Met een zonnebril op mijn neus en een lach op mijn gezicht loop ik langs een basketbalveldje. Het is warm, ik heb spijt dat ik geen zomerjas draag. Op het veldje, asfalt omrand met een ijzeren hek, staat een jongeman. Eentje maar, hoewel ik twee fietsen en twee tassen zie. De jongeman draagt een zwarte broek en een wit hemd waarin zijn arm- en borstspieren goed uitkomen. Hij kijkt me vluchtig aan, zwaait met zijn armen en maakt een handstand. Een slordige, mag ik wel zeggen, zo'n handstand die men altijd op straat uitvoert. Lang houdt hij de handstand niet vol. "He," roep ik naar hem en gooi mij tas en jas op de grond.
Met een lach kijkt hij naar hoe ik een handstand maak. Hij is keurig, precies zoals ik hem vroeger heb geleerd. "Gaaf zeg," zegt hij als ik weer met beide benen op de grond sta, "maar kijk dit eens." Hij zwabbert weer met zijn armen en maakt een soort combinatie van een radslag met een overslag. Uit beleefdheid knik ik, want het trucje ziet er niet uit. Hij daagt mij uit en ik voel mij genoodzaakt om die te accepteren. Mijn zonnebril leg ik op mijn tas, maak een hupje en doe een arabier flik-flak. In die beweging zie ik de jongen naar mijn tas rennen. Hij rist hem van de grond en rent ermee weg.
Met een lach passeer ik het veldje. Al zou ik deze "battle" met gemak winnen, je weet nooit wat er kan gebeuren. Misschien verrek ik wel een spier of wordt er wat gestolen. Ik laat dit wedstrijdje schieten en vervolg mijn pad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten