Docenten vs. artiesten

Eigenlijk kun je docenten perfect vergelijken met artiesten. Denk er maar eens over na!

Je hebt de zanger* met het leuke koppie en de leuke lach. Daarbij hoort de 'hunk' onder de docenten. Uitleggen gaat prima als hij de stappen in het boek volgt (playbacken), maar verder vind je de lessen alleen maar leuk vanwege zijn uiterlijk. 

Je hebt de zanger die steeds over de top gaat en de gekste dingen uithaalt. Dit is de docent die steeds verschillende werkvormen aanhaalt en zijn lessen zo leuk mogelijk probeert te maken, met soms helaas als gevolg dat je zijn echte baan vergeet: docent.

Wie met beide benen op de grond blijft staan, komt niet ver

Laatst heb ik een whiteboard gekregen. Gewoon, omdat hij in de weg stond en ik het wel leuk vind om zo'n ding te hebben, alsof mijn kamer dan een lokaal wordt of zo. Op dat bord hangt een tekening, gekregen voor mijn verjaardag, en blaadjes van wiskundige bouwwerken die ik heb gemaakt (maar daarover later meer). Ook staan er wat dingetjes op die ik moet onthouden of doen en is er een 'spreuk van de week'. Ik heb het bord pas kort, dus dit is de eerste spreuk die erop staat. En onbedoeld heb ik mij er nu al naar gedragen. 

Geen vriend, wel verkering

In de zomer van 2012 besloot ik om voor de klas open te zijn over mijn seksualiteit. Het jaar ervoor was dat op mijn toenmalige school niet mogelijk vanwege het onvriendelijke klimaat. 

Ik zou mij er niet mee voorstellen, maar ik zou wel eerlijk zijn als ernaar gevraagd werd. Zo ook vandaag... 

in Moskou

Vorige week kwam ik aan in Moskou. Het was een lange treinreis, maar gelukkig kon ik slapen. Een week lang zou ik er blijven, kijken naar het schoolsysteem. Die hardheid die je op tv ziet, zal die ook in de schoolbanken terug te vinden zijn? 

Ik loop de middelbare school binnen. Een wiskundeles, iets met Pythagoras, maar ik kan de docent niet verstaan. Misschien had ik toch die cursus Russisch moeten volgen, ik ken geen enkel woord! Gelukkig kunnen de leerlingen wel een woordje Engels, al is het gebrekkig. Tijdens de les gaat het er hard aan toe: in toetsopstelling, met de armen over elkaar gevouwen, luisteren naar de docent. "Zapis" blaft de docent. De leerlingen openen hun schrift en beginnen te schrijven. De docent dicteert wat woorden. Weer luisteren, meer mogen ze niet. Wanneer gaan ze aan het werk? De docent wijst naar mij.

"She's from Netherlands. She teacher. She look, you act normal." Een klein lachje komt er van zijn gezicht, al is het niet van harte. Ik loop rond en kijk naar het werk van de leerlingen. Keurig werken ze in hun schrift, dat moet ik bekennen. De woorden die er staan, begrijp ik niet, maar de wiskunde staat correct genoteerd. Ik wil op mijn horloge kijken, maar dan bedenk ik me dat ik dat in Nederland heb laten liggen. Een horloge met een regenboogvlag erop, kun je daarvoor worden opgepakt? 

Ik zit op de stoel van de docent, de leerlingen mogen vragen aan mij stellen. Hoe zien de scholen eruit, wat voor lessen worden er gegeven, hoe werken de Nederlandse kinderen? De vragen worden wat persoonlijker. Hoe ziet mijn huis, mijn stad eruit? In het Engels probeer ik zo goed als het gaat, alle vragen te beantwoorden. Er zit een tolk naast me, om het te vertalen naar het Russisch. Er zijn ook andere docenten bij. 

"Are you married?" "No, I'm not." Er wordt wat onrustig heen en weer bewogen. Snel kijk ik naar de handen van de andere docenten: allemaal een trouwring. Misschien is het gek om ongetrouwd les te geven.

"But, you have boyfriend, right?" "No, I haven't." Ik word wat ongemakkelijk. Hoe streng is die anti-homowet hier in de school? Zou ik mogen zeggen dat ik een vriendin heb?

"So, you're alone?" Een docent met een kaal hoofd en een zwart overhemd aan, kijkt mij doordringend aan. Ernaast staat een jongere man, ik schat begin 30. Hij knikt naar me, en ik begrijp het: hij zit in hetzelfde schuitje als ik.

Blijkbaar antwoord ik niet snel genoeg, want ik zie de kale man afkeurend knikken. 

Met de andere docenten uit Europa loop ik het gebouw uit. Op zich is Moskou een mooie stad, al komen de bewoners kil op mij over. Steeds kijk ik achterom: word ik niet achtervolgd, word ik niet nagestaard? 

Het is al donker als we met z'n allen het restaurant uit lopen. Het is nog een klein halfuurtje lopen naar het hotel. De rest loopt door, maar Anabelle, een jonge vrouw uit Franconville, blijft achter en ik besluit op haar te wachten. 

Zo samen lopen we naar het hotel: zij aan de rechterkant, ik aan de linker, gezellig in het Engels aan het praten over het Franse onderwijs. Opeens, vanuit het niets, worden we omsingeld door een groep mannen. Een van de mannen is de kale met het zwarte overhemd. Hij wijst naar mij. "Lesbiyanka!" Ik kijk om, maar Anabelle is nergens te bekennen. Er wordt aan mij getrokken, ik word verrot geslagen, maar omstanders doen niks. Ik sla zo hard om mij heen als ik maar kan, ik schop in de rondte. Ik voel het bloed langs mijn wangen gaan, maar het kan me niks schelen: ik strijd voor mijn rechten, al wordt het mijn dood. Het licht gaat uit.

Alles is wit. Helder wit. Lichtgevend wit. Mijn tijd is gekomen. 

Naast mij staat een man. De man van de knokpartij. We staan voor de hemelpoort. Hoe word ik beoordeeld? En, misschien nog wel belangrijker, mag hij ook naar binnen?

Het Gala - deel 2

In deel 1 beschreef ik de aanloop naar het gala. Hoe zag ik eruit, wat vond men er van en wat gebeurde er allemaal? Hier een kort verslag.

De aanloop

Met mijn meiske ging ik naar het winkelcentrum, op zoek naar zwarte schoenen. Laarsjes, om precies te zijn, het liefst tot de enkel.  Schoenenwinkel in, laarzen bekijken, passen, terugzetten, winkel uit. Winkel in, laarzen bekijken, prijzen bekijken, winkel uit. Winkel in, laarzen bekijken, maten bekijken, winkel uit. Schoenenwinkel in, laarzen bekijken, passen, terugzetten, winkel uit.

Best vermoeiend, zoveel kijken zonder te kopen. We gingen een kledingwinkel in en zagen een beigekleurig colbertje. 

"Wat voor broek moet hierbij? Een spijkerbroek vind ik niet echt staan."
"Een bruine, ik zal wel voor je kijken."

Gevolg: colbertje, bruine broek, streepjesshirt, maar geen schoenen. We gingen nog wat andere winkels in, maar er wat niks geschikt. Gelukkig mocht ik de laarzen van mijn vriendin lenen.

Het gala

Direct van de hogeschool ging ik naar stage. Bruine broek, streepjesshirt, colbertje en mijn wit/zwarte gympen. De laarzen zaten in mijn tas en zou ik op stage aantrekken. 

Ondanks de sneeuw en de winterdienstregeling van de NS, had ik geen seconde vertraging en kwam keurig op tijd aan.

Schoenen uit, laarzen aan, kijken hoe de leerlingen binnenkomen. De heren waren prachtig: vrijwel allemaal in pak (in ieder geval een blouse met nette broek, sommigen nog met stropdas en/of colbert) en mannelijke geurtjes op. De vrouwen, tja.. "gala" is schijnbaar hetzelfde als "cocktail", want de jurkjes waren laag en de hakken waren hoog. De meeste jurkjes waren zwart, sommigen hadden meer kleur aan.

En dan nog de vraag van de avond: "Mevrouw, waarom heeft u geen jurk aan?"
"Dan ben ik te sexy, dit is al vrouwelijk voor me. De komende maanden zie je me weer op mijn sneakers hoor!"

Het Gala - deel 1

Volgende week donderdag is er voor de klassen 3 Vmbo een gala, als introductie op de PTA's*. Elke leerling neemt een hapje mee van thuis. De hapjes komen op tafels: elke klas een eigen tafel. De klas met de mooiste tafel, krijgt een prijs. Wat die prijs is, blijft nog even geheim. Na het diner kan er gedanst worden.

Of ik erbij wilde zijn, vroeg mijn begeleider. Mij leek het wel leuk, zo'n speciale avond waarin iedereen in het net kwam. Er zouden ook vegetarische hapjes zijn, niet iedereen maakt iets met vlees. 

Later, op weg naar huis, vroeg ik me af wat ik die dag aan zou trekken. Gala, een feest waarbij de mannen in pak komen en de dames lange, chique jurken dragen. Ik heb een jurk, twee zelfs, en een tuniek. Als ik een jurk aan zou trekken, zou het de zwarte worden, die is netter. Helaas passen daar mijn net-niet-helemaal-schone-sneakers daar niet zo mooi onder. Een nette broek met witte blouse, rode stropdas en colbertje dan maar? Daarbij zouden de schoenen niet zo opvallen. Maar een gala, daar dragen de vrouwen eigenlijk een jurk..

Dubbend zat ik in de trein, thuis hakte ik de knoop door: ik ging voor de stropdas. Het jurkje bewaarde ik voor vrienden en familie en ik hoefde mij minder zorgen te maken om schoenen. 

Toch knaagde het aan mij: wie gaat er nou weer in schoenen van Adidas naar een gala? Zelfs de jongens zouden dat niet doen, waarom ik dan wel, als docente? Er zit niks anders op: schoenen kopen. Maar, als ik dan toch nette schoenen ga halen, wil ik wel dat ze bij mijn jurkje passen. Mijn gevoel voor schoenmode is ongeveer net zo goed als het onderscheiden van kleuren voor honden, dus ik vroeg het aan mijn medestudenten. Telefoons met schoenenwinkels verschenen er. "Miek, een klein hakje, dat kan toch wel?" "Kijk, als je een enkellaarsje doet, kan dat zowel bij een broek als bij een jurk." "Zwart is goed, maar geen huidkleurige panty hoor, dat kan echt niet! Iets met een motief of grijs of zo, dat is prima." "Zwarte enkellaarsjes zijn goed, die passen overal bij." "Ja, maar je kunt ook voor felrode gaan, dan heb je iets opvallends."

Kortom: van het weekend ga ik met mijn vriendin schoenen kopen. Ben benieuwd wat er wordt en hoe ik er volgende week uitzie..

*PTA: Programma Toetsing en Afsluiting, ook bekend als de Schoolexamens, afgekort tot SE

Daar vind ik u geen type voor!

Een van de leerlingen had geen zin meer om te werken. Het was de tweede keer vandaag dat ze wiskunde hadden en het was het laatste kwartiertje voordat de dag voorbij was.

De leerling had al gewerkt, was moe, een beetje ziek en moest hierna ook nog gaan werken. Om interesse te tonen, vroeg ik waar de jongen werkte. Van het werken ging het over op het salaris door naar mijn baan. Ik vertelde dat ik lesgeef op de Hogeschool Rotterdam, samen met een andere student. De jongens (zijn buurman hield het werk ook voor gezien en luisterde mee) vroegen of het de stagiaire van Natuurkunde was. Deze stagiaire heeft zijn haar altijd in een staart. Ze vroegen of ik hem een aantrekkelijke man vond. Naar waarheid antwoordde ik hierop van niet. Een van de jongens vroeg wat voor mannen ik aantrekkelijk vond. Ook hierop antwoordde ik naar waarheid, dat ik geen enkele man aantrekkelijk vond. De jongens keken bedenkelijk en een van hen vroeg of ik meisjes dan aantrekkelijk vond. Hierop antwoordde ik, opnieuw geheel naar waarheid, dat dat inderdaad het geval is.

"Nee mevrouw, ik geloof u niet, daar bent u niet het type voor!" De jongens willen mij uithoren, misschien denk ik ergens te lang over na, als "bewijs" dat het niet zo is. Ik vertel wat ik wil vertellen en aan het einde van de les vinden ze het wel best.

Morgen weer een stagedag, ben benieuwd hoe snel het vuurtje loopt. Ik ben positief verrast door de reacties: het was een combinatie van ongeloof en interesse, terwijl ik meer walging verwachtte. Wel leuk dat de jongen mij er niet het type voor vindt, terwijl ik mezelf gayer vind dan een suikerspin. ;-)

Bijna uit de kast..

Op mijn stageschool zit ik bij wat meiden die een vraag hadden over statistiek. Een van de meiden keek naar mijn ketting. Het is een hartje met de naam van mijn vriendin erop.

"Mevrouw, is die van uw vriend?" Ze knikt naar mijn ketting.

"Nee," zeg ik vriendelijk en kijk naar de opgave.

"Oh, die van mij wel!" En ze gaat verder met de opgaven.

17 oktober 2008

Dit is een van de eerste blogs van mij. Een van de eerste, en ook een van de persoonlijkste. Het gaat over het echte begin van mijn coming-out, die vandaag precies vier jaar geleden begon.
Mijn leven heeft zulke grote sprongen gemaakt. 
Ik heb allemaal vrienden die het accepteren, of sterker nog: die er geen punt van maken. Ik ben Miek, waar mijn voorkeur ook ligt.
Ik heb een fantastische vriendin met wie ik zielsgelukkig ben en met wie ik een toekomst wil bouwen. 
Ik woon in een land waar de homo-emancipatie hoog op de agenda staat. Natuurlijk, er zijn dingen die beter kunnen (automatisch co-ouderschap als vrouw A met vrouw B getrouwd is en vrouw A een kind baart), maar ik ben al heel tevreden.
Tegenwoordig noem ik mezelf lesbisch en niet biseksueel. 

Vrijdag 17 oktober 2008.
Om half 10 begint ons cluster met natuurkunde. We hebben een toets over een paar paragrafen van hoofdstuk 2. Een beetje zenuwachtig maak ik hem; ik wacht op mijn presentatie Nederlands. Na natuurkunde hebben we pauze, ik zit samen met R. en R. in de aankomsthal mijn boterham met leverworst te eten. Daarna Engels in 209. Niks bijzonders, ik merk alleen dat ik de presentatie Nederlands toch wel een beetje spannend vind. Daarna Nederlands, normaal in lokaal 307, maar door een roosterwijziging dit maal in 207.
Ik moet als 4e. Voor mijn gevoel is het behoorlijk warm, en ik wapper met mijn blaadje waar mijn spreekschema opstaat. Dan ben ik eindelijk aan de beurt.
Ik deel m'n spreekschema's aan iedereen uit; 1 per 2 tafels.

"Zitten we met z'n allen in de bioscoop, gaat het licht uit. Roept er een man; 'He, ik zie geen ene flikker!' Roept er achterin een man: 'Ja, hier zo!' Dit is een mop over een homoseksueel, want mijn presentatie gaat over seksualiteit."
Ik vertel waar ik het over ga hebben en ik begin.
"Als je geen hetero bent, denk je vaak dat je er alleen voor staat. Dat is helemaal niet zo, er zijn er aardig wat, ook beroemdheden (...) dan nog Carry Slee, de kinderboekenschrijfster, en Tila Tequila, bekend van 'A shot at Love, with Tila Tequila', zij is biseksueel."
Ik ben even stil en kijk naar m'n schoenen; ze zijn een beetje vies. Ik denk na. Ik haal diep adem en ga verder.
"Zoals ik al zei, 1 op de 20 jongeren is geen hetero. Dat zou dan dus eentje in deze klas zijn."
Weer ben ik stil. Ik kijk de klas rond.
 "Ik zal het maar makkelijk voor jullie maken, want; ik ben geen hetero."
Ik haal kort, maar diep adem.
"Ik ben biseksueel."
Er gaat een zacht, geschokt geluid door de klas. Ik hoor nog T. "nee joh." zeggen. Nu kijk ik weer naar de leerlingen; alsof ik blind was toen ik het zei.
"En dat was mijn presentatie, zijn er nog vragen?"
Nog half geschokt kijkt de klas me aan. Voor mijn gevoel wordt er gefluisterd, maar dat kan ook mijn verbeelding zijn. Niemand heeft een vraag.
"En u meneer, heeft u nog een vraag?"
Ik kijk de docent aan, die links van me zit te schrijven. Hij kijkt vluchtig omhoog en antwoordt van niet.
Ik pak mijn blaadje en loop weg van het bureau. Ik zit rechts, naast T. en voor D. . Ik leun tegen de muur en haal adem. De docent zegt iets, maar ik heb er geen oor voor. Voor mijn gevoel is het benauwd en ik wapper met mijn blaadje. De docent kijk me aan.
"En Miek, heb je nu het gevoel dat je langzaam dood gaat?"
"Dat valt wel mee hoor."
Ik glimlach een beetje, terwijl ik over mijn hele lichaam lichtjes tril.

Mevrouw!

Sinds twee weken loop ik stage in Delft op de mavo. Hartstikke gezellig en leuk, maar ik verbaasde mij over hun inschattingsvermogen.

Mijn begeleider, een man van in de 60 (als hij had gezegd dat hij 48 was, geloofde je het ook, maar goed), zei tegen de klas: "Als je ergens vastloopt, kun je het vragen, dan helpen we je. Ja, ik zeg we, want we hebben een gast."

Een van de jongens kijkt naar mij, naar de docent en weer naar mij. "Meneer, is dat uw vrouw?"

Mijn begeleider lacht en zegt dat het leeftijdsverschil dan wel erg groot is.

Laatst ook, toen moest ik naar een winkel waar ik nog nooit was geweest. Aan een jongen, ik schat een jaar of 18, vraag ik de weg.

"Ja, die winkel ken ik. U moet hier de weg af, dan deze helemaal uitlopen, dan is het aan de linkerkant."

Ik bedank hem en loop de route die hij aangaf. We scheelden een jaar, misschien twee, maar hij zei u! Is hij beleefd opgevoed of zie ik er oud uit?

Je bent zo open

"Je bent zo open, dat vind ik leuk." MH.kijkt mij een beetje verbaasd aan. "Ja nou, gewoon, je praat er gewoon over en je doet er niet moeilijk over. Ik ken docenten die er echt keihard over logen."

Dat ze geen moeite had met seksualiteit was al in de eerste maanden duidelijk, elke les hadden we het er wel over. Maar het "echte" open zijn, kwam pas toen ik het zeker van haar wist. Het balletje kwam aan het rollen en de klas wist er ook van.

"Hoe lang zijn jullie eigenlijk al samen, als ik vragen mag?" Ik stond half in de deuropening van het glazen kantoor. Twee medestudenten wilden hun toets inkijken en waren in overleg met een andere docent. Zo'n twee jaar, zei ze. De les vakdidactiek begon en we gingen aan de slag. Een bepaald figuur moesten wij vouwen en daarvan de zijden berekenen. Twee min de wortel van twee en daar de wortel uit, of zoiets. Opschrijven wat je denkstappen waren, begrippen uit een vmbo-boek zoeken, overleggen. Een nuttige en leerzame les, met doelen voor de rest van het blok. 

"Je bent zo open, dat vind ik leuk." Het gesprek wentelt zich. Of ze het moeilijk vindt om als lesbienne voor de klas te staan, wat haar mening erover is. Nee, op haar vorige school verzweeg ze het, en daar had ze moeite mee. "Dan werd er weleens gevraagd: "Mevrouw, heeft u een vriend?" En dan zei ik nee. Ik had toen kort haar en zat op voetbal, heel stereotype, en een leerling vroeg eens door, die zei dan: "Ik heb gehoord dat u lesbisch bent, is dat waar?" En daar antwoordde ik dan altijd op: "Wat denk jij?" Dan was het meteen over." Ik herken haar verhaal helemaal. Je wilt wel open en eerlijk zijn, omdat je toch een stukje van jezelf in de lessen stopt. Ze had het alleen maar over wiskunde, niet over thuis, want dat kon niet iedereen aan. 

Het heeft mij wel aan het denken gezet, ook vanwege mijn stage op een redelijk allochtonenschool in Rotterdam-West, waar homoseksualiteit taboe is. Alles en iedereen is macho en vrouwen zijn zwak, onderdanig, niets meer dan een poetsvrouw. Ik heb niet gelogen, alleen ontkent. Nee, ik heb geen vriend. Punt. Ik vond het maar niks, maar wat kon ik anders? Als lesbienne zou ik het mikpunt worden van scheldpartijen, propjes gooien, ik zou mijn les niet kunnen geven.

Toch, zo eigenwijs als ik ben, wil ik het op mijn volgende stageschool anders aanpakken. Ja, ik heb een vriendin, en wat dan? Ben ik nu een slechte docente, kwijl ik nu bij alle meisjes die in de klas zitten? Ik zou de discussie aangaan, en het tegendeel willen bewijzen, iets wat eigenlijk voor de hand ligt: je seksualiteit heeft geen invloed op jouw kunnen als docent. Hier wil ik aan werken.

Op stage ben ik geen hetero meer?!

Eergisteren, Goede Vrijdag. Ik loop het plaatselijke winkelcentrum in, op zoek naar puzzelboekjes voor mijn lieve meiske. Al wekenlang zit ze ziek thuis, en ter afleiding lijkt het mijn moeder een leuk idee om puzzelboekjes te geven. 

Bij de sigarenboer hebben ze puzzelboekjes en ik loop daar naar binnen. Na een lang innerlijk overleg besluit ik om een binairo en een woordzoeker te halen. Langzaam draai ik mij om, met diep in mijn hoofd het idee om te kijken of de Expreszo ertussen staat. Terwijl ik mijn omdraai, bedenk ik me dat ze dat niet in deze regio verkopen. Meteen valt mijn oog op het befaamde homoblaadje. Die koop ik er ook meteen bij. 

"Hey mevrouw!" wordt er naar mij toegeroepen. Daar, achter de toonbank, staat een van mijn leerlingen van mijn stageschool. Allerlei gedachten springen door mijn hoofd: leg het blaadje terug, kijk nog even rond, maar ik besluit er niks mee te doen. Ik geef de twee puzzelboekjes en de Expreszo en kijk naar haar reactie. 

Ergens hoop ik dat ze met een lichte verbazing zou kijken, dan kan ik vertellen dat ik al (bijna!) een jaar een vriendin heb en dat het mij prima bevalt. Zonder blikken of blozen kijk ik haar aan, maar zonder een kik te geven, scant ze alles en vertelt de prijs. Geen aarzeling, geen opgetrokken wenkbrauwen, niks.

Ik ben benieuwd of het haar is opgevallen wat ik heb gekocht. Woensdag ben ik weer op stage, misschien krijg ik dan opmerkingen naar mijn hoofd, misschien ook niet. Word vervolgd!

Ow Yeah!

Vandaag heb ik lesgegeven aan een derde klas die ik nog niet zo goed kende. In de vakantie had ik me goed voorbereid; zo had ik een voorbereidingsformulier ingevuld en een PowerPoint in elkaar gezet met zelfgemaakte afbeeldingen. Er zou iemand van de Hogeschool komen kijken, dus ik wilde alles geven wat ik had.
De les ging boven verwachting goed! de leerlingen luisterden en deden leuk mee. Ik hoefde niet zoveel te waarschuwen en kon gewoon de wiskundestof uitleggen (het ging over coordinaten en doorsneden).
Omdat ik zo ongelofelijk trots ben op de reflectie die ik van de Hogeschool heb gekregen, zet ik 'm in deze blog.

*        Zeer verzorgde lesvoorbereiding met een functionele PowerPoint presentatie.
Het is gebruikelijk de lesvoorbereiding te splitsen in drie stukjes, de inleiding, de kern en de afsluiting. Bij jouw les zou je zelfs van kern 1 en kern 2 kunnen spreken.

*        De lerarenopleiding is een competentie gestuurdeopleiding. Dat betekent dat jij moet kunnen aantonen dat je een ontwikkeling hebt doorgemaakt gedurende de opleiding. Ik adviseer je  steeds met een beschreven leerdoel voor jezelf te werken waarop je na uitvoering kan reflecteren.

*        Je ontvangt de leerlingen bij de deur met af en toe een klein praatje of opmerking. Prima, de leerlingen weten dat je er bent, dat je hen hebt gezien en dat je er klaar voor bent.

*        Iedereen ging direct zitten, jij geeft aan dat dejassen uitmoeten. Dat ging goed, op één leerling na, die heeft de hele les zijn jas aangehouden. Let daar een volgende keer op.

*        Er waren vele momenten met een goede interactie tussen jou en de leerlingen. Zelfs een keer met de hele klas: “Wie zegt A?, steek je vinger op. Wie zegt B?, steek je vinger op.” De leerlingen deden vooral bij de instructie goed mee.

*        Verstandig om de didactische werkvormen af te wisselen. Luisteren is lastig en dat geldt zeker voor deze leerlingen.

*        Jammer dat je tijdens het zelfstandig werken weinig tijd had om leerlingen individueel of in een klein groepje te helpen. Je hebt m.i. terecht al je energie gestoken in ieder aan het werk te krijgen en aan het werk te houden.

*        Je hebt een leuke en plezierige uitstraling. Je communiceert met je hele lijf. Uitstekend taal- en spraakgebruik. Zelfs af en toe enige stemverheffing. Je komt authentiek over.

*        Orde houden werd vereenvoudigd door het kennen van de namen. Een naam noemen werkt veel beter dan algemene opmerkingen waarbij niemand zich voelt aangesproken.

*        Bij persoonlijke benadering van een leerling gaat de rest wat anders doen. Ze voelen zich niet betrokken. Een aandachtspunt zou kunnen zijn “het totale klasoverzicht”.
Een aantal keren doe jet het heel goed en betrek je anderen erbij:
- Kun je herhalen wat Teun zei.
-Teun zegt ……., vind jij dat ook.

*        Een mooie improvisatie was het uitleggen van de coördinaten met stappen door het lokaal. Met een grapje op het eind dat je niet op de tafel ging staan.

*        Je bent duidelijk inwat wel en niet mag.Je reageert ook adequaat als iemand gaat lopen terwijl dat niet de afspraak was.
Let wel: Leerlingen hebben over het algemeen een groot rechtvaardigheidsgevoel. Dus als iemand naar de WC mag dan moet je dat ook aan anderen toestaan.

*        Je stak op het eind van de les twee duimen in de lucht voor de leerlingen, dat doe ik nu voor jou.

De out-en-proud docent

Vorige week schreef ik in Op stage ben ik hetero het verhaal dat ik, zoals de titel al doet vermoeden, mij voordoe als een hetero op mijn stageschool. Daar kwamen verschillende reacties op, onder andere van mijn vriendinnetje. Zij vroeg zich af of ik ooit de ware 'ik' in de klassen kon laten zien.

Nu gaat het over een stageschool waar ze aan het einde van het schooljaar toch weer weg is, maar ik vraag me af hoe docenten dat doen die gewoon vast op een school werken. Blijven die, een hele carrière lang, hun privéleven ontkennen? Of komen ze er toch niet onderuit om uiteindelijk ook daar 'uit de kast' te komen?
Als ik terugkijk naar mijn middelbare school, kun je de homoseksuele leerkrachten in 3 categorieën  opdelen:

- de 'out-and-proud' docent: Hij kwam er voor uit dat hij homo was (zei het ook in een van de eerste lessen), kijkt na met een roze pen, heeft een teenringetje en heeft 'het' accent. Kortom: als hij zou zeggen dat hij hetero was, zou je hem niet eens geloven!

- de 'twijfel' docenten: Hij en zij hadden bepaalde kenmerken (het haar, de kleding), maar deden niet overdreven. Aan een vroeg ik of zij een vriendin had, waarop de bevestigend reageerde (lees DEZE blog). Van de man zag ik laatst op Facebook dat hij een vriend heeft.

- de 'niet' docent. Hij gaf een mannelijk vak, kleedde zich mannelijk, praatte mannelijk, bewoog mannelijk.. kortom: hij was een en al man. Ik weet nog dat ik, midden in zijn uitleg, vroeg of hij getrouwd was, waarop hij ontkennend antwoorden. Een vriendin dan? Ja, wel een vriendin, antwoordde hij kort zonder kortaf te zijn. Later hoorde ik van een oud-leerling dat hij homo is, wat hij van een docente had gehoord. Na drie keer knipperen met mijn ogen kon ik het mij wel een beetje voorstellen.

Kijkend naar deze docenten, denk ik dat ik de 'out-en-proud' docent word. Het ligt hier wel aan de soort leerlingen: staan ze ervoor open, kunnen ze ertegen, wat is het beleid van de school?  Dan kan ik er ook een les aan wijden: dat het niet vies of smerig is, dat homoseksualiteit geen ziekte is en dat zo'n 10% van de bevolking op hetzelfde geslacht valt. Gewoon: een uitleg zonder te ver in mijn privéleven te treden.

Op stage ben ik hetero.

"Zijn u en meneer B. een setje?"

Een van de jongens uit mijn stageklas kijkt me aan. Al zeven weken loop ik er stage, en de laatste weken wordt het wel elke week gevraagd, hetzij in een andere formulering. Of we samen wonen, daten, uitgaan, een setje zijn. Ik kijk er niet meer van op.

"Nee," antwoord ik naar waarheid. 

Bij mij zijn ze veel meer open dan bij MB*. Misschien omdat ik een vrouw ben, ik weet het niet. Ze stellen wel meer persoonlijke vragen. 

"Heeft u een vriend?" werd er eens gesteld. Ik moest mijn lach inhouden, dat lukte. "Nee, die heb ik niet." "Waarom niet?" Ik, meer moeite doen om mijn lach in te houden: "Daar heb ik geen behoefte aan."

Ik loog niet: ik heb geen vriend en ik heb geen behoefte aan een vriend. Wat ik wel doe, is dingen verzwijgen. Ik vertel niet dat ik een vriendin heb. Dat is soms wel lastig, zeker gisteren, toen er aan mij werd gevraagd wat ik met Kerst had gedaan. Ik dacht even diep na, alsof ik het niet meer wist. Na een korte stilte gaf ik als antwoord: "ik heb gebowld, en verder vooral lekker gegeten." Weer niet gelogen, alleen wat verzwegen. 

Er is ook een paar keer aan mij gevraagd of meneer B. homo is. Een aparte vraag, zeker omdat dezelfde mensen ook vragen of we een setje zijn. "Nee" zeg ik, met een stalen gezicht. Waarom denken ze dat, waaraan zien ze dat, zouden ze er moeite mee hebben als het zo was?

Over hem kan ik liegen, voor mij ligt dat moeilijker. Ik ben zo hard de kast uit gedonderd, dat ik niet meer terug kan: de deuren liggen in stukken door de wereld waarin ik overduidelijk gay ben. Ik doe mijn best en hou mijn mond. Deels voor mezelf, deels voor hen.

*In blogs als Mag ik slaan?, Aftellen: Grappig/De presentatie en Aftellen: Grappig heb ik het eerder over hem gehad.

Aftellen: haar "partner"

Ik had eens een docente voor gym, laat ik haar S. noemen, en zij was lesbisch. Ik heb weleens over haar geschreven in Enkelvoud in Meervoudvorm. Als ik het eens over haar en haar vriendin had, zij ik altijd haar 'partner'. Ze was er op zich wel open over, als je er naar vroeg. Misschien lag het er ook aan wie het vroeg. Toen ik een dag later in haar kantoor stond, legde ze uit dat ze er zelf niet mee kwam. Als iemand vroeg of ze samenwoonde, zei ze ja. Als diegene dan dacht dat het met een man was, dan liet zij dat zo. "Ik heb veel meegemaakt," zei ze. De manier waarop ze dat zei, raakte mij. Er was geen drang tot vragen, omdat die zin alles al zei.

Als ik het dan ooit over haar en haar vriendin had, zei ik of de namen, of ik had het over haar 'partner', uit respect voor haar, zodat degene die niet weten dat ze een vriendin had, er ook niet achterkwamen. 

Iets soortgelijks heeft mijn vriendin. Een collega van haar weet dat ik haar vriendinnetje ben, maar rondom anderen spreek hij van "J. en haar partner". Wat netjes!

Aftellen: seksuele voorlichting

Op de middelbare school, de basisschool en soms zelfs de peuterspeelzaal: overal wordt seksuele voorlichting gegeven. Over wat seks precies is, dat het fijn moet zijn en geen verplichting, welke ziektes er zijn en hoe deze  te voorkomen. Ook lichtere zaken komen aan bod, over wat de puberteit inhoudt en wat liefde is.

Zo af en toe, als je op een ruimdenkende school zit, kan het ook nog gaan over homoseksualiteit. Over het algemeen gaat het dan over wat homoseksualiteit inhoudt en dat het normaal is. Maar gebruik over condooms, een beflapje, glijmiddel, daten, ontmoetingsplaatsen of ziektes die vaker bij homo's voorkomen (denk aan Aids) wordt nauwelijks gesproken.

Wat vind ik daar nou van? Ergens vind ik de uitleg, de voorlichting, niet volledig. Aan de andere kant: als 10% van de klas slechts homo is, twee kinderen per klas dus, is het ook wel aan de overbodige kant om het uitgebreid te hebben over voorlichting voor homoseksuelen, als de meerderheid er niks aan heeft.

Het belangrijkste vind ik dat er gewoon aandacht aan seksualiteit wordt besteed. Over liefde, seks, loverboys, ziektes en voorbehoedsmiddelen, voor wie dan ook.

She, as Beautiful as She is

Op de middelbare school moest ik eens voor Engels een opstel schrijven. Een klein verhaaltje, minimaal 200 woorden, over een droom. Je mocht het echt hebben gedroomd of het net bedacht hebben, als het maar in het Engels was. Zonder te twijfelen, er bij na te denken, schreef ik mijn blad vol. Na ruim een week kreeg ik het terug. Geen cijfer, het was slechts een oefening, maar ik zou er een ruime voldoende voor hebben gehaald. Mooie zinsconstructies, slechts twee kleine fouten. Het was een rare droom, had hij verteld, iets om over te na te denken. 

Ik wil dit kleine opstel graag delen. Het heeft, ondanks dat het al ruim twee jaar geleden geschreven is, nog steeds iets speciaals.

She, as beautiful as she is

It began in the living room. It was beautifully decorated; there were chairs and a table, made of wood. They were painted white. The floor was also made of wood. The big window on the right was open and a nice, little bit of wind came into the room. The house was warm and had a friendly look.

I walked into the kitchen. The kitchen was open and near the living room. In the corner of the kitchen, I saw the dishes. They were two cups and two plates.

And there she was, as beautiful as she is. She wore a blue jeans and a white blouse. She was doing the dishes. Her half-long hair was in a ponytail.

I wanted to touch her, just to see if she was real, but I could not.

Then her boyfriend came in. He wore a black jacked, I think. I couldn’t see him very well.

They walked out of the room, to their bed. The man closed the door of the bedroom.

I went to the hall. They were pink walls. Why am I here? I wonder. What am I doing here, why this house?

I go outside and look up to the sky. I look at her balcony.

I’m sitting in my bed. I am awake.

Why her, my teacher?

Mijn coming-out

Ik was laatst op een feestje, waar ik mijn goede vriend R. sprak. We hadden elkaar een tijd niet gezien en hij moest flink bijgepraat worden. We gingen van het ene naar het andere onderwerp, tot we uitkwamen waar het altijd over gaat: onze middelbare school. Zonder heel overdreven over te komen, moet ik toegeven dat ik er wel bekend was. Hoeveel docenten zouden er weten dat ik gay ben? Leuke blog, dacht ik, daar ga ik over schrijven. Heb geduld, heb geduld, dat gaat ook ooit komen, maar ik heb niet eens verteld over mijn coming-out, een van mijn grootste en bekendste verhalen!

De volgende blog komt uit juni 2009, ik was al een halfjaar "out&proud". Ik zal zeggen: Enjoy!

Vrijdag 17 oktober.
Om half 10 begint ons cluster met natuurkunde. We hebben een toets over een paar paragrafen van hoofdstuk 2. Een beetje zenuwachtig maak ik hem; ik wacht op mijn presentatie Nederlands. Na natuurkunde hebben we pauze, ik zit samen met R. en R. in de aankomsthal mijn boterham met leverworst te eten. Daarna Engels in 209. Niks bijzonders, ik merk alleen dat ik de presentatie Nederlands toch wel een beetje spannend vind. Daarna Nederlands, normaal in lokaal 307, maar door een roosterwijziging dit maal in 207.
Ik moet als 4e. Voor mijn gevoel is het behoorlijk warm, en ik wapper met mijn blaadje waar mijn spreekschema opstaat. Dan ben ik eindelijk aan de beurt.
Ik deel mn spreekschema's aan iedereen uit; 1 per 2 tafels.

"Zitten we met z'n allen in de bioscoop, gaat het licht uit. Roept er een man; 'He, ik zie geen ene flikker!' Roept er achterin een man: 'Ja, hier zo!' Dit is een mop over een homoseksueel, want mijn presentatie gaat over seksualiteit."
Ik vertel waar ik het over ga hebben en ik begin.
"Als je geen hetero bent, denk je vaak dat je er alleen voor staat. Dat is helemaal niet zo, er zijn er aardig wat, ook beroemdheden (...) dan nog Carry Slee, de kinderboekenschrijfster, en Tila Tequila, bekend van 'A shot at Love, with Tila Tequila', zij is biseksueel."
Ik ben even stil en kijk naar mn schoenen; ze zijn een beetje vies. Ik denk na. Ik haal diep adem en ga verder.
"Zoals ik al zei, 1 op de 20 jongeren is geen hetero. Dat zou dan dus eentje in deze klas zijn."
Weer ben ik stil. Ik kijk de klas rond.
"Ik zal het maar makkelijk voor jullie maken, want; ik ben geen hetero."
Ik haal kort, maar diep adem.
"Ik ben biseksueel."
Er gaat een zacht, geschokt geluid door de klas. Ik hoor nog T. de B."nee joh." zeggen. Nu kijk ik weer naar de leerlingen; alsof ik blind was toen ik het zei.
"En dat was mijn presentatie, zijn er nog vragen?"
Nog half geschokt kijkt de klas me aan. Voor mijn gevoel wordt er gefluisterd, maar dat kan ook mijn verbeelding zijn. Niemand heeft een vraag.
"En u meneer, heeft u nog een vraag?"
Ik kijk de docent aan, die links van me zit te schrijven. Hij kijkt vluchtig omhoog en antwoordt van niet.
Ik pak mijn blaadje en loop weg van het bureau. Ik zit rechts, naast T. de K. en voor D. . Ik leun tegen de muur en haal adem. De docent zegt iets, maar ik heb er geen oor voor. Voor mijn gevoel is het benauwd en ik wapper met mijn blaadje (ja, alweer). Hij kijkt me aan.
"En Miek, heb je nu het gevoel dat je langzaam dood gaat?"
"Dat valt wel mee hoor."
Ik glimlach een beetje, terwijl ik over mijn hele lichaam lichtjes tril. 

De vraag: "Ben je echt biseksueel?"  laat ik in het midden, ik deel liever niet in hokjes (zie ook DEZE blog).

Enkelvoud in Meervoudvorm

Laatst had ik een stukje geschreven dat recht uit het hart kwam. Daar heb ik er meerdere van, die zowat allemaal op mijn middelbare school hebben afgespeeld. Het stukje eronder dateert uit 6 maart 2010 en waar het precies over gaat.. Tja, oordeel zelf!

Enkelvoud in Meervoudvorm

Ze is lesbisch. Althans, Ze is niet getrouwd, en heeft al 21 jaar een vriendin. Niet zo’n normale vriend-vriendin, maar echt een vriendin-vriendin.

Ik vroeg het me al een tijdje af, of ze gay was. Nooit gevraagd, tot een paar dagen geleden. Nee, ik moet het anders formuleren, ik heb nooit gevraagd of ze gay was, ik heb gevraagd of ze getrouwd was. Het antwoord is nee. Of ze een vriend, vriendin, partner had. Ja, zei ze, bij het woord vriendin. Naar mijn idee kwam er een glinstering in mijn oog. Ik vond het leuk om te horen. Nee, niet leuk, geweldig vond ik het! Al 21 jaar, zei ze. Ik vond het lief, en dat zei ik ook.

Een vraag beantwoord, vele vragen verschijnen. Vragen over haar privéleven, te brutaal om te stellen.

Ik hoor een gerucht over een ander, die zou een relatie hebben. Ik kan, mag en wil niet in details praten, maar het was een interessant gerucht. Ik wil er meer van weten. Zo vriendelijk-brutaal als ik ben, zoek ik degene op over wie het gerucht gaat, vraag of het waar is en ik krijg mijn antwoord. Het is verleden tijd.

Een vraag beantwoord, vele vragen verschijnen. Vragen over zijn privéleven, te brutaal om te stellen.

Ik wil het er met iedereen over hebben, ik wil alles vertellen wat ik weet en meer. Ik wil het hele verhaal weten, tot in de kleinste details. Ik wil deel uitmaken van het verhaal.

Het eerste ga ik beleven. Tenminste, ik voel dat ik het ga beleven. Het tweede wil ik beleven, maar dan anders.

Toevallig had ik een foto van haar. Toevallig? Nee, eigenlijk niet. Ik keek naar de foto, ik zocht hem op tussen de duizenden en ik keek ernaar. Wat vond ik er nou van, vroeg ik mezelf af. Ik vond de foto niet goed, hij was niet compleet. Ik moest een foto hebben. Enkelvoud? Nee, meervoud. Niet alleen van haar, van meerderen. De anderen hielpen mij, en zij geeft aan dat ik op het goede pad zit. Weten de anderen dat ze me hebben geholpen? Nee, ze weten van niks. Niets van het helpen, mijn zoektocht, mijn pad, mijn bevinding. Drie jaar geleden twijfelde ik, tweeeneenhalf jaar geleden wist ik het, anderhalf jaar geleden zei ik het, een jaar geleden gebeurde het, twee maanden geleden liet ik het los. Liet ik het echt los? Nee, ik liet een deel los. Een deel heb ik nooit vastgehouden, alleen aangeraakt. Dat deel is er altijd al geweest, en zal nooit verdwijnen.

Ik ging ze zoeken, de foto’s, en vond er genoeg. De uitgezochte foto’s bekijken, en alleen bekijken. Nadenken, tot ik tot de conclusie kwam. De conclusie dat zij het echt is, en ik ook.