Zo soepel als een drugsdeal

Op Schiedam Centrum, het treinstation, gebeurt er elk kwartier iets magisch. Tenminste, in theorie moet daar elk kwartier iets magisch gebeuren. In de praktijk gebeurt het minder vaak, omdat deze magie van mensen en machines afhankelijk is. Bovendien heeft vrijwel niemand het door als het gebeurt, dus er zal geen moeite gedaan worden. Waar ik het over heb? Simpel.

Geen paniek!

Geen paniek, deze blog is niet aan het sterven, hij blijft gewoon bestaan!

Met de vakanties en nu het nieuwe schooljaar, schiet het bloggen er weleens bij in. Vanaf halverwege september zal ik weer met regelmaat een blogje plaatsen. Nog even geduld aub.

Ik weet nog goed dat er een tijd was

Ik weet nog goed dat er een tijd was, dat het zo koud was in Nederland. Veel sneeuw, ijs, regen en een ontbrekende zon. Zo lang geleden is het niet geweest hoor, ik heb rijst in de kast staan die ouder is.

Maar goed, toen hoorde je men klagen over de kou. Het sneeuwde zo hard, de kachel moest zo lang branden, het is koud, de voeten zijn nat, het openbaar vervoer heeft vertraging, er was extra file, de auto was kapot.. Wat er ook gebeurde, het was niet leuk.

En zelfs toen de sneeuw wegging, bleef men klagen. De zon is er nog steeds niet, het is van dat saaie weer, er is geen zomergevoel, er zijn zoveel bloemen en pollen waarvan iedereen moet niezen, de grasmaaier maakt zoveel lawaai, de tram reed voor m'n neus weg omdat hij op tijd was (of jij te laat, maar dat wordt niet gezegd). 

Daarna werd het ook niet beter. Toen scheen ze zon eindelijk, maar was men nog steeds niet tevreden! Het is zo warm, zo benauwd, lekker weer terwijl je moet werken, te warm weer terwijl je vrij bent, te lang in de zon gelegen, zwembadje lek. Waar is die verkoeling nou, nu is het wel mooi geweest. 

Dat is het groepje van mensen die altijd klagen. Dan heb je ook mensen die klagen over de klagende mensen. Zij moeten niet zo zeuren dat het te koud, te warm, te droog of te nat is: dat is nou eenmaal de wereld en je moet maar het beste ervan maken. Van klagen wordt het immers ook niet beter.

En ik? Ik observeer en geniet van alles en iedereen. Er zijn is geen overstroming voor de deur en ik heb de tijd, dus wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen, haha!

Het spoor bijster

Gisteren wilde ik van mijn stageschool in Delft naar Rotterdam. 

Normaal is dat geen probleem. Met tram 1 of 19 ga ik naar het station waar ik geduldig op de sprinter wacht. Normaal komt deze elk kwartier. Gisteren niet.

In een rustig tempo loop ik naar het station. Het is net half vier geweest, dus de trein heb ik gemist. Als je op het perron aankomt, zie je het digitale bord van de NS met daarop de vertrektijden van de treinen. Soms knippert er een blauwe balk. Dat betekent dat die trein vertraging heeft. Soms staat er een blauwe balk vast. Dat betekent dat die trein niet rijdt.

Vandaag staat heel het digitale bord vol met blauwe balken: er rijdt geen enkele trein meer. De eerstvolgende sprinter die niet staat aangegeven, komt om 16.14. Misschien rijdt die wel, maar misschien ook niet. Wat moet ik doen?

Ik kan met tram 19 naar Leidschenveen gaan en vanaf daar de RandstadRail pakken. Helaas zag ik het die tram voorbij rijden, en voordat de volgende tram bij Leidschenveen zit.. Nee, dat zou wel erg lang duren. Bovendien heb ik al eens eerder op deze manier gereisd, en ik vind het wel leuk om steeds een andere manier te proberen.

Dan met de bus naar Rotterdam Centraal. Die stopt hier ook ergens. Ik loop over de blauwe loopbrug naar het busstation. Bij welk perron ik moet zijn, is niet lastig: er staat al een man of tien. Ik sluit me aan bij de groep en kijk naar de vertrektijden. 15.55, dat is behoorlijk kak. Toch besluit ik maar te wachten, wellicht is dit sneller dan met de RR. 

15.48. Er komt een Fyra aanrijden. De eerste trein sinds ik daar sta. Een vreemd gezicht. Iedereen bij de bushalte (ondertussen toch wel een man of 35) kijkt naar de Fyra. "Nee joh, die stopt hier niet, gaat weg man!" Een jonge vrouw, licht getint, kroeshaar, zwart petje op, tatoeage op d'r kuit, zwarte K-swiss, een korte, ruime, legergroene broek, zwarte bh, praat met een straataccent naar haar twee vrienden. Ja, zwarte bh, omdat ze haar witte T-shirt half uit heeft gedaan. Meerdere mensen hebben ernaar gekeken, zich erover verbaasd, maar er niks over gezegd. Ik twijfel of ik er een opmerking over zou maken. Ik besluit het niet te doen; straks slaat ze me nog neer met haar twee vrienden. Misschien doet de bus er wel een uur over en zit ik de hele tijd naast haar. Nee, laat ik maar de andere kant op kijken, naar de Fyra. "Faka, hij stopt toch echt!" En inderdaad: de Fyra stopt. Je ziet de mensen op de bushalte denken: rijdt de Fyra verder en zo ja, kunnen en mogen wij er nog bij? 

15.53. De bus komt aanrijden en iedereen stapt in. Het gaat niet snel, maar er is geen haast; men is allang blij dat ze weg kunnen, dat ze niet meer vastzitten in Delft. Er is nog een plekje vrij en ik ga zitten. Anderen hebben minder geluk: alle stoelen zijn bezet en zelfs staan wordt lastig.

15.56. De bus vertrekt. De Fyra staat nog steeds stil op het spoor. De passagiers kijken naar buiten, naar een vervoersmiddel dat wel rijdt.

In de bus staat aangegeven dat de aankomsttijd op Rotterdam Centraal 16.38 is. Op zich valt dat nog mee: slechts een halfuur extra reistijd. Helaas moeten er bij elke halte nog extra mensen in. Rond een uur of vier stapt er een mevrouw van een jaar of vijftig in. Ik heb snel last van mijn enkels als ik sta, maar besluit toch om de vrouw mijn zitplaats aan te bieden. Ze heeft een blauwe band om haar rechterpols: misschien een versteviging. Het is niet netjes om haar te laten staan, zeker als ze zich niet goed met rechts beet kan houden. Ze accepteert mijn zitplaats en ik ga staan. Ondertussen is er ook een insect binnengevlogen, waarschijnlijk een hommel (hoewel het ook een bij kan zijn). Zal ik hem vangen, of laat ik hem z'n gang gaan? Het beestje zit rustig op het raam en blijft daar zitten, zonder van z'n plek te gaan. Na een kwartier begint hij toch weer te vliegen. De mensen in de 4-zits duiken weg. Ik pak mijn lege waterflesje en draai de dop eraf. Heel voorzichtig ga ik naar het beestje toe. Als hij in mijn flesje zit, haal ik de dop uit mijn achterzak en draai hem erop. Er zit een bejaard echtpaar in de 4-zits, dat met lichte bewondering naar mij kijkt. Deels omdat ik het insect heb gevangen en deels omdat ik kan blijven staan zonder mij beet te houden. "En, hoe ga je hem noemen?" Een jongeman met blond haar kijkt me aan. "Ehm, ik denk Fyra." De jongen moet lachen. Tijdens de rest van de rit houd ik de fles een tikkeltje scheef en de dop een beetje open, zodat het beestje in ieder geval niet stikt.

16.38. De bus komt aan op Rotterdam Centraal. Een voor een stappen de mensen uit. Het bejaarde echtpaar, de jongeman en de vrouw van een jaar of vijftig knikken als ik de bus uitstap. Even, heel even maar, waren wij een groepje. Vrienden voor een halfuur, totdat de wegen weer scheiden. Buiten draai ik de dop van het flesje helemaal af en ga op de stoep zitten. "Oh, je hebt de bij gevangen!" Het meisje met de tatoeage komt naast me staan. Nu ik haar van dichtbij zie, valt het me pas op hoe jong ze is: hooguit 15 jaar. "Ja klopt, hij zat in de bus en ik wilde niet dat hij iemand ging steken." Het insect kruipt richting de opening. "Ik zag het, goed van u." De hommel (of toch een bij?) vliegt weg. "Dag, nog een fijne dag." Het meisje staat op. "Dankjewel, jij ook een fijne dag."

Even, heel even maar, ben je een groepje. Vrienden voor een halfuur, totdat de wegen weer scheiden.

Kerst layout!

Okee, okee, de bedoeling was om deze layout al begin december te plaatsen. Helaas werkte Blogger niet mee... Al weken zijn er problemen met het plaatsen van nieuwe templates. Gelukkig heeft ondergetekende (nee, niet Miek!) een manier gevonden om dit te omzeilen, en jullie alsnog te verblijden met een leuke nieuwe kerst layout!
En natuurlijk horen daar de welbekende kerstwensen bij. Bij deze wens ik dus alle lezers van Miek. is Uniek! een heel gezellige kerst en een voorspoedig 2013!

xx Jen

Het laatste woord hebben

Laatst zat ik in de tram op weg naar mijn vriendinnetje. Redelijk achterin, omdat dat bij de halte waar ik uitstap beter uitkomt. De tram stopt en er stappen een stuk of zes Turkse/Marokkaanse jongens binnen van een jaar of 14. Het is een typische jongerengroep. Er is een leider, hij is de oudste, de grootste en een van de rustigste. Twee druktemakers, die wat harder praten dan nodig is en veel lachen. Dan nog wat jongere jongens, die het al stoer vinden dat ze erbij zitten.

De groep was nogal luidruchtig, maar niet storend genoeg om mij er druk om te maken. Het is vrijdagavond, de schoolweek is voorbij, het weekend begint. Misschien zijn ze daar gewoon enthousiast over.

Een van de jongens begint te stampen op de vloer. Ik kijk hem aan en zeg: "Moet het kapot?" De druktemaker kijkt me brutaal aan en vraagt of de tram van mij is. Hierbij gebruikte hij het woord "u", wat ik overigens zeer prettig vond. 

"Nee, de tram is niet van mij, maar ook niet van jou, je hoeft niet te stampen." De meelopers merken dat ik niet terugdeins en proberen te doen alsof ze er niet bij horen. De andere druktemaker moet erom lachen. Hij gaat zich ermee bemoeien.

"U moet niet schreeuwen tegen mij!" Met een blik alsof ik bang moet zijn, bang voor niks, omdat hij niks durft. 

Op duidelijke toon, maar niet overdreven, zeg ik: "Ik schreeuw niet, maar jij wel. Niet in de tram trappen, gewoon rustig doen." Dat laatste verstond hij blijkbaar niet zo goed, want hij reageerde met "heh?" Dit had ik laatst ook op mijn stageschool, en als ik ergens niet tegen kan, is als iemand mij denigrerend aanspreekt met 'heh'.

Ik antwoord: "nee, niet 'heh', het is 'wat zegt u?'". De meelopers en de andere druktemaker moeten er wel om lachen. De jongen probeert de schaamte weg te lachen. Hij is niet gewend om zo terug gesproken te worden. Om per se het laatste woord te hebben, zegt hij nog brutaal: "Weejoh, u bent geen juffrouw."

"Dankjewel dat je het ziet, ik werk inderdaad in het onderwijs."

Miek en het nieuwe schooljaar

De vakantie loopt nu langzaamaan ten einde. Uitgerust aan het nieuwe schooljaar beginnen.

Een nieuw begin, nieuwe voornemens, nieuwe spullen. 

Op mijn mp3-speler (nee, ik maak geen grapje, ik bedoel geen Ipod en ik gebruik ook mijn telefoon niet om muziek te luisteren: ik gebruik echt een mp3-speler) heb ik al wat nieuws neergezet, maar ik ben nog van plan om er eens goed naar te kijken en te luisteren. Weer eens wat anders horen dan mijn standaard.

Nieuwe kleren gekocht met mijn meiske, met voor mij een nieuwe kleur: roze! Ik wil nog schoenen kopen, maar dat heeft minder haast. 

Bij de nieuwe outfit hoort natuurlijk ook een nieuw kapsel! Geen middenscheiding meer, maar een schuine, met een schuine lok. Ook is het weer iets korter. Net boven de schouders, dat vind ik toch het prettigst denk ik.

Geen nieuwe kamer, geen nieuwe indeling, maar de muren heb ik wel veranderd. Er hangen nu nog veel meer foto's aan de muren. Aan het begin van de vakantie heb ik alles goed schoongemaakt, en dat ga ik deze week weer doen.

Ook geen nieuwe etui, maar wel eentje extra. Vorig jaar had ik er al een voor mijn pennen/potloden en een aparte voor de markeer- en whiteboardstiften, nu heb ik er nog een extra voor mijn passer. Het hoesje was namelijk kapot gegaan, en ik ging daarom op zoek naar het kleinste euitje (dat ik voor het mooie toch net wat groot vind). Er zit ook een extra passer in, die het totaal op twee grote en een kleine brengt, om het etuitje goed te vullen.

Nieuwe schoolboeken besteld, samen met nog een boek: Rijbewijs B / Deel Theorieboek + Cd-Rom van de ANWB. Met de gezondheid van mijn vriendin is het verstandig als ik kan rijden en het is handig voor later. Ik heb nog geen precieze planning gemaakt, maar ik zou wel graag voor het einde van het schooljaar een leuk gekleurd autootje willen besturen. 

Voor deze blog heb ik het plan om elke vrijdag wat te posten over school of over de wiskunde, en verder laat ik het de vrije loop. 

Ik heb er weer zin in!

De Ov-chipkaart

Ik heb de Ov-chipkaart nu al een jaar over vier, vijf, maar nog steeds begrijp ik niet alles.

Waarom check in in de bus en tram, maar doe je dat niet bij de metro en trein? (daar check je in bij het station, en niet in het voertuig) En waarom check je ook in bij de tramhalte als je in Utrecht bent, en niet in het voertuig?

Sinds ik student ben, maak ik "nutteloze" reisjes. Laatst ging ik een pakketje ophalen op het treinstation van Eindhoven. Binnen vijf minuten ging ik weer terug naar huis. Ik betaalde niks voor het ritje, dus ik maakte mij geen zorgen om de conducteur, maar wat als iemand anders dit zou doen? Ik ging van Rotterdam naar Eindhoven en meteen weer terug naar Den Haag. Als ik zou betalen, betaalde ik slechts het stukje van Rotterdam naar Den Haag,omdat die kaart niet weet dat ik naar Eindhoven ging. Had ik daar dan moeten uit- en inchecken? Misschien, maar na het uitchecken kun je niet meteen weer inchecken. Dan zou ik moeten wachten, had ik mijn trein gemist en wat had ik in de tussentijd moeten doen? Op Eindhoven is nog wel wat te beleven, maar stel je voor dat je "even" iets ging ophalen op Mariahoeve, Rotterdam Zuid of Lochem? Dan heb je pech en moet je die tijd zelf maar zien te vermaken, terwijl je elke minuut weer probeert in te checken.

Als student reis ik doordeweeks gratis (met uitzondering van een maand in de zomer en speciale feestdagen). Mij zou het logisch lijken als ik gratis zou reizen van huis naar school. Omdat studenten, waaronder ikzelf, ook naar stage moeten, is het ook handig als je voor dat stuk ook niks hoeft te betalen. Simpel gezegd: studenten moeten gratis in hun provincie kunnen reizen. Mocht je buiten je provincie stage lopen of studeren, dan moet je een klein bedrag (niet meer dan 20 euro) betalen om in twee provincies gratis te reizen. 

Maar waarom, waarom nou toch, reis ik gratis door heel Nederland?! Tja, dan kan ik mij voorstellen dat die kaarten te duur zijn voor de overheid. Maar zo'n simpele oplossing bedenken? Ho maar!

Vakantie

Het is vakantie

Tijd om goed uit te rusten

Eventjes niks doen

Helemaal niks doen

Wat doen tijdens verveling?

Dat komt dan later

Kamer is al schoon

Foto's bestellen volgt nog

Alles ophangen

Vrienden weer eens zien

Zonnen, lachen en praten

Hopen op goed weer!

Waar ga je heen en hoe?

"Waar stap je uit?"

Ik kijk op het horloge aan mijn rechterarm. Er zit een klein barstje in, maar niet erg of irritant genoeg om er wat aan te doen.

"Niet bij Eendrachtsplein, ik heb net de tram gemist, dus reis ik door naar Blaak."

Het horloge aan mijn linkerarm geeft dezelfde tijd aan. Ik draai mijn armband goed. Waar kun je eigenlijk van die schakeltjes halen? De armband heb ik gekregen van de ouders van een goede vriendin van me. Behalve het schildpadje dan, dat schakeltje heb ik in Italië gekocht, jaren geleden, op het strand.

"Hoe laat gaat je trein dan?"

Goede vraag, hoe laat mijn trein gaat! De andere kant op weet ik het, of ik nou op Blaak, Schiedam of Delft sta. Misschien zit ik er een minuutje vanaf, maar ik ken de tijden uit mijn hoofd. Niet op weg naar huis, dan wacht ik maar.

"Ik denk ongeveer nu, helaas." 

In mijn hoofd is het rekenwerk nog bezig. Hoe lang duurt de reis, hoe laat kom ik aan, hoe laat vertrekt de trein dan? 

Aangekomen op Blaak check ik in en ram de deurtjes open; ze zijn hier niet zo snel. Mensen komen de trap op. Ik check nog in voor de trein, maar helaas: ik mag de sprinter uitzwaaien. Een kwartier wachten.

Terug naar Eendrachtsplein, dan maar? Eerst uitchecken. 'Bieb' u bent al ingecheckt. Een minuutje wachten en het mag wel. Trap op, inchecken, metro in, eruit, trap op. 19 minuten wachten. In de hoop dat de lichtkrant verkeerde informatie geeft, kijk ik op het bordje. Ja hoor: de tram is net geweest. 

Terug naar Blaak, dan maar? Trap af, inchecken, metro in, uitchecken. Nog twee minuten. Inchecken, trap af, wachten, trein in, eruit, trap af, uitchecken. De tram komt eraan en besluit in te stappen, al is het een klein stukje. De tram die ik net had gemist, heb ik nu ruim gehaald. 

De controleur kijkt me aan en lacht. Het is dezelfde man als vanochtend. "Derde keer is trakteren hè."

Of toch obsessies?

• Volgende halte moet ik eruit. Niet op het knopje drukken, niet doen, iemand anders doet het wel. "Halte: Museumpark". Bijna zijn we er, bijna. Het rode lampje gaat branden; iemand anders heeft op het knopje gedrukt. Met een kleine lach check ik uit. 'Gewonnen', denk ik bij mezelf.
• Om .46 moet de tram bij Vasteland aankomen, net is nu .41 en we rijden net weg bij Vuurplaat. De tram rijdt dus 1 minuut te laat. Hij vertrok twee minuten later, dus eigenlijk rijdt hij een minuut te vroeg..
• De sprinter, de ruimte waar je je fiets neer kunt zetten. Een rij van zeven stoelen tegen de muur, gericht op de overkant. Allemaal mensen, maar ik kijk ze niet aan. Nee, ik kijk, ik staar naar degene recht voor me. Of beter gezegd: ik kijk er net naast, en wend mijn blik niet af. Hoe zal degene reageren?
• De treindeuren gaan open en ik stap uit. Lopen, niet rennen, naar de trap. Snel snel, maar niet haasten. Wie is er als eerste beneden?
• Nutteloze, extra overstappen maken, om een enkele minuut sneller te zijn. Risico's: haal ik de overstap, wat als er iets vertraging heeft?

Spelletjes in het OV. Spelletjes, of toch obsessies?

Please sir, stop!

'In geval van nood aan de handgreep trekken' staat er met blauwe letters. 'Misbruik wordt bestraft'. Misbruik is onder andere voor de grap trekken, maar wat is een noodgeval? Als er iemand onwel raakt, misschien, of als iemand door een kogel gewond raakt, maar is het dan niet beter om door te rijden tot een station, tramhalte of ander makkelijk te bereiken plek?

Een reden om de trein/tram/metro meteen te laten stoppen, is als er iets voor het voertuig ligt. Maar dit ziet de machinist, tram- of metrobestuurder toch eerder dan de passagiers?

Terwijl ik hieraan dacht, liep er een vrouw de Randstadrail van de HTM binnen, met twee grote tassen. Als de deuren net dicht gaan, tikt een man van buiten om het glas. Hij wijst naar een tas op de bank.

"Oh no, my bag!" ze drukt op het knopje om de deur te openen, maar het is te laat; de RR rijdt weg. "Sir, please stop, I forgot my bag!" De vrouw zwaait naar het glas waar de bestuurder achter zit, maar er gebeurt niks. "Please sir, stop!" Een andere vrouw komt naast haar zitten en probeert haar te kalmeren.

Ik blijf zitten, kijk nog steeds naar de noodrem. Zou dit een goede reden zijn?

Je bent vast advocate of zo

Een man. Een onverzorgde man. Vuile handen, smerige kleren, maar net niet vies genoeg om hem meteen te bestempelen tot zwerver. Hij lijkt er wel op, met zijn half opgerookte zelfgedraaide sigaret en blikje huismerkbier in de hand.

De man staat bij de tramhalte, en wordt genegeerd door de andere wachtenden. Het is een druk kruispunt en er is veel verkeer. Een dame, niet ouder dan 20, staat te bellen. De man roept wat naar haar in een taal die Nederlands moet voorstellen. De dame kijkt geërgerd naar boven en negeert het geroep. De man begrijpt niet en gaat door met roepen. Met zijn vrije hand grijpt hij naar z'n kruis en schudt eraan. 

Een andere jonge vrouw komt aanlopen. De draagt een marineblauw colbertje met goudkleurige manchetknopen en een grijze schoudertas. Haar ogen worden bedekt door een zonnebril. Op een afstand van zo'n 2 meter gaat ze bij de man staan. Uit haar ooghoeken kijkt ze hem aan. De man begint wat in het algemeen te roepen.

De jonge vrouw met de goudkleurige manchetknopen draait zich om en zegt, minimaal met het volume van de man: "Doe eens even normaal joh!" De man kijkt de jonge vrouw aan en begint een gesprek.

"Ja sorry man, maar ik zal het even uitleggen." De jonge vrouw zet haar zonnebril op haar hoofd en kijkt de man aan. Hij neemt nog een trekje van zijn zelfgedraaide sigaret en gooit hem op de grond.

"Wel goed dat je me zo aanspreekt hoor, dat waardeer ik echt, maar kijk: ik heb geen baan, geen huis, geen auto, geen vrouw. Ik heb wel dit blikje bier. Wat moet ik dan?" Vragend kijkt hij de jonge vrouw aan, die bijna een kop groter is.

"Dat is allemaal erg vervelend, maar dat geeft u niet het recht om zomaar wat te roepen."

De tram komt aangereden en de jonge vrouw loopt erheen.

"Je moet hier wat aan doen, je snapt het niet, je bent vast advocate of zo." Met minachting kijkt hij de jonge vrouw na.

"Nee hoor, ik ben gewoon leraar," zegt ze met een lach en stapt de tram in.

Jump!

Familieweekend met mijn meiske. Dit is onder andere wat ik heb gedaan.

Gay Away

Vandaag liet iemand mij een artikel lezen over homoreizen. Met een vliegtuigmaatschappij kon je naar Florida reizen en had je een georganiseerde vakantie. Dan had je een homohotel, homocafe's, homozwembaden, noem maar op!

Dat kwam nogal discriminerend op mij over. "In dit zwembad mag je zwemmen en in dat hotel mag je slapen, maar op andere plekken ben je niet gewenst." Het stond er niet, maar ik kon het haast tussen de regels doorlezen.

Ik heb een site gevonden die deze reizen aanbiedt (www.gayaway.nl). Na een beetje te hebben geneusd op de site, begrijp ik ze iets beter. In landen als Egypte, Israël en Thailand kun je niet openlijk gay zijn. Mocht ik de behoefte krijgen om daarheen te reizen, dan  zou ik zeker in een homovriendelijke buurt willen verblijven. Maar een homovriendelijke buurt vind ik iets anders dan een homobuurt. Neem even Rotterdam als voorbeeld: de meest homovriendelijke studentenstad van Nederland. Sowieso ben je dan nog in Nederland, en daar wordt homoseksualiteit geaccepteerd (uitzonderingen daargelaten), en in een cultuurrijke stad kun je zeker openlijk homoseksueel zijn. Oftewel: zo ongeveer heel Rotterdam is een homovriendelijke buurt. Ik moet hier wel bij melden dat er bepaalde wijken, met name in het zuiden, minder geschikt zijn om overdreven gay 's nachts over straat te lopen, maar daar is het sowieso al niet te veilig. De homobuurt is in het autovrije centrum (onder andere de Schiedamsedijk en de Van Oldbarneveltstraat), met meerdere homokroegen en andere uitgaansgelegenheden. 

Maar hoe dan ook, als lesbienne zou ik in een homo-onvriendelijk land het appreciëren om in een homovriendelijke buurt te overnachten, maar om nou meteen in een homobuurt gedumpt te worden.. Nou nee!

Überhaupt zou ik zo eigenwijs zijn om mij niks van die "homoscheidingslijnen" aan te trekken. Lekker ongegeneerd zoenen, met m'n handen stevig mijn vriendin beethouden, expres in een minder vriendelijke buurt. Kijken of ik voor opschudding kan zorgen. ;-)

Drie dikke mannen

Ze bespieden me, wat ik ook doe. 

"Moet je kijken, ze is weer aan het reizen." Ik hoor het ze zeggen. "Inderdaad, weer bij die halte, en aangezien het woensdag is, zal ze daar uitstappen." Zijn vette vinger wijst naar een tramhalte op het beeldscherm. "Dat doet ze al sinds november, elke woensdag, steeds dezelfde tram heen, en rond 2 uur gaat ze weer terug."

Ik zal ze eens een lesje leren, en doe wat ze niet verwachten.

"He, kijk nou eens wat ze doet!" Een van de bewakers komt een stukje uit zijn stoel. "Ze stapt uit waar ze altijd uitstapt, maar neemt dan de tram die de andere kant op gaat!" Er komen meer bewakers omheen staan. "Zou ze weer terug naar huis gaan?" vraagt de stagiaire. "Nee, dit is een andere tram, die gaat linksaf naar het centrum." "Ho, kijk, ze stapt uit bij Beurs!" De drie mannen kijken naar het beeldscherm en zien dat ik ben uitgecheckt. "Snel, kijk naar de bewakingscamera, misschien is zij het niet!" De man met de vette vingers tikt op het toetsenbord en een video van mij verschijnt. "Nee, ze is het echt, maar waarom is het daar, moet ze niet ergens anders heen?" Er komt een melding binnen. "He, dit is gek, ze zit in dezelfde tram als net, maar dan de andere kant op!" "Maar dan kon ze toch ook gewoon blijven staan waar ze als eerst uitstappen?" Ze begrijpen er niks meer van.

Een paar weken gedraag ik mij normaal, tot ik op het treinstation ben.

"Henk, kom eens kijken, ik zie haar weer op de bewakingscamera, deze keer op het station!" De vent met de vette vingers komt aanwaggelen. In zijn handen heeft hij de derde zak chips van de dag in zijn handen, paprika smaak. "Maar wat doet ze nu, is ze gek geworden!"
De poortjes op het station zijn al geplaatst, maar de deuren zijn nog open. Links en rechts van de poortjes zijn muren van glas geplaatst, maar helemaal rechts is een opening van zo'n 40cm, omdat daar nog een verdwaald incheck-poortje staat.
"Ze gaat gewoon door het glas heen joh, ze spoort echt niet!"

En zo reis ik elke dag met de gedachte dat drie dikke mannen mij vanaf een afstand precies kunnen volgen en bijhouden wanneer ik reis en waar ik naar toe ga. Het houdt mij vrolijk. :-)

Gay-capital of the world!

In het televisie-programma Spuiten en Slikken op reis gingen ze eens naar Barcelona. Daar kon je geweldig uitgaan, dagenlang, zonder te stoppen. De clubs bleven open en dankzij de drugs (die zijn er weliswaar illegaal, maar ja: als je dagenlang achter elkaar uit wil gaan..) hielden de feestgangers het dagenlang vol, zonder hun bed (of enig andere vorm van slaapplaats) te zien. In de documentaire lieten ze het uitgaansleven zien in een homoclub. Plaats in je hoofd elk vooroordeel en stereotype van homo's en uitgaan en je ziet de documentaire voor je. Allemaal jonge mannen met halflang haar naar achter gehouden door gel, blote bast en een korte, gescheurde spijkerbroek. Bedenk dan nog wat leer, roze boa's en heel veel tong. 

Barcelona was de homohoofdstad van de wereld, werd er gezegd. Ik geloofde mijn oren niet! De enigen die uit de kast durven te komen, zijn de mannen die van uitgaan houden. Want je bent pas homo, als je uitgaat zoals zij uitgaan.

In een andere aflevering gingen ze naar Berlijn. Daar was een geweldige undergroundscene, en opnieuw werd er gezegd dat het de homohoofdstad was. Hoewel er minder stereotypen waren (tenminste, ze lieten er minder zien), geloofde ik het niet helemaal. 

De homohoofdstad moet niet per se een "leuk" uitgaansleven hebben, het totaalplaatje moet kloppen. Niet alleen overdreven-uitgaans-homo's moeten zichtbaar zijn, maar alle homo's, lesbiennes, biseksuelen, transgenders en al het andere (lees Aftellen: het rijtje afmaken) moeten zich gewaardeerd voelen. Men, wie dan ook, moet zonder problemen naast elkaar kunnen leven, kunnen uitgaan, en op straat niet al te erg worden nagestaard.

Zelf ga ik voor Rotterdam, de meest homovriendelijke studentenstad van Nederland.

Update (4)

En tada, een nieuwe lay-out! Opnieuw gemaakt door mijn lieve meiske. De kleuren van de gayvlag en een kubus: als je mij ooit wil uitbeelden in plaatjes, dan ziet het er zo uit.

Het is nu vakantie, en na dagen lekker samen zijn met mijn lief, heb ik ook aan school gewerkt. Zo heb ik Algebra en Lineaire Algebra al af, heb ik mijn verslagen van Vakdidactiek en Stage bijgewerkt en heb ik mijn les voor maandag tot in de puntjes voorbereid. Hard gewerkt, maar ik voel me nu wel voldaan.

Mijn ambitie voor wiskunde is aan de grote kant, en lees er daarom ook boeken over. In het boek "De man die kon Rekenen" ging het over de vier vieren. Met vier vieren kun je alle getallen maken t/m 100, op slechts vijf getallen na. Hierop bedacht ik: ik wil een klok met enkel en alleen de vier vieren. Helaas ben ik deze (nog) niet tegengekomen, en als ik hem nog niet tegen ben gekomen als ik een huis met studeerkamer heb, laat ik er eentje maken! =D

De NS (3)

Traject Den Haag Centraal - Dordrecht, zaterdagavond.

Met mijn lieve vriendinnetje* zat ik in de sprinter op weg naar huis. Het was een lange dag, een lange week geweest voor haar, en ze lag tegen mij aan met haar ogen dicht, vechtend tegen de slaap. Voor ons, aan de rechterkant, zat een viertal jongens, enigszins luidruchtig te zijn. Niet te druk om echte overlast te veroorzaken, maar je kon niet ontkennen dat daar wat jongens zaten die wilden stappen.

Ik lette niet echt op ze, tot een van hun in straattaal zei dat de conducteur eraan kwam. Ik keek verder het gangpad in en inderdaad: een eindje verderop stond de goede man kaartjes te controleren. Het groepje ging weg van de conducteur, ging ergens achter mij zitten. Jammer, dacht ik nog, zo kan ik ze niet in de gaten houden. Een van de jongens ging op 't balkon zitten (de ruimte waar de deuren naar buiten zijn, vroeger was dit echt een balkon), de anderen gingen een stukje verder naar achteren. De goede man controleerde onze kaarten en liep vriendelijk verder. Hij kwam bij de jongen op het balkon. Een moeizaam gesprek volgde. Enkele keren vragen of de conducteur zijn kaartje mocht zien. Eerst verstond de jongen het niet, daarna begreep hij het niet, wilde hij een kaartje kopen, en uiteindelijk, na toch minstens vijf minuten uit te stellen, liet hij zijn kaartje zien: het was allemaal in orde. 

Ondertussen was de trein aangekomen op Schiedam en rende het groepje jongens naar buiten om in te checken. "Zo, moest jij mij tegenhouden?" "Nee meneer, natuurlijk niet," kwam er in plotseling veel netter Nederlands uit. Jammer, dacht ik, dat ze hebben ingecheckt: nu worden ze niet betrapt, hij kan hoogstens zeggen dat hij ze zag inchecken op Schiedam, maar daar kun je geen boete op geven. De man draait zich om en loopt weg van het groepje jongens, zonder de mensen daar te hebben gecontroleerd.

Ik begreep het eerst niet: hij was nog niet klaar in deze coupe, waarom liep hij terug? Daarna viel het kwartje: het is al stom om in te checken om een boete te ontlopen, maar het is nog stommer om in te checken om de boete te ontlopen en vervolgens niet gecontroleerd te worden!

*je kunt nooit genoeg reclame maken: kijk op http://deletereset.blogspot.com/

Wees positief voor de NS

Gisteren, laat in de avond. Of beter gezegd: vandaag, zeer vroeg in de ochtend. Hoe dan ook, het was een tijdstip waarop de meesten al slapen, zeker als je een avondje bent wezen poolen met school. Niet voor MB. en mij: wij zaten nog op MSN te praten. 'Hoe later in de nacht, hoe lager het niveau' is meer wet dan regel, maar niet voor ons gesprek. Wij hadden een positieve toon richting de NS, en klaagden over ProRail.

"Ik zat dus in de tram en voor de bocht naar centraal remt de tram opeens. Echt een harde rem dus iedereen schiet naar voren. De bestuurder komt het hokje uit en loopt naar achteren in de tram. Dan rijdt de tram opeens een stuk achteruit en blijkt dat er een wissel verkeerd stond, hij is verbogen, waardoor we even terug moesten. Toen stonden we daar stil en ging er 1 deur open.

Ik besloot al uit te stappen omdat we vlakbij het pas naar de treinen waren, wij uitgestapt en toen wij bij het pad waren ging de tram weer rijden. We waren hoe dan ook eerder bij de treinen. Ik kwam op het perron aan en de IC's reden niet, alleen sprinters, die elk half uur rijdt naar Gouda. De eerste ging over 7 min. dus dat is prima.

Ik naar dat spoor, staat hij nog niet klaar, wat gek is omdat dat altijd wel zo is. Ook staat het perron redelijk vol. Dan komt er een SPR van twee treinstellen aan, heel fijn, want zo kon ik gewoon zitten. Ik ging alvast zitten, om 21:53 ongeveer en hij zou :55 vertrekken, dat werd 22:10.

15 min. vertraging dus, maar onderweg ging alles prima en we zijn gewoon op de rails gebleven."

Zo ging MB. van Rotterdam naar huis. Terwijl de rest van Nederland op de NS zou zeiken, gaven wij er een andere draai aan.

"Er stond ook een trein waarop Rotterdam stond op Gouda op het spoor van Den Haag centraal, maar de trein ging naar Utrecht, snap jij het nog??

Alle steden rond Gouda hadden met die trein te maken, kon overal heen.

En op het spoor van Utrecht centraal stond een trein met Den Haag C erop, en hij ging naar Utrecht. Dan kwam er een IC aan waarop Rotterdam Centraal stond, op het spoor van Rotterdam Centraal, maar in de trein zelf stond op het bord: deze trein rijdt na Amersfoort verder als stoptrein. Dat klopt toch niet?

De vertrekborden waren trouwens leeg, dus het was gokken, zelfs voor het personeel van de NS."

"Dat is gek, er was toch geen stroomstoring of zo?"

"Nee het reissysteem was zo in de war door alle vertragingen, spoorwijzigingen enz. dat ze het maar uit hebben gegooid en het maar aan de reizigers overlaten, een soort spel: vind in 1x de juiste trein."

We gingen nog verder praten over de NS. Als het ooit misgaat, is het meestal rondom Utrecht en dan gaat het ook goed mis. Het is een kettingeffect.

"Het is gewoon een kettingreactie, als er 1 trein vertraagd, is de trein erachter ook vertraagd, als een trein niet rijdt kan hij ergens anders bij het begin station niet vertrekken op de terugreis en valt er nog een trein uit. Op een gegeven moment is er geen materieel meer op 1 plek.

Als op Utrecht een spoor 5 min. langer bezet blijft moet een trein al ergens anders heen bijvoorbeeld.

Maar het is zo als een trein vertraagd is houdt het altijd wel iets op, als een SPR vertraging heeft zeker, een IC gaat sneller en dan komen ze ze elkaar ergens tegen..."

We gingen verder praten over vertragingen. Die ontstaan immers niet zomaar. Er zijn natuurlijk verschillende oorzaken voor een vertraging. Denk aan een kapotte wissel, een machinist die ontbreekt, een koe op de rails..

"Ja, maar een storing ligt niet aan de NS, maar aan ProRail, net zoals vandaag gaat iedereen zeuren op de NS, maar het ligt bij ProRail. Daar word ik zo boos om."

"Inderdaad, want ProRail zorgt voor de RAILS, vandaar de naam. Dus als een wissel defect is, of vastgevroren.."

"Klaagt iedereen op de NS, maar het ligt bij ProRail. En DAAR kan ik niet tegen. De NS doet ook zijn best, alleen ProRail maakt fouten en laat steken vallen.

Wel kan de informatieverstrekking van de NS beter. Op een gegeven moment lag de reisplanner eruit, en zelfs het personeel wist niet waar de trein heen ging."

Kortom: zeur niet meteen op de NS, want ProRail zorgt voor de rails. Dus is er een kapotte wissel, ligt er sneeuw, ijs of blaadjes op de rails, wees dan niet negatief naar de NS, maar klaag over ProRail.