Even een vluggertje

Het was weer zo ver, ik reisde met het openbaar vervoer! Ik vind het dan heel gewoon, nee, sterker nog: ik vind het dan de normaalste zaak van de wereld dat ik met mijn 5x5x5 kubus zit te spelen. Schijnbaar denkt niemand anders er zo over, want ik word echt aangestaard.

Dat is echt hartstikke grappig! Op een gegeven moment zitten de centra en de kantblokjes goed (doe maar alsof je me snapt). Vanaf dit punt is het eigenlijk een 3x3x3 kubus, dus simpeler op te lossen. Ik neem dan niet de moeite om te kijken wat ik draai, want dat weet ik. Overdreven geïnteresseerd staar ik uit het raam terwijl ik als een bezetene draai. Niet eens twee minuten later is de kubus opgelost, die ik subtiel in mijn handen laat draaien.

De uitdaging is er een beetje vanaf, dus ik heb wat nieuws verzonnen: ik maak er figuurtjes in! Het is simpel: stopt de trein op Schiedam Centrum, dan draai ik razendsnel een S. J zei namelijk eens tegen mij: "je moet een J in je kubus maken, dat kun je vast wel!" Na lang nadenken en wat minder lang draaien, lukte dat ook. J ging verder: "draai mijn naam", "draai een hartje", "draai je eigen naam" "draai de naam van je band". Het hele alfabet kwam langs.

Toen de drummer bij ons in de tuin zat, zei hij eens voor de gein: "maak een visje!". Met mijn vinger tekende ik een visje op de kubus. "Oh, dit is simpel!" Zeven draaien later en ik had een oranje visje op een blauwe achtergrond. Sindsdien bedenk ik dingen die ik in een kubus kan uitbeelden: een tafel, stoelen, een smiley, een gezicht, een huis, een pijl, een olifant, een schedel, een schildpad, een sleutel en een vlinder zijn me al gelukt.

Weet jij nog iets dat ik vast wel uit kan beelden in een kubus (of iets waarvan je bijna zeker weet dat het niet lukt), meld het me dan! Maak het niet te moeilijk, vraag me niet het Centraal Station van Utrecht te maken..

Wel, even een vlug blogje over mijn verslaving van de kubus, morgen met school naar Antwerpen, en de kubus gaat mee! =D

Wees toch vriendelijk!

Het zonnetje scheen, en iedereen was vrolijk. Met iedereen bedoel ik alle mensen die ik tegenkwam, met uitzondering van de buschauffeurs van de Arriva. Elke woensdag ga ik met die bus naar mijn stageschool. En waar ik ook instap, of het nou de tram, bus, metro of trein is, ik wil de mensen begroeten. Het hoeft niet eens zo enthousiast, een knikje volstaat. 

Zo knik ik ook naar de buschauffeur van Arriva, maar knikken ze terug, zeggen ze gedag? Nee, natuurlijk niet! Dat vind ik zo nors overkomen, alsof ze hun werk liever niet uitvoeren.

Zo anders was het toen ik in de tram zat. Man, wat was dat een aardige tramconductrice! Ze zei vrolijk goedendag, maakte een kort praatje met mensen die ze vaker in de tram zag ("He, daar ben je weer, lekker wezen winkelen?") en was lekker vrolijk! Zoals gewoonlijk zat ik met mijn kubus te spelen, de 5x5x5 deze keer. De conductrice liep langs en bleef even staan. De kubus was bijna opgelost, ik hoefde alleen nog de kantblokjes te draaien. Dat stukje kan en ken ik uit mijn hoofd, dus ik keek uit het raam. "Zo, dat kan je gewoon zonder te kijken!" Andere reizigers keken ook mee. "Ja," zei ik lachend, "alleen het einde hoor." De tram reed verder, zij liep door. Toen ze weer langskwam, was de kubus opgelost. "Nou, dat was snel!" zei ze verwonderd. "Doe je dit vaker?" Ze groette wat mensen die uitstapte. "Ja, dagelijks, ik probeer ook het alfabet te maken." Ze begreep het niet, ik legde het uit. "Wel, ehm.. ik maak de A, het begin van het alfabet.." Ik draai even en er ontstaat de letter A in het oranje, met een gele achtergrond. 

"Wow, dat is knap, en heb je dan op elk vlak nu de letter A?" Nee, dat heb ik niet, dat is niet mogelijk, denk ik.

In een paar draaien is de kubus weer opgelost. Ze is verwonderd.

"U bent wel vrolijk, dat zijn niet alle conducteurs." Dat vond ze logisch, het opgewekte, zo gaan de dagen sneller voorbij en is het voor jou en voor de reizigers leuker. Dat klopt helemaal!

Was iedereen maar zo vrolijk en opgewekt. Waarom toeteren als je er niet meteen langs kunt, is drie tellen wachten teveel moeite? Waarom al dat gehaast en dat norse, kijk om je heen, de zomer is in aantocht!

Whaat, is hij homo?

In Wat als... eindigde ik met een stukje over de serie Frasier, met de acteur David Hyde Pierce.

Hij doet zijn werk echt geweldig, goed gespeeld! Behalve Niles, is er nog een hetero personage die in het echte leven niks van vrouwen moet hebben: Bulldog! In de serie speelt hij een omroeper van de radio die het sport presenteert, en ondertussen volop van de vrouwen geniet. Goed gespeeld!

Een andere goede vrouwenjager is Barney uit How I Met Your Mother. De acteur, Neil Patrick Harris, is in het echte leven homoseksueel, iets dat je niet zou zeggen als je de serie kent. Harris speelde ook eens in Glee, als Bryan Ryan.

Een andere hetero in Glee, maar niet in het echte leven, is Sue Silvester, gespeeld door Joyce Wischnia, die in de L-word een lesbische advocate speelt. Een andere actrice in de L-word is

Alexandra Hedison, die van hetero naar lesbienne gaat.

Een andere bekende lesbienne, Ellen DeGeneres, bekend van de serie Ellen en haar talkshow. Ellen had een relatie met Hedison. Tegenwoordig is Ellen getrouwd met Portia de Rossi, bekend van Better of Ted als Veronica. 

Nu heb ik lang niet alle homoseksuelen opgenoemd, dit is slechts een begin.  

(Luke McFarlane van de serie Brothers and Sisters, Robert Gant van Queer as Folk, John Barrowman van Torchwood en Doctor Who, Darryl Stephens van Noah's Arc,  Russell Tovey van Doctor Who, Cheyenne Jackson van Ugly Betty)

Wat ik hiermee wil zeggen? Niks, dat tv kijken leuk is. =)

Wat als..

Soms heb ik dat, dan denk ik "wat nou als ik dit niet had gedaan?" 

Zo fietste ik eens naar school, maar via een andere route. Waarom ik dat deed? Tja, daar had ik zin in! En toen, juist toen, zag ik een oude bekende een eindje verderop lopen. Ik had laatst nog aan haar gedacht, hoe het met haar zou zijn. En toen, juist toen ik de andere route nam, zag ik haar! Alsof ik ergens wist dat ik die dag anders moest rijden.

Zo ging ik eens zonder stage-partner naar mijn stageschool. Ik besloot een halte eerder uit te stappen dan gebruikelijk. Waarom ik dat deed? Tja, ik had tijd genoeg, het was lekker weer, ik kon ook wel een stukje lopen! En toen, juist toen, werd er naar me getoeterd. Niet zomaar iemand, maar een oud-docent van me. Ik had hem al een tijd niet gezien, en vroeg me af hoe het met hem ging. Alsof ik ergens wist dat ik die dag een halte eerder moest uitstappen.

Zo denk ik ook over grotere dingen. 

Wat als ik niet was gaan turnen, hoe anders was mijn leven dan? Dan had ik mijn beste vriendin niet ontmoet, had ik via-via geen andere mensen ontmoet, had ik geen ernstige blessures opgelopen, had ik jarenlang normaal meegedaan bij gym, was ik minder bekend op mijn middelbare school (want tja, iemand op krukken/rolstoel/mitella valt wel meer op), had ik een andere vriendengroep, had ik een ander schoolniveau.. Een totaal ander leven!

Wat als ik niet voor mijn middelbare school had gekozen? Dat kan ik me niet eens voorstellen, dat leven zou teveel verschillen met hoe ik nu ben. Ik heb nou eenmaal veel leuke/grappige/spannende/verdrietige dingen meegemaakt daar.

Een totaal ander leven, maar ergens denk ik ook: ik ben ik, niks had dat kunnen veranderen! Dan had ik waarschijnlijk een andere vriendengroep, maar leek deze op wat ik nu heb. Dan had ik nog steeds een voorliefde voor Wiskunde en de Nederlandse taal, ook al had ik totaal andere keuzes gemaakt!

Ken je de serie Frasier? (leuke serie, echt waar, vooral de homoseksuele acteur David Hyde Pierce, in de serie Niles, is ge-wel-dig!) In deze serie had een aflevering over dit onderwerp. Jammer dat het 11 seizoenen zijn, anders zocht ik de aflevering even op.

Wiskunde is geen Natuurkunde

"Welke trein ga je nemen?"

Ik kijk op het blauwe bord in Den Haag Centraal.

"Die naar Venlo van 15.19 kan ik nemen, die is het snelst, maar dan moet ik overstappen.." Ik kijk verder, is er niet iets dat later gaat? "Ik kan ook de Sprinter van 15.28 nemen, dat scheelt een overstap." J staat naast me en knikt. "Als ik die van 15.19 neem, moet ik waarschijnlijk overstappen op de trein die hier om 15.28 vertrekt, dan kan ik die laatste net zo goed vanaf hier nemen!" We hebben nog een klein halfuurtje te gaan.
Hand in hand lopen we alvast naar het goede perron, de trein staat al klaar. "Nee, ik wacht hier nog buiten, of ik nu al in de trein zit of pas over twintig minuten.."
We zoeken een bankje op om foto's te maken. Er komt een vrouw aanlopen die een sigaret aan wil steken, maar haar aansteker weigert. Na een tijdje vraagt ze of wij er eentje hebben. Nee, dat hebben we niet. Ze probeert het nog een paar keer, waarna ze uit frustratie de aansteker, die nog behoorlijk vol zit, op de grond gooit. In de prullenbak ermee, snel nog even een nieuwe halen.
Bijna tijd, ik stap alvast de trein in en zoek een plekje bij het raam. Ik zwaai en maak allemaal rare gebaren. J moet lachen. Achter me loopt een jongen voorbij, en net als ik iets grappigs wil gebaren, volgt er een meisje met krulletjes. Zij lijkt op R! Ik draai me om, verrek net mijn nek niet en roep haar naam. Nog voor ze zich heeft kunnen omdraaien, ren ik naar buiten om tegen J te vertellen dat dit meisje R is. Ik spring op uit mijn stoel, laat net niet mijn gitaar vallen, ren door het gangpad naar de deur, maak een bocht en knal tegen de paal op.
"J, J, dit is nou R!"
Vol verbazing staan R en haar vriend, W, naar me te kijken. J staat er geschrokken bij.
"Mens, je liep vol tegen die paal aan!" Ik draai me om naar R. "Oh, echt? Ja maar, R, dit is nou J!" Er wordt naar me gekeken in de trein. Schijnbaar is het opvallend als iemand de trein uit wil rennen en tegen een paal aan knalt. Langzaam keert de rust terug.
R en W komen naast me zitten. Dat het zo toevallig is dat ik ze hier tegenkom. We lachen nog na om de paal. W heeft er meer last van gehad dan ik, schijnbaar raakte ik zijn hand.

Zo zie je maar: Wiskunde is geen Natuurkunde!
Wiskunde: Stop=Stop
Natuurkunde: Wet van Energiebehoud

Crazy Little Thing Called Love

Vrijdag 1 april.
Direct uit school zou ik de trein naar J nemen. Op msn hadden we alles al besproken: hoe laat ik aan kwam en op welk perron. Ook zei ik dat ik een verrassing had. Als er iets is waar J niet tegen kan, is het niet weten wat de verrassing is. Als hint gaf ik: "je hebt erom gevraagd en je gaat het echt heel leuk vinden. Het is niet vies, ik meen het! Misschien ga je je schamen, maar je vindt het wel heel romantisch." J dacht even na en antwoordde: "is het iets met een gitaar?".
En ja, dat was zo, maar dat zeg je niet, dan is de verrassing weg.
"ik zeg niets," typte ik, en even later "Een gitaar is wel lastig, eigenlijk. Eerst die meenemen in de tram, dan de hele dag op school, de metro, de trein.. En dan heb ik ook nog een boekentas en een logeertas bij me!"
Nee, de verrassing kon niet iets met een gitaar zijn.
Vrijdagochtend, mijn schoolboeken in een vak van mijn gitaarhoes, etui en andere school-benodigdheden in mijn logeertas. Een gitaar de tram in is geen probleem, dat heb ik vaker gedaan. Op school waren er ook geen problemen: vele vroegen wel waarom ik een gitaar mee had genomen, en na een korte uitleg ("Direct uit school ga ik naar iemand toe, en die vroeg een keer voor de gein of ik gitaar wilde spelen. Het is 1 april, dus ik dacht: laat ik mijn gitaar meenemen!") en wat gespeeld te hebben, vond iedereen het wel best.
Samen met een studente reisde ik naar Rotterdam Centraal. Ze vroeg waar ik heen moest, waarop ik Den Haag antwoordde. "Oh, gezellig, neem dan de Randstadrail, dan reizen we samen."
Zodoende nam ik de Randstadrail in plaats van de trein. Een sms'je sturen? Nee, dit is dan een verrassing! De laatste paar haltes zit ik alleen. Of ik de trein gemist heb, staat er in een sms'je van J. Nee, antwoord ik terug, ik kom er zo aan.
Nog een halte te gaan. In alle rust haal ik mijn gitaar uit de hoes en hang hem om mijn nek. De hoes, die op wat boeken na leeg is, doe ik op mijn rug. Rechts van me een schoudertas. Ik stap uit, loop naar beneden, luister vlug of mijn gitaar niet vals klinkt. Naar het perron lopen waar J op mij staat te wachten. Voorzichtig speel ik "Crazy Little Thing Called Love", een nummer van Queen en de musical We Will Rock You, waar J dol op is. Steeds sneller en harder spelend loop ik het perron op, mensen kijken vol verbazing om. J hoort de muziek en kijkt mijn kant op, lachend.