Laat mij beginnen met de volgende woorden: dit is geen verwijt, het is gewoon even wat ik denk. Laat mij het "persoonlijke omstandigheden" noemen. Misschien ga ik het niet eens plaatsen, als ik het maar even kwijt kan.
In de ochtend, je eet een boterham met jam. Doe dan niet zo lui en stop je mes in de vaatwasser en veeg de kruimels weg. Als je je lunch maakt, haal dan niet alleen de kaas uit de koelkast, maar zet deze ook weer terug en gooi de harde stukjes in de prullenbak. Als je wat hebt gedronken, thee, melk of koffie, wil je dan je glas minstens op het aanrecht, maar nog beter, in de vaatwasser zetten? Ik begrijp dat je geen tijd hebt om boodschappen te doen en dat koken ook op een ongunstig tijdstip moet gebeuren, maar waarom help je dan niet met het huis schoon te houden? Ja, als ik het vraag, herhaaldelijk, dan ruimen we samen de vaatwasser in en zetten hem aan. Maar ik ben diegene die elke dag de koekenpan afwas, de prullenbak moet legen en er een nieuwe zak in stop. Ik ben diegene die jouw lege flessen wegbrengt. Ik doe onze was, en toen jij dat deed, kon ik die weer ophangen. Ik ben diegene die elke dag het aanrecht zichtbaar probeer te maken, die de vaatwasser uitruimt. Waarom zie je niet in dat ik dit oneerlijk vind? Ja, ik heb geen werk, maar dat is geen excuus om mij tot huisvrouw te dopen, ik ben ook bezig en doe andere dingen. Ik vind het niet erg om op te ruimen, echt niet, maar in mijn ogen is het alsof je alles laat rondslingeren.
Je hebt me pijn gedaan, met wat je net zei. Ik kraak je niet af, maar ik ken je: je hebt een zetje nodig voor je wat doet. Het spijt me als jij het anders zag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten