Op het perron sta ik te wachten. In een zwarte spijkerbroek (voor mannen!) speel ik met de kaartautomaat. "Hier," zei mijn broer een paar dagen terug, "ik pas deze niet, misschien wil jij hem wel." Mijn oranje bloesje waait mee met de wind. Een kaartje naar Duitsland, retour, een maand geldig. 'Waar zal ik heengaan? Oh, dit kan ik niet uitspreken, dat lijkt me leuk!' Ruim 140 euro, ik wis alles.
Op het perron zijn twee automaten, ik sta bij de achterste, het verst van de trap. De ander is vrij. Er komt een vrouw achter me staan, ik doe een stap opzij, en ze begint driftig op het scherm te tikken. De andere automaat was niet bezet, maar goed. Ik loop daarheen. Lichtelijk verveeld staar ik naar het scherm, als ik achter me iemand hoor roepen. "Hee joh, ga eens aan de kant!" Het is F., een docent Aardrijkskunde van de middelbare school, hij lacht. In zijn wielrenner-outfit en een racefiets koopt hij een kaartje. Een kort praatje volgt: hoe het mij en met de opleiding gaat, waar hij vandaan komt. Of ik ook met de trein ga. "Nee," antwoord ik, "ik haal mijn vriendin op." Er verschijnt een lach op z'n gezicht. "Love?" "Ja." Zo mogelijk, lacht hij nog breder. Dat hij het leuk vindt, hoe lang we al verkering hebben.
De trein komt eraan, we zeggen gedag. J. stapt uit en kijkt me verbaasd aan, ze verwacht niet dat ik haar ophaal, daar hebben we het deze keer niet over gehad. "Nou, wie ik net tegenkwam!" Ik vertel het verhaal, dat ik met de automaat speelde, hoe duur zo'n kaartje was. J. zet haar Ipod uit en wikkelt haar oortjes om het toestel heen. "Nou, en toen kwam ik F. dus tegen!" "Hij is er nog steeds hoor." F. komt aanlopen, met de racefiets nog in de hand. "Deze trein is zo vol, ik neem de volgende wel." Ze stellen zich voor. J. loopt naar de automaat om haar kaart te activeren.
Twee docenten ontmoet (de ander was in het winkelcentrum, mocht je het je afvragen), nog een stuk of 100 te gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten