Crazy Little Thing Called Love

Vrijdag 1 april.
Direct uit school zou ik de trein naar J nemen. Op msn hadden we alles al besproken: hoe laat ik aan kwam en op welk perron. Ook zei ik dat ik een verrassing had. Als er iets is waar J niet tegen kan, is het niet weten wat de verrassing is. Als hint gaf ik: "je hebt erom gevraagd en je gaat het echt heel leuk vinden. Het is niet vies, ik meen het! Misschien ga je je schamen, maar je vindt het wel heel romantisch." J dacht even na en antwoordde: "is het iets met een gitaar?".
En ja, dat was zo, maar dat zeg je niet, dan is de verrassing weg.
"ik zeg niets," typte ik, en even later "Een gitaar is wel lastig, eigenlijk. Eerst die meenemen in de tram, dan de hele dag op school, de metro, de trein.. En dan heb ik ook nog een boekentas en een logeertas bij me!"
Nee, de verrassing kon niet iets met een gitaar zijn.
Vrijdagochtend, mijn schoolboeken in een vak van mijn gitaarhoes, etui en andere school-benodigdheden in mijn logeertas. Een gitaar de tram in is geen probleem, dat heb ik vaker gedaan. Op school waren er ook geen problemen: vele vroegen wel waarom ik een gitaar mee had genomen, en na een korte uitleg ("Direct uit school ga ik naar iemand toe, en die vroeg een keer voor de gein of ik gitaar wilde spelen. Het is 1 april, dus ik dacht: laat ik mijn gitaar meenemen!") en wat gespeeld te hebben, vond iedereen het wel best.
Samen met een studente reisde ik naar Rotterdam Centraal. Ze vroeg waar ik heen moest, waarop ik Den Haag antwoordde. "Oh, gezellig, neem dan de Randstadrail, dan reizen we samen."
Zodoende nam ik de Randstadrail in plaats van de trein. Een sms'je sturen? Nee, dit is dan een verrassing! De laatste paar haltes zit ik alleen. Of ik de trein gemist heb, staat er in een sms'je van J. Nee, antwoord ik terug, ik kom er zo aan.
Nog een halte te gaan. In alle rust haal ik mijn gitaar uit de hoes en hang hem om mijn nek. De hoes, die op wat boeken na leeg is, doe ik op mijn rug. Rechts van me een schoudertas. Ik stap uit, loop naar beneden, luister vlug of mijn gitaar niet vals klinkt. Naar het perron lopen waar J op mij staat te wachten. Voorzichtig speel ik "Crazy Little Thing Called Love", een nummer van Queen en de musical We Will Rock You, waar J dol op is. Steeds sneller en harder spelend loop ik het perron op, mensen kijken vol verbazing om. J hoort de muziek en kijkt mijn kant op, lachend.