Geocaching in Rotterdam

Wat is geocaching?

Iemand verstopt op een bijzondere plaats, meestal in de natuur, een waterdichte doos met daarin een logboek, en verder evt. een aantal leuke voorwerpen (om te ruilen) en soms ook een wegwerpcamera. Klik hier voor uitleg van Geocaching d.m.v. een YouTube-filmpje met Nederlandse ondertiteling.

Met zijn hand-GPS (al voor 100€ verkrijgbaar) bepaalt hij de precieze coördinaten van de schuilplaats, die hij vervolgens publiceert op de Geocache-website www.geocaching.com. Anderen lezen die coördinaten en kunnen op zoek gaan naar de cache ('schat'). Vervolgens loggen ze hun bezoek op de speciale cache-pagina om hun bezoek kenbaar te maken. 

Daar lopen we dan, mijn vriendin en ik. Niet in de bossen, in een park of op een verlaten plein, maar in het centrum van Rotterdam. En niet zomaar het centrum van Rotterdam, maar voor het stadhuis. En niet zomaar op een tijdstip, maar om half twaalf in de ochtend. En niet zomaar op een dag, maar op een dag dat naar buiten kwam dat de Nieuwe Kuip er niet kwam. 

Het centrum van Rotterdam, met automobilisten, toeristen, Feijenoordfans, (extra) politieagenten, fietsers, werklui, lokale bevolking.. Het was er allemaal, en wij zijn op zoek naar een cache. Daar, in de drukte, lopen we met een telefoon in onze handen, kijkend naar waar we precies moeten zijn. "Verkeersbord" is de hint, maar in het centrum is er haast op elke vierkante meter wel een verkeersbord! Heen en weer lopen, aan verkeersborden voelen, om ons heen kijken, overleggen.. Nee, subtiel gaat het absoluut niet.

"Deze foto staat erbij." Ze laat me een foto zien met het stadhuis erop. Ik kijk naar de details. Een boom, stukje van een fietspad, rond verkeersbord ter hoogte van een raam.. "Volgens mij zit het in die richel." Ik wijs naar het verkeersbord met een fiets erop en loop erheen om te voelen. Met mijn fietssleutel peur ik in de richel, zodat mijn handen niet onnodig vies worden. 

"Ja, ik voel wat!" en haal er een buisje uit. Uit mijn ooghoek zie ik dat er twee agenten naar ons staan te kijken. Ze zeggen wat in hun portofoon; een agent aan de andere kant van de straat komt nu ook aanlopen. Mijn vriendin schroeft het buisje open en schrijft haar naam op het papiertje. Nu staan er al vier agenten naar ons te kijken, met een wapenstok in de hand. Ik draai het buisje dicht als de agenten naar ons toe komen lopen. Snel, vastberaden, met nog minstens vijf paar ogen dat ons in de gaten houdt.

"Laat vallen!" beveelt de agent ons. Hij wijst naar het buisje. "Laat vallen en handen op je hoofd, NU!" Ik kijk mijn vriendin aan. Ze zit in een revalidatiecentrum en handen op het hoofd doen is pijnlijk voor haar schouders. Een seconde twijfel ik of ik er wat van zou zeggen, maar bedenk al snel dat dat de situatie alleen maar erger maakt. 

De twee agenten staan al voor ons. "Omdraaien, benen wijd, handen tegen de muur." Een agente met een blonde paardenstaart komt onze kant op. Omstanders zijn blijven staan, mobieltjes verschijnen. Een andere agent pakt het buisje op. Door de agente worden we gefouilleerd. "U wordt verdacht van het verspreiden van illegale middelen. U heeft het recht om te zwijgen. Alles wat tegen u wordt gezegd kan tegen u gebruikt worden."

Hoe komen we hier nou weer uit?