Who cares?!

Afgelopen weken werd Facebook overladen met de "Bekijk mijn Facebook-filmpjes". Jouw mooiste, leukste en populairste momenten, ondersteund door een leuk muziekje. Binnen de kortste keren stond heel Facebook ermee vol. Ik bekeek er enkele en begon mij te schamen voor mijn mening.

Miek de Opblaaspop

Vroeger, ik schat een jaar of vier geleden, kreeg ik een opblaaspop van niet eens een meter hoog. Ze werd Miek de Opblaaspop genoemd. Zij had een Hyves nodig. Zo gezegd, zo gedaan. maar wie wil er nou weer vrienden worden met een opblaaspop? Ik ging op zoek naar profielfoto's van wildvreemde mensen die heel veel Reacties en Respects, ook wel R&R genoemd, hadden. Vaak waren dit van die aandachtsgeile tienertjes, met foto's die "snel" gemaakt waren, waarbij je wist dat er nog honderd soortgelijke foto's op hun telefoon stonden. 

Ik besloot onder de naam Miek de Opblaaspop hun toe te voegen als vriend en om hun foto te R&R'en. Gewoon, om te kijken wat er zou gebeuren. Het resultaat was schokkend.

Hoe werkt een schoenenwinkel

Van bepaalde zaken verwacht je dat iedereen wel weet hoe dat werkt. Een mes gebruik je om te snijden, een schaar om te knippen en in de supermarkt betaal je voor je boodschappen. Niemand die daar raar van opkijkt of zegt dat hij dat niet wist. Toch is het netjes om bij deze 'simpele' zaken stil te staan. 

2 jaar, 6 maanden en 1 dag!

Alzheimer - vijf jaar later

"Waar zijn we nu?"

Mijn oma kijkt om zich heen. We zitten op een houten bankje voor het verzorgingshuis. Mijn moeder zit op een stoel voor ons. Het zonnetje schijnt en er waait een zachte wind. Haar gezicht is in de afgelopen twintig jaar nauwelijks veranderd.

"We zijn buiten het verzorgingshuis, mam." Daarop knikt mijn oma instemmend.

"Oja, dat is waar ook. Hier woon ik nu, nu mag ik zelf verzorgd worden. Mooi huis, echt. Ik mag hier nu wonen, maar op één voorwaarde: dat ze me kunnen bellen als ze hulp nodig hebben. Dat gebeurt weleens, dan moet er een patiënt een stukje lopen. Dan bellen ze mij he. dan zeggen ze: 'mevrouw B., zou u met deze meneer willen lopen?' En dat doe ik dan maar. Vroeger deed ik dat vaker, maar nu alleen op aanvraag. Ik mag nu van mijn rust genieten. Dat kan hoor, dan gaan Toon en ik lekker fietsen en wandelen. We kunnen dat nog heel goed, we gaan ook geregeld op vakantie."

Instemmend knik ik. Toon, haar man, mijn opa, woont nog thuis, maar bijna elke dag komt hij nog langs. Wandelen doen ze niet meer, laat staan fietsen. De conditie is niet meer wat het geweest is. Maar ik verbeter haar niet. Dit is haar werkelijkheid.

"Dat is nog wat hoor, zo met gehandicapten werken. Daar ben ik eigenlijk niet voor opgeleid. Ik werkte gewoon op de kweekschool, en toen moest ik wat proeflessen geven, ook op een school voor gehandicapten. Ik ben er eigenlijk zo ingerold. Al mag ik nou wel minder werken, met gehandicapten dan, ik ga met mijn eigen kinderen werken, ze leren om op het potje te gaan." 

Ze kijkt mijn moeder aan, niet realiserend dat haar kinderen allemaal al de vijftig gepasseerd zijn. Ik vraag me af wie we nu voor haar zijn, maar ik ga het niet aan haar vragen. 

"Ja, met gehandicapten, dan loop ik met ze over de gang he. Of dan moet ik ze wat leren. Daar heb je geduld voor nodig. Ik wist niet dat ik dat had, maar daar rol je zo in. Dat is de voorwaarde dat ik in dit internaat mag zijn. Het is nog heel wat hoor, want elke lerares heeft hier een eigen specialisme. Dan word ik opgebeld, dan is er een klas met een nieuwe leerling, en die komt dan niet zo goed mee. Dan loop ik met ze over de gang, en dan komen haar ouders. Nou, dan straalt ze hoor. Dan roept ze dat ze kan lopen. Ja, daar zijn haar ouders blij mee. Dat gaat dan ook de lerarenkamer rond, ook met vergaderingen, wat de aanpak van bepaalde dingen is. Je hebt geduld nodig, ik wist niet dat ik dat had. Ik ben er eigenlijk ingerold, zo van de kweekschool. Maar nu mag ik uitrusten, nu wordt er voor mij gezorgd, want volgens mij ben ik al wel op leeftijd."

Even kijkt ze verward. Ze twijfelt. Die vrouw voor haar, die kent ze wel, die komt vaker langs, dat is haar dochter, maar wie er naast haar zit..

"Dat klopt wel hoor, je bent al 86. En je hebt al grote kleinkinderen." Mijn moeder wijst naar me. Oma kijkt een beetje verbaasd naar mij, alsof er net iemand anders zat. 

"Oh, echt. Maar jij bent toch niet van..." Ze wijst naar mijn moeder. 

"Jawel, dat is mijn moeder."

"Oh joh. En ehm, mag ik dan vragen hoe oud je bent?" Ze kijkt weer mijn moeder aan, nog steeds met lichte verbazing, alsof zij mijn moeder niet kan zijn.

"Ik ben al 55, en mijn dochter is al 20." Ik knik vriendelijk. Mijn oma schrikt niet, alsof het heel normaal is dat je je eigen kleinkinderen niet meer kent. Ik ben het wel gewend.

"Oh, 20. Dan zie je er nog jong uit!" Misschien waren we voor haar collega's uit haar schooltijd. Dan is 20 best jong als lerares. 

"Maar als jij mijn kleindochter bent, dan mag je best oma zeggen hoor." Ze barst in lachen uit. 

"Moeten we eigenlijk nog ergens heen, we wachten toch niet op iets?" Er komt een taxibusje aan, misschien denkt ze daarom dat we weggaan. Ze kijkt op haar horloge, al denk ik niet dat ze nog een besef van tijd heeft.

"Wel," zegt mijn moeder, ook op haar horloge kijkend, "het is bijna etenstijd, dus we zullen alvast naar boven gaan." Mijn oma knikt instemmend en staat op. Mijn moeder pakt de stoel en zegt hem terug waar hij vandaan komt.

"Ja, je moeder he, Anke, die weet hier de weg wel goed, ik ben wat vergeetachtig. Maar dat is niet erg, er wordt hier goed voor me gezorgd." 

Cadeautje!

Liefde is..

Liefde is zoveel meer dan een kusje of een knuffel. 

Liefde is naar haar* kijken als ze slaapt. Liefde is een kusje op d'r voorhoofd geven of over haar rug strelen als ze een enge droom heeft. Liefde is knuffeld in slaap vallen en knuffelend wakker worden. 

Liefde is een intens gevoel dat je krijgt, elke keer als je haar ziet of aan haar denkt. Het is alles voor haar over hebben en een extra kilometer fietsen. 

Liefde is er altijd zijn: in de goede en in de minder goede tijden. Het is altijd voor elkaar klaarstaan, lief en leed delen, kunnen lachen en kunnen huilen. Liefde is alles tegen elkaar kunnen zeggen, van de grootste grap tot het grootste geheim.

Liefde is 2 jaar, 2 maanden, 2 weken en 2 dagen vieren.

* of hem, maar niet voor mij ;-)

T-R-O-T-S!

Ik ben zo trots op mijn meiske!

Sinds afgelopen maandag is ze opgenomen in een Revalidatiekliniek. Door haar fysieke toestand heeft ze altijd en overal pijn. Nu kan ze in het centrum leren hoe ze met haar pijn en met haar energie om moet gaan.

Mijn meiske zit daar dus nu, en vandaag ben ik langs geweest. Ze is zo moedig en zo sterk! Ze bekijkt het van de positieve kant en maakt het er naar d'r zin. Ik kan niks anders zeggen dan dat ik echt super mega boemveel trots op d'r ben!

Geloof of geen geloof?

Geloof is iets persoonlijks. Niemand kan jou vertellen wat je moet geloven. Geloof kan niet 'goed' of 'fout' zijn. Wie ben ik om te zeggen dat de ander 'fout' zit, dat hij naar 'mijn' geloof moet overstappen, dat hij anders gaat lijden? 

De betekenis van het woord geloof is ook voor iedereen anders. Je kunt het zien als iets symbolisch om het verschil tussen goed en kwaad uit te leggen, als een geschiedenisverhaal, een sprookjesboek, of juist als de waarheid. Die betekenis geef jij zelf aan het woord en je doet ermee wat je wilt doen. 

Laatst was ik met mijn vriendin aan het winkelen tot een man riep: "Jezus died for your sins!" Hij had een papiertje in z'n hand, waarmee hij driftig aan bet zwaaien was. Zo in de vluchtigheid kon ik het woord 'Jezus' lezen, samen met wat citaten. Hij keek naar mij en toen naar de rolstoel waar mijn vriendin in zat. "God can make you better, you have to believe in it! Confess your sins, He can help you!" 

Normaal ben ik wel benieuwd wat er op het papiertje staat, maar deze keer niet. Als ik al gezondigd heb, wat heeft het dan nog voor zin? Ik bid al maanden voor mijn meiske en ik geloof erin dat het allemaal goed komt. Deze man gaf, in plaats van hoop en kracht, het gevoel dat ik er naast zat. Ook al dachten hij en ik beiden na over het christendom, konden we niet verder van elkaar verwijderd zijn. 

Een week geleden was ik met mijn studie in Londen. In het park kwamen we op het onderwerp geloof. Het was een gemengde groep, met een vrouw, twee mannelijke christenen, een moslim en wat ongelovigen, waaronder een homo. Ik vond het echt een prachtig gesprek. Ook al dachten we allemaal anders, we respecteerden elkaar en elkaars mening, we luisterden naar elkaar en lieten elkaar uitspreken, we stelden vragen en toonden oprecht interesse. 

Er werd aan een van de christenen gevraagd wat hij vond over homoseksualiteit en wat zijn geloof daarover zegt. Hoewel hij redelijk streng is en de Bijbel grotendeels heeft gelezen, kwam hij met een prachtig antwoord. "In het geloof staat één ding centraal, en dat is liefde. Iedereen verdient het om de liefde te vinden en om gelukkig te zijn. Wie ben ik om dat geluk af te nemen, om te zeggen dat jij geen liefde mag vinden, dat jouw liefde fout is. Daar draait het geloof toch niet om. Het gaat om liefde en ik hoop echt dat je gelukkig wordt met wie jij dat wil." Ook zei hij de zin: "God heeft ons hersens gegeven om zelf na te denken." Met andere woorden: denk zelf na over de Bijbel, over wat men zegt. 

De vraag werd ook aan de moslim gesteld. Hij, een jongeman die pas een aantal jaar in Nederland is en van oorsprong uit het Midden-Oosten komt, had er een andere kijk op. Heel beleefd zei hij dat God, Allah, homoseksualiteit afkeurt en dat man en vrouw samen horen te zijn. Niet iedereen was het ermee eens, maar we respecteerden zijn geloof en zijn benadering om het woord liefde. Zo hoort het ook: een volwassen gesprek met verschillende standpunten. Het gaat er niet om dat jij gelijk hebt, het gaat erom dat jij weet wat jij met je geloof wilt doen en dat je ook weet dat er mensen zijn die het anders zien. Dat anders zien maakt het geloof juist zo mooi, zo persoonlijk. 

Het was een gesprek waar ik nog geregeld aan terug zal denken. 

10042011

Vandaag zijn mijn meiske en ik precies twee jaar samen! Het waren soms zware tijden gezien haar gezondheid, maar we konden het altijd aan. Samen, zij en ik. Als viering gaan we uit eten. Leuk hè ;-)

Een kleine impressie

Je ligt naast me. Vredig lig je te slapen. Het was een lange, vermoeiende dag. Samen keken we naar een programma. Jij en ik, liggend in bed, knuffelen. Ik zag dat je ogen dicht beginnen te vallen. "Ga maar slapen meiske, ik blijf bij je liggen." Vertrouwd legde je je hoofd op mijn schouder en kroop je nog wat dichter tegen me aan. In enkele seconden viel je in een diepe slaap.

Je ligt naast me. Vredig lig je te slapen. Na een tijdje lag ik niet lekker en besloot om eruit te gaan. Heel voorzichtig, om jou niet wakker te maken, trok ik mijn arm onder je vandaan. De grote cuddlebug legde ik naast je, met de rits naar beneden. Ik duwde het kussen wat steviger tegen je aan. Zachtjes, zonder haast, leg ik mijn eigen bedje neer. Op de tv is een ander programma begonnen.

Je ligt naast me, vredig te slapen. Jij lag niet meer lekker op je zij en draaide je op je rug. Met gesloten ogen voelde je de cuddlebug en ging je ermee knuffelen. "Miekie," mompelde je. Er verscheen een glimlach op je gezicht.

Ik kan niet omschrijven hoe gek ik op je ben, maar hopelijk geeft dit een kleine impressie. 

Ik moet je wat vertellen

"Miek, ik moet je wat serieus vertellen, ben je over een uur nog online?"

"Ja, dan ben ik er nog wel, tot dan! :-)"

Waar wil hij het over hebben, vroeg ik me af. Gaat hij samenwonen met zijn vriendin, zijn ze verloofd? Apart, maar ze zijn al twee (of drie?) jaar bij elkaar. Het zou kunnen. Nee, toch niet, hij is een type om zijn opleiding af te maken terwijl hij thuis woont, en dan, op z'n tijd, een huisje zoeken.

Ik zette het van me af en speelde een spelletje terwijl ik met een schuin oog naar de tv keek. Een beetje de tijd doden, het is toch vakantie.

"Hey, daar ben ik weer."

"Heey!"

"Mijn moeder is afgelopen vrijdag weer in het ziekenhuis opgenomen met spoed..

..en is later die avond overleden."

Ik kan mijn ogen niet geloven. Overleden?! Tja, de laatste maanden ging het wat minder, maar ik dacht dat ze nu weer aan de betere hand was.

We chatten nog twee uur door op Skype en een dag later sprak ik hem. Een jongen, 20 jaar, zonder moeder. Hier, in Nederland. Het zet je wel aan het denken. Wat zou mijn moeder aan willen als ze begraven wordt? Wil ze wel begraven worden, of heeft ze de voorkeur voor cremeren of misschien wel wat anders! Heeft ze een testament, wat gaat er gebeuren met de spullen die niet in de erfenis zijn opgenomen?

Als je nieuws hoort dat zo heftig en zo serieus is, besef je om de kleine dingen te waarderen.

Het Gala - deel 2

In deel 1 beschreef ik de aanloop naar het gala. Hoe zag ik eruit, wat vond men er van en wat gebeurde er allemaal? Hier een kort verslag.

De aanloop

Met mijn meiske ging ik naar het winkelcentrum, op zoek naar zwarte schoenen. Laarsjes, om precies te zijn, het liefst tot de enkel.  Schoenenwinkel in, laarzen bekijken, passen, terugzetten, winkel uit. Winkel in, laarzen bekijken, prijzen bekijken, winkel uit. Winkel in, laarzen bekijken, maten bekijken, winkel uit. Schoenenwinkel in, laarzen bekijken, passen, terugzetten, winkel uit.

Best vermoeiend, zoveel kijken zonder te kopen. We gingen een kledingwinkel in en zagen een beigekleurig colbertje. 

"Wat voor broek moet hierbij? Een spijkerbroek vind ik niet echt staan."
"Een bruine, ik zal wel voor je kijken."

Gevolg: colbertje, bruine broek, streepjesshirt, maar geen schoenen. We gingen nog wat andere winkels in, maar er wat niks geschikt. Gelukkig mocht ik de laarzen van mijn vriendin lenen.

Het gala

Direct van de hogeschool ging ik naar stage. Bruine broek, streepjesshirt, colbertje en mijn wit/zwarte gympen. De laarzen zaten in mijn tas en zou ik op stage aantrekken. 

Ondanks de sneeuw en de winterdienstregeling van de NS, had ik geen seconde vertraging en kwam keurig op tijd aan.

Schoenen uit, laarzen aan, kijken hoe de leerlingen binnenkomen. De heren waren prachtig: vrijwel allemaal in pak (in ieder geval een blouse met nette broek, sommigen nog met stropdas en/of colbert) en mannelijke geurtjes op. De vrouwen, tja.. "gala" is schijnbaar hetzelfde als "cocktail", want de jurkjes waren laag en de hakken waren hoog. De meeste jurkjes waren zwart, sommigen hadden meer kleur aan.

En dan nog de vraag van de avond: "Mevrouw, waarom heeft u geen jurk aan?"
"Dan ben ik te sexy, dit is al vrouwelijk voor me. De komende maanden zie je me weer op mijn sneakers hoor!"

Veters strikken

Wil je origineel zijn met je schoeisel, maar heb je geen geld voor opvallende schoenen? 

Varieer dan in je veters. Voor mij is het ideaal, omdat ik relatief brede voeten, maar smalle enkels heb en wil dat mijn voet stevig in de schoen staat, is het nauwelijks te doen om schoenen te kopen. Als ik eindelijk fatsoenlijke schoenen heb, moet ik er niet aan denken om nog een paar te vinden!

Vandaar dat ik verschillende veters heb. Een stuk goedkoper en makkelijker dan schoenen, en bovendien ook leuker. De veters kun je namelijk op vele manieren strikken!

Kijk bijvoorbeeld eens op DEZE site, daar haal ik ook mijn inspiratie vandaan. 

Het Gala - deel 1

Volgende week donderdag is er voor de klassen 3 Vmbo een gala, als introductie op de PTA's*. Elke leerling neemt een hapje mee van thuis. De hapjes komen op tafels: elke klas een eigen tafel. De klas met de mooiste tafel, krijgt een prijs. Wat die prijs is, blijft nog even geheim. Na het diner kan er gedanst worden.

Of ik erbij wilde zijn, vroeg mijn begeleider. Mij leek het wel leuk, zo'n speciale avond waarin iedereen in het net kwam. Er zouden ook vegetarische hapjes zijn, niet iedereen maakt iets met vlees. 

Later, op weg naar huis, vroeg ik me af wat ik die dag aan zou trekken. Gala, een feest waarbij de mannen in pak komen en de dames lange, chique jurken dragen. Ik heb een jurk, twee zelfs, en een tuniek. Als ik een jurk aan zou trekken, zou het de zwarte worden, die is netter. Helaas passen daar mijn net-niet-helemaal-schone-sneakers daar niet zo mooi onder. Een nette broek met witte blouse, rode stropdas en colbertje dan maar? Daarbij zouden de schoenen niet zo opvallen. Maar een gala, daar dragen de vrouwen eigenlijk een jurk..

Dubbend zat ik in de trein, thuis hakte ik de knoop door: ik ging voor de stropdas. Het jurkje bewaarde ik voor vrienden en familie en ik hoefde mij minder zorgen te maken om schoenen. 

Toch knaagde het aan mij: wie gaat er nou weer in schoenen van Adidas naar een gala? Zelfs de jongens zouden dat niet doen, waarom ik dan wel, als docente? Er zit niks anders op: schoenen kopen. Maar, als ik dan toch nette schoenen ga halen, wil ik wel dat ze bij mijn jurkje passen. Mijn gevoel voor schoenmode is ongeveer net zo goed als het onderscheiden van kleuren voor honden, dus ik vroeg het aan mijn medestudenten. Telefoons met schoenenwinkels verschenen er. "Miek, een klein hakje, dat kan toch wel?" "Kijk, als je een enkellaarsje doet, kan dat zowel bij een broek als bij een jurk." "Zwart is goed, maar geen huidkleurige panty hoor, dat kan echt niet! Iets met een motief of grijs of zo, dat is prima." "Zwarte enkellaarsjes zijn goed, die passen overal bij." "Ja, maar je kunt ook voor felrode gaan, dan heb je iets opvallends."

Kortom: van het weekend ga ik met mijn vriendin schoenen kopen. Ben benieuwd wat er wordt en hoe ik er volgende week uitzie..

*PTA: Programma Toetsing en Afsluiting, ook bekend als de Schoolexamens, afgekort tot SE

Miek en Draw Something!

Misschien ken je het, misschien ook niet: Draw Something. Een soort pictionairy voor op je smartphone. Hier wat van mijn mooiste creaties. 

GEEN Gelukkig Nieuwjaar

Ik had besloten: ik wenste niemand dit jaar via sociale media een gelukkig Nieuwjaar. 

Iedereen (een grote meerderheid, althans) plaatste de gebruikelijke wensen al dagen, soms weken van tevoren. Als je een van de eerste bent, is het nog leuk, maar na een tijdje klikt niemand meer op 'vind ik leuk' en bestaat er ook een grote kans dat slechts een paar het lezen. 
Het wensen van een gelukkig Nieuwjaar begint op mij over te komen als een verplichting. Je meent het niet, het is een eenmalige begroeting. Net als in Amerika met hello, how are you? Ze verwachten geen antwoord, het is slechts een (beleefde) begroeting.
Een "gelukkig" jaar bestaat niet. Hoe mooi, vrolijk en blij het jaar ook was, we zullen het nooit erkennen als een gelukkig jaar, omdat er simpelweg altijd downs tussen de ups zitten. 

Dit betekent niet dat ik mensen geen gezondheid toewens. 
Sterker nog, ik hoop dat mijn vrienden en familie een gezond leven mogen hebben. Dat ze vechten om ziektes te overwinnen en daar de kracht voor vinden, dat ze ook hun rust nemen en goed naar hun lichaam luisteren. 
Ik wens dat ze een wijs leven mogen hebben. Dat ze de juiste beslissingen maken op de belangrijke momenten, maar ook dat ze fouten maken om ervan te leren. 
Ik wens ze een gezellig leven, dat ze omringd mogen worden met hun dierbaren. Ik wens dat er gelachen wordt, dat er naar de positieve dingen in het leven wordt gekeken, ook als er zoveel negativiteit is. Dat er veel liefde mag zijn, dat men elkaar accepteert en respecteert, dat er wat liever met elkaar wordt omgegaan en dat er ook eens aan de medemens en aan de aarde wordt gedacht. 

Dus, in plaats van een gelukkig Nieuwjaar, wens ik dit allemaal. Niet alleen voor 2013, maar voor de rest van het leven.

Hebt u een onsterfelijke geest?

Afgelopen week kreeg ik een folder in mijn handen. "Hebt u een onsterfelijke geest?" stond op de voorkant. Benieuwd naar wat ze te vertellen hadden, besloot ik om thuis de folder te gaan lezen.

Het was een kleine folder: als je hem helemaal uitvouwde, had je een half A4-tje. Veel tekst, die overzichtelijk bleef door de tussenkopjes. 

Een onsterfelijke geest, wat kon ik ervan verwachten? Dat je door het geloven in God naar de hemel kon gaan, dat je anders zou branden in de hel? Ik wist het niet precies.

De folder verbaasde mij in zeer positieve zin. Om te beginnen, was er een logische opbouw. Na een korte inleiding met levensvragen, begonnen ze met het uitleggen wat volgens de Bijbel de geest is. Geest is vertaald als adem. Oftewel: de geest is dat wat het lichaam tot leven brengt. Zonder geest is het lichaam dood. Hier kon ik mee inkomen, dit begreep ik. Hierna gingen ze, tot mijn verrassing, meer de wetenschap in. De geest, de levenskracht, kon niet gewoon de adem zijn, omdat je niet meteen dood bent als je niet meer ademt. Reanimatiepogingen en lichaamstransplantaties hebben nut, ondanks dat je niet meer ademt. Er zit dus nog een kracht van leven in. Ook dit kon ik helemaal begrijpen. De folder ging verder. De geest, de levenskracht, kun je vergelijken met elektronische stroom die door een machine gaat. Deze stroom neemt nooit de eigenschappen van die machine aan. Als iemand sterft, gaat de geest niet naar een ander iets. 

De folder ging door op de dood. De dood is een toestand van niet-bestaan. Ze weten niet en doen niks, je hoeft er niet bang voor te zijn. Deze zin maakte mij wat somber. Ik vond het toch altijd wel een prettig idee om te weten dat mijn oma nog weleens vanuit de hemel naar mij keek, dat ze kon zien hoe ik in het leven sta en dat ze trots op mij kon zijn. Natuurlijk, het is geen absolute zekerheid dat ze naar me kijkt, het zou veel logischer zijn dat ze niet keek, omdat het simpelweg niet mogelijk is, maar het idee is leuk en geeft een veilig gevoel.

Ze eindigden met de boodschap dat de geest terugkeerde naar God. Deze terugkering is geen werkelijke beweging, maar een symbolisch iets.

Een folder, een half A4-tje, zette mij al de hele week aan het denken. Met de boodschap was ik het eens. Aan de ene kant verbaasde mij dat niet, omdat ik wel in God geloof. Wat mij verbaasde, was de afzender van de folder: de Wachttorengenotschap, Jehova's-getuigen. Bij die stroming zie ik meteen voor me dat je geen bloedtransfusie mag hebben en dat er maar een juiste religie is. 

Bijna bang dat ik mij maar moest bekeren, begreep ik de boodschap van de folder pas echt. Je begint heel globaal en open over het geloof, om mensen te lokken. Daarna breng je er steeds meer geloof in. Een goede tactiek, want als ze begonnen met dat hun geloof het enige juiste is en de rest het mis heeft, was ik allang gestopt!

Miek en haar haar

Welkom Miek, welkom. We gaan het vandaag over jouw verschillende haarstijlen hebben. Wat daarvan heb je er aardig wat gehad, klopt dat?

Nou ja, aardig wat.. Twee keer ben ik met een 'extreem' kapsel thuisgekomen, en een paar keer met iets wat tussen apart en normaal in ligt. Eigenlijk valt het wel mee hoor, haha.

Dat valt dan op zich nog wel mee. Vertel er eens meer over, wat voor haarstijlen heb je bijvoorbeeld gehad?

Tot mijn 16e had ik nooit wat bijzonders. Natuurlijk wel een beetje variëren in haarlengte, wel of geen pony en de kant van de scheiding, maar meer niet. Tot dus een paar weken na mijn 16e verjaardag, toen besloot ik om het kort te laten knippen en zwart-blauw te laten verven. Ik heb er geen seconde spijt van gehad!

Zo, dat klinkt als een grote verandering.

Ja, dat was het ook wel. Ik wilde gewoon wat anders, haha.

Dat was dus de eerste keer dat je een 'extreem' kapsel had. Hoe ging het daarna?

Zo'n acht maanden later nadat ik mijn haar kort had laten knippen en geverfd, ging ik weer naar de kapper. In de tussentijd was ik niet geweest.

Zo, dan was het korte vast niet meer zo kort.

Nee, haha, het zag er echt niet meer uit. De uitgroei was donkerbruin, dat mengde mooi met zwart-blauwe. Die kleur vervaagde langzaamaan ook namelijk. Maar ja: het model was er dus helemaal uit, dus ik ging weer naar de kapper. deze keer werd het rood-paars en nog korter, ik schat een centimeter of drie. Dat bleef bijna een jaar goed, tot ik in september 2010 weer naar de kapper ging. Hetzelfde verhaal: het model was er helemaal uit, het zat gewoon niet meer. Deze keer werd het niet zo kort hoor, gewoon ongeveer tot schouderlengte.

Weer de 'normale' kant op, zeg maar?

Zo kun je het wel noemen, haha. De vriendin van de broer van een vriend van mijn broer deed de kappersopleiding en had een model nodig om te oefenen. In dat schooljaar deed zij zo eens in de twee maanden mijn haar. Steeds een redelijk kort koppie, maar wel een ander model.

Maar nu is je haar een stuk langer, het kan zelfs in een staart!

Haha, klopt. Ik was dat korte haar zat aan het worden, ik wilde het weer langer. Zo rond juli 2011 liet ik het groeien, en dat doe ik nog steeds. In de tussentijd ben ik een of twee keer naar de kapper geweest, vooral voor de dode puntjes. Ook wel voor het model hoor, na een tijdje zit het toch niet.

En nu is het lang. Wat is je volgende stap?

Geloof het of niet: ik wil het weer kort! Dat vind ik toch leuker staan denk ik, het is net wat stoerder, net wat meer voor Miek. Ik wacht tot het een vlecht van zo'n 25cm is, dan kan ik het doneren. Ik zou het zo zonde vinden om het nu af te knippen. Niet voor mezelf, maar voor een ander. Ik kan best nog een paar maanden wachten op een nieuw kapsel. Als ik het nu zou knippen, zou mijn haar te kort zijn voor een pruik en kan niemand er wat mee!
Goed van je zeg! Heb je al een idee voor een nieuw kapsel?
Ja, ik heb wel een idee, wat P!nk nu heeft lijkt me wel wat, maar dan wil ik niet dat het opgeschoren is aan de zijkanten. Ik wil het iets gelijkmatiger. Ik wil ook niet dat het teveel op het kapsel van Miley Cyrus lijkt, ik ben nou niet bepaald fan van haar. Het moet niet alleen als hanenkam kunnen, ik wil ook dat het wat netter kan. Gelukkig heb ik nog de tijd om iets leuks te zoeken!

Ik wens je er veel succes bij, het gaat vast leuk staan.

Dankjewel, ik hou je op de hoogte.

Favoriete TV series