal leraren met een universitaire opleiding afneemt. Lerarenopleidingen moeten daarom actief goede studenten werven en trajecten opzetten voor excellente studenten.

Ook vindt de Onderwijsraad dat leraren en schoolleiders zich verplicht moeten bij- en nascholen. Door hogere eisen te stellen aan de opleidingen moet het beroep volgens de Onderwijsraad professioneler worden. Daarmee wordt het aantrekkelijker om voor dit beroep te kiezen. De Onderwijsraad vindt dat de aanpak van het lerarentekort tot nu toe onvoldoende succes heeft gehad.

Goed moment

Volgens de Onderwijsraad is nu het juiste moment om de kwaliteit te vergroten van de lerarenopleidingen omdat het lerarentekort tijdelijk meevalt door dalende leerlingaantallen, de economische crisis en het beleid om oudere leraren langer in het onderwijs te houden.

Bron. 

Dit noem ik nou een typisch voorbeeld van een "bureaumaatregel": een knuppel (pardon: een meneer) achter een bureau kreeg de opdracht om iets te veranderen aan het onderwijs en kwam met deze maatregel, zonder maar een seconde naar de praktijk te kijken.

Ten eerste: de Hogeschool Rotterdam heeft een vorm van selectie aan de poort. Elke student is verplicht om een startgesprek te hebben. Tijdens dat gesprek, dat gehouden wordt door de aankomende student en een vakgerichte docent (bijvoorbeeld wiskunde of Nederlands), wordt onder andere gekeken naar de cijferlijst. Zo is het bij wiskunde zeer ernstig aanbevolen om havo wiskunde B in het pakket te hebben. Als de student wiskunde A heeft, zal hij in een klas worden geplaatst met anderen die ook A hebben, waarbij zij extra aandacht krijgen bij de wiskunde vakken. Behalve de soort wiskunde, wordt ook gekeken naar de cijfers. Niet dat ze de aankomende student weigeren als hij slechte cijfers heeft, maar meer om een beeld van hem te krijgen. 

Natuurlijk wordt er niet alleen naar de cijferlijst gekeken. De aankomende student moet ook een startmeter invullen. Hierin worden vragen gesteld over de werkhouding en de motivatie. Hieruit kan de docent opmaken waar hij zich bij deze student het schooljaar op moet richten, of er valkuilen kunnen zijn (last van uitstelgedrag, dyslexie, problemen thuis..).

Als laatste wordt er gekeken naar de motivatie van de student: waarom wil hij of zij student worden?

Dit startgesprek is geen echte selectie, want de school mag de student niet weigeren als hij aan de eisen voldoet. De school mag de student de studie wel afraden.

Ten tweede: hoe moet zo'n selectie aan de poort eruit zien? Een beetje zoals de startmeter, waar dan na 10 minuten wordt gezegd of ze je toelaten of niet? Dat vind ik enigszins apart. Een goede, of zelfs geweldige, cijferlijst zegt niks over zijn kwaliteiten als docent. Wiskunde begrijpen is een ding, het uitleggen ervan is een ander. 

Wat ze beter kunnen doen, is een beter begeleidingstraject. Wat maakt een docent een goede docent? Op verschillende manieren kunnen uitleggen is een van die punten. Geef als hogeschool dan handvatten om onderwerpen op verschillende manieren te kunnen uitleggen. Daar zou ik wel een boek over willen schrijven. Een soort handleiding wordt het dan, vol met tips&tricks. 

Eigenlijk is de huidige vorm van het onderwijs helemaal niet de ideale vorm. Als je wat aanpakt, verander het dan meteen goed.

Het Gala - deel 2

In deel 1 beschreef ik de aanloop naar het gala. Hoe zag ik eruit, wat vond men er van en wat gebeurde er allemaal? Hier een kort verslag.

De aanloop

Met mijn meiske ging ik naar het winkelcentrum, op zoek naar zwarte schoenen. Laarsjes, om precies te zijn, het liefst tot de enkel.  Schoenenwinkel in, laarzen bekijken, passen, terugzetten, winkel uit. Winkel in, laarzen bekijken, prijzen bekijken, winkel uit. Winkel in, laarzen bekijken, maten bekijken, winkel uit. Schoenenwinkel in, laarzen bekijken, passen, terugzetten, winkel uit.

Best vermoeiend, zoveel kijken zonder te kopen. We gingen een kledingwinkel in en zagen een beigekleurig colbertje. 

"Wat voor broek moet hierbij? Een spijkerbroek vind ik niet echt staan."
"Een bruine, ik zal wel voor je kijken."

Gevolg: colbertje, bruine broek, streepjesshirt, maar geen schoenen. We gingen nog wat andere winkels in, maar er wat niks geschikt. Gelukkig mocht ik de laarzen van mijn vriendin lenen.

Het gala

Direct van de hogeschool ging ik naar stage. Bruine broek, streepjesshirt, colbertje en mijn wit/zwarte gympen. De laarzen zaten in mijn tas en zou ik op stage aantrekken. 

Ondanks de sneeuw en de winterdienstregeling van de NS, had ik geen seconde vertraging en kwam keurig op tijd aan.

Schoenen uit, laarzen aan, kijken hoe de leerlingen binnenkomen. De heren waren prachtig: vrijwel allemaal in pak (in ieder geval een blouse met nette broek, sommigen nog met stropdas en/of colbert) en mannelijke geurtjes op. De vrouwen, tja.. "gala" is schijnbaar hetzelfde als "cocktail", want de jurkjes waren laag en de hakken waren hoog. De meeste jurkjes waren zwart, sommigen hadden meer kleur aan.

En dan nog de vraag van de avond: "Mevrouw, waarom heeft u geen jurk aan?"
"Dan ben ik te sexy, dit is al vrouwelijk voor me. De komende maanden zie je me weer op mijn sneakers hoor!"

Het Gala - deel 1

Volgende week donderdag is er voor de klassen 3 Vmbo een gala, als introductie op de PTA's*. Elke leerling neemt een hapje mee van thuis. De hapjes komen op tafels: elke klas een eigen tafel. De klas met de mooiste tafel, krijgt een prijs. Wat die prijs is, blijft nog even geheim. Na het diner kan er gedanst worden.

Of ik erbij wilde zijn, vroeg mijn begeleider. Mij leek het wel leuk, zo'n speciale avond waarin iedereen in het net kwam. Er zouden ook vegetarische hapjes zijn, niet iedereen maakt iets met vlees. 

Later, op weg naar huis, vroeg ik me af wat ik die dag aan zou trekken. Gala, een feest waarbij de mannen in pak komen en de dames lange, chique jurken dragen. Ik heb een jurk, twee zelfs, en een tuniek. Als ik een jurk aan zou trekken, zou het de zwarte worden, die is netter. Helaas passen daar mijn net-niet-helemaal-schone-sneakers daar niet zo mooi onder. Een nette broek met witte blouse, rode stropdas en colbertje dan maar? Daarbij zouden de schoenen niet zo opvallen. Maar een gala, daar dragen de vrouwen eigenlijk een jurk..

Dubbend zat ik in de trein, thuis hakte ik de knoop door: ik ging voor de stropdas. Het jurkje bewaarde ik voor vrienden en familie en ik hoefde mij minder zorgen te maken om schoenen. 

Toch knaagde het aan mij: wie gaat er nou weer in schoenen van Adidas naar een gala? Zelfs de jongens zouden dat niet doen, waarom ik dan wel, als docente? Er zit niks anders op: schoenen kopen. Maar, als ik dan toch nette schoenen ga halen, wil ik wel dat ze bij mijn jurkje passen. Mijn gevoel voor schoenmode is ongeveer net zo goed als het onderscheiden van kleuren voor honden, dus ik vroeg het aan mijn medestudenten. Telefoons met schoenenwinkels verschenen er. "Miek, een klein hakje, dat kan toch wel?" "Kijk, als je een enkellaarsje doet, kan dat zowel bij een broek als bij een jurk." "Zwart is goed, maar geen huidkleurige panty hoor, dat kan echt niet! Iets met een motief of grijs of zo, dat is prima." "Zwarte enkellaarsjes zijn goed, die passen overal bij." "Ja, maar je kunt ook voor felrode gaan, dan heb je iets opvallends."

Kortom: van het weekend ga ik met mijn vriendin schoenen kopen. Ben benieuwd wat er wordt en hoe ik er volgende week uitzie..

*PTA: Programma Toetsing en Afsluiting, ook bekend als de Schoolexamens, afgekort tot SE

Gaydar is discriminatie

Onder discriminatie wordt in het algemeen verstaan: een nadeel berokkenen door het maken van onderscheid ten aanzien van individuen of groepen op grond van kenmerken die in die situatie geen aanvaardbaar motief vormen.
Zo, nu we dat weten, kan ik echt mijn pleidooi houden. Een gaydar is eigenlijk geen discriminatie, al in het wel gebaseerd op vooroordelen. "Ik zag meteen dat je gay was, je deed zo.. ja!" zei L. eens tegen mij toen het op school over homo's ging. "Ik zag het niet meteen aan je, maar het verbaasde me ook niet toen ik hoorde dat je een vriendin had" zei Y.. Op mijn stageschool werd gezegd dat ik er niet het type voor was.
Best apart, als je erover nadenkt. Ik ben hetzelfde, maar men ziet mij anders. Y. zag bij een ander wel meteen dat hij homo was, terwijl L. dat niet meteen door had. Het is dus niet zo dat bij de een de gaydar niet werkte. 
Ervaringen over taalgebruik, lichaamstaal, kapsel, kleding, uiterlijk en innerlijk sla je op. Altijd en overal bij iedereen. Als je dan een persoon ziet die aan een aantal ervaringen van vorige homo's voldoet, is deze persoon (in ieder geval in jouw hoofd) homo. 

Best apart, als je erover nadenkt. Vooroordelen over homo's in de trant van "als je homo bent, dans je in een zwarte string op de Canale Parade" worden niet gewaardeerd, maar vooroordelen gebruiken voor het zoeken van een partner, dat is geen enkel probleem. ;-)

Wiskunde is wel weer leuk!

Eergisteren schreef ik over dat er geen leuke wiskunde meer was. Sinds afgelopen vrijdag heb ik daar een andere mening over.

Ik was in dezelfde boekwinkel, opnieuw op zoek naar een leuk boek over wiskunde. Er moet toch wel iets zijn? Gelukkig, er waren drie boeken die mijn interesse wekte: "Professor Stewart's schatkamer vol wiskundige uitdagingen", "Hoe wiskunde de wereld veranderde" en "Professor Stewart's verzameling van wiskundige raadsels", alle drie (toevallig?) van dezelfde schrijver. Leuk geschreven, onder de 20 euro per stuk, maar het trok mij net niet genoeg om er een te kopen. Deels was het de leuke wiskunde die ik kende, zonder ook maar een woord te hebben gelezen. Laat mij een kubus met een viervlakspiramide zien en ik ratel over de Platonische lichamen. Opnieuw wat fractals, wortels, maar gelukkig ook wat nieuws. 

Toen ik bijna de winkel uit wilde lopen, werd ik verliefd. Zo mooi aan de buitenkant, hoe zal de binnenkant zijn? Ik opende het boek, "Wiskunde in Beeld" en begon haast te kwijlen. Opnieuw de Platonische en Archimedische lichamen (dat zijn toch echt mijn favoriete onderwerpen), maar ook omwentelingslichamen.

Laat mij dit uitleggen. Stel: je hebt een grafiek, bijvoorbeeld een parabool. Laten we de simpelste vorm nemen: y=x^2. Nu gaan wij die "lijn", de parabool, om de y-as laten draaien (verticaal dus). De parabool is dan geen lijn meer, maar een kommetje (zie de afbeelding hiernaast). Je kunt de parabool ook om de x-as laten draaien, dan krijg je een soort diabolo. 

Wel, mijn nieuwe liefde had het dus over dit prachtige raakvlak van de analyse met de meetkunde. Jammer dat het boek zo duur was, ik heb haar nog even in de winkel laten liggen, maar met mijn verjaardag zijn we hopelijk weer samen!

ps. geen zorgen hoor, mijn grote liefde is nog steeds mijn eigen meiske ;-)

Wiskunde is niet meer leuk!

Een maand geleden was ik in een boekenwinkel, op zoek naar een interessant boek over wiskunde. Ik heb er nu 7 (mijn studieboeken niet meegerekend), maar er is altijd ruimte voor meer.

In de boekenwinkel kwam ik tot de ontdekking dat ik wiskunde helemaal niet meer leuk vond. Ik vond er echt helemaal niks meer aan.

Het begon met een miezerig kastje voor de wiskundeboeken. Daarin stond grotendeels wat ik al had, of heel oude, saaie statistiek. Ertussen stonden nog wel wat vrolijke boeken, met uitleg over wiskundige problemen. Ik bladerde erin en werd verdrietig. Niet vanwege de uitleg, maar om de inhoud. Hoe mooi het getal pi is, wat er bijzonder is aan de Gulden Snede, iets over een levensbloem, topologie, fractals, de mobiusband, Platonische en Archimedische lichamen, iets over wortels, Euclides, Pythagoras.. Ik werd er verdrietig van. Ik kende de plaatjes, en zonder de tekst te lezen, wist ik dat er zou staan. Was dit het? Heb ik alle "leuke" wiskunde al in mijn boekenkast staan? Ga ik de rest van mijn leven mij bezighouden met saaie wiskunde? Wat voor vak heb ik nou weer uitgekozen, als ik zo snel door de leuke feitjes heen ben!

Teleurgesteld verliet ik de winkel. Misschien zou ik zelf een boek moeten schrijven, met andere leuke onderwerpen over de wiskunde. De vijfhoekbloem zou erin komen, bijvoorbeeld. Maar daar vul je geen boek mee, bovendien zit er meer kennis achter. Ik zou Euclides en de Platonische lichamen moeten aanhalen. Zeg je Plato, dan volgt Archimedes. Maar ja, welk wiskundig boek dat het over de meetkunde heeft, noemt niet een van die grote namen? Kortom: je krijgt dezelfde leuke wiskunde. 

De rest van mijn leven moet ik me maar bezig houden met saaie wiskunde, want blijkbaar ken ik alle leuke weetjes al..

Daar vind ik u geen type voor!

Een van de leerlingen had geen zin meer om te werken. Het was de tweede keer vandaag dat ze wiskunde hadden en het was het laatste kwartiertje voordat de dag voorbij was.

De leerling had al gewerkt, was moe, een beetje ziek en moest hierna ook nog gaan werken. Om interesse te tonen, vroeg ik waar de jongen werkte. Van het werken ging het over op het salaris door naar mijn baan. Ik vertelde dat ik lesgeef op de Hogeschool Rotterdam, samen met een andere student. De jongens (zijn buurman hield het werk ook voor gezien en luisterde mee) vroegen of het de stagiaire van Natuurkunde was. Deze stagiaire heeft zijn haar altijd in een staart. Ze vroegen of ik hem een aantrekkelijke man vond. Naar waarheid antwoordde ik hierop van niet. Een van de jongens vroeg wat voor mannen ik aantrekkelijk vond. Ook hierop antwoordde ik naar waarheid, dat ik geen enkele man aantrekkelijk vond. De jongens keken bedenkelijk en een van hen vroeg of ik meisjes dan aantrekkelijk vond. Hierop antwoordde ik, opnieuw geheel naar waarheid, dat dat inderdaad het geval is.

"Nee mevrouw, ik geloof u niet, daar bent u niet het type voor!" De jongens willen mij uithoren, misschien denk ik ergens te lang over na, als "bewijs" dat het niet zo is. Ik vertel wat ik wil vertellen en aan het einde van de les vinden ze het wel best.

Morgen weer een stagedag, ben benieuwd hoe snel het vuurtje loopt. Ik ben positief verrast door de reacties: het was een combinatie van ongeloof en interesse, terwijl ik meer walging verwachtte. Wel leuk dat de jongen mij er niet het type voor vindt, terwijl ik mezelf gayer vind dan een suikerspin. ;-)