.jpg)
Laatst heb ik een whiteboard gekregen. Gewoon, omdat hij in de weg stond en ik het wel leuk vind om zo'n ding te hebben, alsof mijn kamer dan een lokaal wordt of zo. Op dat bord hangt een tekening, gekregen voor mijn verjaardag, en blaadjes van wiskundige bouwwerken die ik heb gemaakt (maar daarover later meer). Ook staan er wat dingetjes op die ik moet onthouden of doen en is er een 'spreuk van de week'. Ik heb het bord pas kort, dus dit is de eerste spreuk die erop staat. En onbedoeld heb ik mij er nu al naar gedragen.
Vorige week donderdag heb ik namelijk minder goed nieuws gekregen: ik word per direct van de klassen afgehaald. Allemaal. BAM. Even schrikken, even slikken, maar zo positief als ik ben, zoek ik de positieve kant op en ga door. Wat volgde, was een gesprek. En nog een, en nog een. O ja, en natuurlijk nog een gesprek. Wat nu, hoe nu verder, wat te doen? Het nieuws meteen aan mijn medestudenten melden. Verslagenheid, verwardheid. Van verschillende kanten kwam hulp. "Kijk op die site, daar staan vacatures voor studenten." "Bij mijn man komt volgend jaar een eerstegraads positie vrij. Misschien iets voor jou?" "Bij mij zoeken ze ook nog iemand, het is wel in Rijswijk." "In Delft zoeken we per direct een docent voor vervanging wegens ziekte."
Eerst natuurlijk een gesprek over hoe het nu verder gaat. Meteen een nieuwe school zoeken? Ja, meteen een nieuwe school zoeken. Die in Delft zocht voor nu meteen, dat is wel wat voor mij, dacht ik. Bellen, al is het half vijf op een woensdag. Er wordt opgenomen en een aangenaam gesprek volgt. Of ik op kennismakingsgesprek wil komen. Natuurlijk wil ik dat. Of dat de volgende dag kan. Natuurlijk kan dat.
En daar zat ik dan, op vrijwel de minuut nauwkeurig was het een week geleden dat ik hoorde dat de klassen uit handen werden genomen, hoorde ik nu welke klassen ik kreeg. Ambitieus? Ja, dat zeker. Realistisch? Net genoeg om te kunnen functioneren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten