Ik weet nog goed dat er een tijd was, dat het zo koud was in Nederland. Veel sneeuw, ijs, regen en een ontbrekende zon. Zo lang geleden is het niet geweest hoor, ik heb rijst in de kast staan die ouder is.
Maar goed, toen hoorde je men klagen over de kou. Het sneeuwde zo hard, de kachel moest zo lang branden, het is koud, de voeten zijn nat, het openbaar vervoer heeft vertraging, er was extra file, de auto was kapot.. Wat er ook gebeurde, het was niet leuk.
En zelfs toen de sneeuw wegging, bleef men klagen. De zon is er nog steeds niet, het is van dat saaie weer, er is geen zomergevoel, er zijn zoveel bloemen en pollen waarvan iedereen moet niezen, de grasmaaier maakt zoveel lawaai, de tram reed voor m'n neus weg omdat hij op tijd was (of jij te laat, maar dat wordt niet gezegd).
Daarna werd het ook niet beter. Toen scheen ze zon eindelijk, maar was men nog steeds niet tevreden! Het is zo warm, zo benauwd, lekker weer terwijl je moet werken, te warm weer terwijl je vrij bent, te lang in de zon gelegen, zwembadje lek. Waar is die verkoeling nou, nu is het wel mooi geweest.
Dat is het groepje van mensen die altijd klagen. Dan heb je ook mensen die klagen over de klagende mensen. Zij moeten niet zo zeuren dat het te koud, te warm, te droog of te nat is: dat is nou eenmaal de wereld en je moet maar het beste ervan maken. Van klagen wordt het immers ook niet beter.
En ik? Ik observeer en geniet van alles en iedereen. Er zijn is geen overstroming voor de deur en ik heb de tijd, dus wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen, haha!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten