"Waar stap je uit?"
Ik kijk op het horloge aan mijn rechterarm. Er zit een klein barstje in, maar niet erg of irritant genoeg om er wat aan te doen.
"Niet bij Eendrachtsplein, ik heb net de tram gemist, dus reis ik door naar Blaak."
Het horloge aan mijn linkerarm geeft dezelfde tijd aan. Ik draai mijn armband goed. Waar kun je eigenlijk van die schakeltjes halen? De armband heb ik gekregen van de ouders van een goede vriendin van me. Behalve het schildpadje dan, dat schakeltje heb ik in Italië gekocht, jaren geleden, op het strand.
"Hoe laat gaat je trein dan?"
Goede vraag, hoe laat mijn trein gaat! De andere kant op weet ik het, of ik nou op Blaak, Schiedam of Delft sta. Misschien zit ik er een minuutje vanaf, maar ik ken de tijden uit mijn hoofd. Niet op weg naar huis, dan wacht ik maar.
"Ik denk ongeveer nu, helaas."
In mijn hoofd is het rekenwerk nog bezig. Hoe lang duurt de reis, hoe laat kom ik aan, hoe laat vertrekt de trein dan?
Aangekomen op Blaak check ik in en ram de deurtjes open; ze zijn hier niet zo snel. Mensen komen de trap op. Ik check nog in voor de trein, maar helaas: ik mag de sprinter uitzwaaien. Een kwartier wachten.
Terug naar Eendrachtsplein, dan maar? Eerst uitchecken. 'Bieb' u bent al ingecheckt. Een minuutje wachten en het mag wel. Trap op, inchecken, metro in, eruit, trap op. 19 minuten wachten. In de hoop dat de lichtkrant verkeerde informatie geeft, kijk ik op het bordje. Ja hoor: de tram is net geweest.
Terug naar Blaak, dan maar? Trap af, inchecken, metro in, uitchecken. Nog twee minuten. Inchecken, trap af, wachten, trein in, eruit, trap af, uitchecken. De tram komt eraan en besluit in te stappen, al is het een klein stukje. De tram die ik net had gemist, heb ik nu ruim gehaald.
De controleur kijkt me aan en lacht. Het is dezelfde man als vanochtend. "Derde keer is trakteren hè."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten