Ingebroken!

Het kostte me een aantal pogingen. Want een wachtwoord ongevéér weten, is iets anders dan een wachtwoord precíés weten. Maar het is gelukt! Hier typt Jennifer, die meteen schaamteloos even haar eigen blogje linkt. En die meteen plechtig beloofd, nooit meer in te breken in Mieks blogje. Maar dit is voor een goed doel :-)

Ik vind dat iedereen namelijk moet weten wat een bijzonder meisje Miek is. Wie haar kent, zal ongetwijfeld kunnen beamen dat ze een geval apart is. Ze heeft een sterk, eigenzinnig karakter en doet waar ze zin in heeft. Maar niet alleen voor zichzelf.
De afgelopen maanden ben ik erg ziek geweest, en eigenlijk ben ik dat nu nog steeds. Het was en is zwaar. Niet alleen voor mij; zeker ook voor Miek. Ongevraagd wordt ze hier toch iedere dag mee geconfronteerd, of ze het nou wil of niet. En zó lang kenden we elkaar ook weer niet, toen ik ziek werd. Ze had makkelijk weg kunnen lopen, er een punt achter kunnen zetten. Dat deed ze niet, en dat vind ik erg bijzonder. Als het moeilijk wordt, vecht Miek zich er doorheen. Opgeven staat niet in haar woordenboek.
Dat maakt haar speciaal. Het is niet makkelijk om samen te zijn met mij, zeker niet nu ik ziek ben en veel medicijnen slik. Prednison maakt een onuitstaanbaar kreng van me, iets waar Miek doorheen weet te prikken. Ik mag tegen haar zeuren, klagen en schelden. Ik mag wegkruipen in haar armen als ik het allemaal even niet meer aan kan. En dat terwijl ik op dit moment zo weinig terug kan geven.

Lieve Miek. Ik wil je bedanken voor alles en ik hoop, dat alles op een dag beter is. Dat ik ook voor jóu kan gaan zorgen, ookal wil je dat misschien niet ;-) En dat ik jou terug kan geven wat je mij al anderhalf jaar geeft. Ik hou van je!