Voor mijn keuzevak, Creatief Schrijven, moest ik een stukje tekst schrijven dat begon met de zin "Ik had nooit gezegd...". Er volgde een tekst, zoals ik vroeger schreef: mysterieus, diep uit het hart, puur, eerlijk, over een onderwerp waarover ik nooit uitgeschreven blijk te zijn. Ik wil dit met mijn lezers delen.
Ik had nooit gezegd wat zij voor mij betekende. Er waren genoeg kansen, twee keer per week, als ik bij haar naar binnen stapte. ik had het lef niet. "Ze is op huwelijksreis," werd er tussen neus en lippen gezegd. Hieraan terugdenkend, krijg ik dat gevoel weer. Dat gevoel, alsof je wereld in elkaar stort, alsof je leven geen zin meer heeft. Ik werd misselijk, verpestte de toets die ik maakte. Nooit, zelfs nu niet, 3,5 jaar later, heb ik haar iets gezegd, iets laten merken. Ze veranderde van vestiging, maar het hielp niet. Telkens als ik langs het gebouw fietste, dacht ik aan haar. Een jaar later zag ik haar weer, en het gevoel was even hevig. Zo vrolijk, zoveel blijdschap, en tegelijkertijd zoveel teleurstelling, schaamte. Ik durfde haar niet aan te kijken, bang dat ze de emoties zag. Toch kon ik niet stoppen met staren.
Ik heb nooit gezegd wat zij voor mij betekent. Het zal nooit gebeuren, het kan nooit gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten