Op de middelbare school moest ik eens voor Engels een opstel schrijven. Een klein verhaaltje, minimaal 200 woorden, over een droom. Je mocht het echt hebben gedroomd of het net bedacht hebben, als het maar in het Engels was. Zonder te twijfelen, er bij na te denken, schreef ik mijn blad vol. Na ruim een week kreeg ik het terug. Geen cijfer, het was slechts een oefening, maar ik zou er een ruime voldoende voor hebben gehaald. Mooie zinsconstructies, slechts twee kleine fouten. Het was een rare droom, had hij verteld, iets om over te na te denken.
Ik wil dit kleine opstel graag delen. Het heeft, ondanks dat het al ruim twee jaar geleden geschreven is, nog steeds iets speciaals.
She, as beautiful as she is
It began in the living room. It was beautifully decorated; there were chairs and a table, made of wood. They were painted white. The floor was also made of wood. The big window on the right was open and a nice, little bit of wind came into the room. The house was warm and had a friendly look.
I walked into the kitchen. The kitchen was open and near the living room. In the corner of the kitchen, I saw the dishes. They were two cups and two plates.
And there she was, as beautiful as she is. She wore a blue jeans and a white blouse. She was doing the dishes. Her half-long hair was in a ponytail.
I wanted to touch her, just to see if she was real, but I could not.
Then her boyfriend came in. He wore a black jacked, I think. I couldn’t see him very well.
They walked out of the room, to their bed. The man closed the door of the bedroom.
I went to the hall. They were pink walls. Why am I here? I wonder. What am I doing here, why this house?
I go outside and look up to the sky. I look at her balcony.
I’m sitting in my bed. I am awake.
Why her, my teacher?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten