"Wat heb je deze avond gedaan?" Met een kritische blik bekijk ik mezelf in de spiegel. Ik weet het antwoord: niks. "Je had zoveel kunnen doen! Je weet toch wel dat je voor dinsdag die vier hoofdstukken moet hebben gelezen?" Ik weet het. "Je had er vanavond al aan kunnen beginnen. Elke dag een hoofdstuk, zondag samenvatten. Maar nee hoor." Ik weet het en hoe erg ik het ook vind, ik vind het niet erg.
"Je had ook aan die opdracht van de workshop solliciteren kunnen beginnen. Nu moet dat morgen of in het weekend. Vind je dat nou slim?" Een gevoel van schuld kruipt bij mij naar binnen. "Of je had wat een je literatuurstudie voor je scripties kunnen doen. Loop je daar niet een beetje mee achter? Niet gek hè, als je 's avonds nooit wat uitvoert." Ik wil er wat van zeggen, maar doe het niet. de stem heeft ergens gelijk.
"Oh ja, of die presentatie voor over twee weken. Heb je al enig idee wat je gaat doen? Heb je eigenlijk al materiaal gemaakt of informatie opgezocht? Man, wat ben jij lui zeg! Hoe lang denk je dat het weekend is? Oh nee, want in het weekend doe je ook al niks! En wel doordeweeks op tijd naar bed gaan. Echt, jij haalt nooit je diploma, jij vuile..."
Nou is het genoeg! Mijn spiegelbeeld schrikt van mijn gedachten. Ik werk hard genoeg. In theorie kan het harder, maar mag ik in de avond ook eens even rustig zitten en nutteloos tv kijken? Mag ik even bijkomen, mezelf opladen en papiertjes vouwen? Mag ik met mijn meiske op Skype zitten Facebook doorbladeren? Je kunt niet elke dag, elke minuut, het beste van jezelf geven. Dat kan jij niet, dat kan ik niet, dat kan niemand! Ik ga die hoofdstukken echt lezen en ik ga literatuur zoeken en mijn scripties schrijven. Ik ga echt wel aan die presentatie werken en informatie opzoeken. Dat ga ik echt doen, maar nu, op dit moment, geniet ik van mijn rust, zodat ik er morgen weer vol tegenaan kan!
Tevreden kijkt mijn spiegelbeeld terug. "We zijn goed bezig."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten