Laatst had ik een stukje geschreven dat recht uit het hart kwam. Daar heb ik er meerdere van, die zowat allemaal op mijn middelbare school hebben afgespeeld. Het stukje eronder dateert uit 6 maart 2010 en waar het precies over gaat.. Tja, oordeel zelf!
Enkelvoud in Meervoudvorm
Ze is lesbisch. Althans, Ze is niet getrouwd, en heeft al 21 jaar een vriendin. Niet zo’n normale vriend-vriendin, maar echt een vriendin-vriendin.
Ik vroeg het me al een tijdje af, of ze gay was. Nooit gevraagd, tot een paar dagen geleden. Nee, ik moet het anders formuleren, ik heb nooit gevraagd of ze gay was, ik heb gevraagd of ze getrouwd was. Het antwoord is nee. Of ze een vriend, vriendin, partner had. Ja, zei ze, bij het woord vriendin. Naar mijn idee kwam er een glinstering in mijn oog. Ik vond het leuk om te horen. Nee, niet leuk, geweldig vond ik het! Al 21 jaar, zei ze. Ik vond het lief, en dat zei ik ook.
Een vraag beantwoord, vele vragen verschijnen. Vragen over haar privéleven, te brutaal om te stellen.
Ik hoor een gerucht over een ander, die zou een relatie hebben. Ik kan, mag en wil niet in details praten, maar het was een interessant gerucht. Ik wil er meer van weten. Zo vriendelijk-brutaal als ik ben, zoek ik degene op over wie het gerucht gaat, vraag of het waar is en ik krijg mijn antwoord. Het is verleden tijd.
Een vraag beantwoord, vele vragen verschijnen. Vragen over zijn privéleven, te brutaal om te stellen.
Ik wil het er met iedereen over hebben, ik wil alles vertellen wat ik weet en meer. Ik wil het hele verhaal weten, tot in de kleinste details. Ik wil deel uitmaken van het verhaal.
Het eerste ga ik beleven. Tenminste, ik voel dat ik het ga beleven. Het tweede wil ik beleven, maar dan anders.
Toevallig had ik een foto van haar. Toevallig? Nee, eigenlijk niet. Ik keek naar de foto, ik zocht hem op tussen de duizenden en ik keek ernaar. Wat vond ik er nou van, vroeg ik mezelf af. Ik vond de foto niet goed, hij was niet compleet. Ik moest een foto hebben. Enkelvoud? Nee, meervoud. Niet alleen van haar, van meerderen. De anderen hielpen mij, en zij geeft aan dat ik op het goede pad zit. Weten de anderen dat ze me hebben geholpen? Nee, ze weten van niks. Niets van het helpen, mijn zoektocht, mijn pad, mijn bevinding. Drie jaar geleden twijfelde ik, tweeeneenhalf jaar geleden wist ik het, anderhalf jaar geleden zei ik het, een jaar geleden gebeurde het, twee maanden geleden liet ik het los. Liet ik het echt los? Nee, ik liet een deel los. Een deel heb ik nooit vastgehouden, alleen aangeraakt. Dat deel is er altijd al geweest, en zal nooit verdwijnen.
Ik ging ze zoeken, de foto’s, en vond er genoeg. De uitgezochte foto’s bekijken, en alleen bekijken. Nadenken, tot ik tot de conclusie kwam. De conclusie dat zij het echt is, en ik ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten