Het is een test

Je hoopt gewoon dat het een grap is. Of een test, dat vind ik ook prima. Een test waarvan we de uitkomst te horen krijgen. Gehaald, hoop ik dan. Wij zijn geslaagd als mensheid. We kunnen samenwerken. 

Docenten vs. artiesten

Eigenlijk kun je docenten perfect vergelijken met artiesten. Denk er maar eens over na!

Je hebt de zanger* met het leuke koppie en de leuke lach. Daarbij hoort de 'hunk' onder de docenten. Uitleggen gaat prima als hij de stappen in het boek volgt (playbacken), maar verder vind je de lessen alleen maar leuk vanwege zijn uiterlijk. 

Je hebt de zanger die steeds over de top gaat en de gekste dingen uithaalt. Dit is de docent die steeds verschillende werkvormen aanhaalt en zijn lessen zo leuk mogelijk probeert te maken, met soms helaas als gevolg dat je zijn echte baan vergeet: docent.

Wie met beide benen op de grond blijft staan, komt niet ver

Laatst heb ik een whiteboard gekregen. Gewoon, omdat hij in de weg stond en ik het wel leuk vind om zo'n ding te hebben, alsof mijn kamer dan een lokaal wordt of zo. Op dat bord hangt een tekening, gekregen voor mijn verjaardag, en blaadjes van wiskundige bouwwerken die ik heb gemaakt (maar daarover later meer). Ook staan er wat dingetjes op die ik moet onthouden of doen en is er een 'spreuk van de week'. Ik heb het bord pas kort, dus dit is de eerste spreuk die erop staat. En onbedoeld heb ik mij er nu al naar gedragen. 

Basketbalveldje (2) - Het echte verhaal

 Met een zonnebril op mijn neus en een lach op mijn gezicht loop ik langs een basketbalveldje. Het is warm, ik heb spijt dat ik geen zomerjas draag. Op het veldje, asfalt omrand met een ijzeren hek, staat een jongeman. Eentje maar, hoewel ik twee fietsen en twee tassen zie. De jongeman draagt een zwarte broek en een wit hemd waarin zijn arm- en borstspieren goed uitkomen. Hij kijkt me vluchtig aan, zwaait met zijn armen en maakt een handstand. Een slordige, mag ik wel zeggen, zo'n handstand die men altijd op straat uitvoert. Lang houdt hij de handstand niet vol. "He," roep ik naar hem en gooi mij tas en jas op de grond.

Basketbalveldje (1) - Zo doe je dat

Met een zonnebril op mijn neus en een lach op mijn gezicht loop ik langs een basketbalveldje. Het is warm, ik heb spijt dat ik geen zomerjas draag. Op het veldje, asfalt omrand met een ijzeren hek, staat een jongeman. Eentje maar, hoewel ik twee fietsen en twee tassen zie. De jongeman draagt een zwarte broek en een wit hemd waarin zijn arm- en borstspieren goed uitkomen. Hij kijkt me vluchtig aan, zwaait met zijn armen en maakt een handstand. Een slordige, mag ik wel zeggen, zo'n handstand die men altijd op straat uitvoert. Lang houdt hij de handstand niet vol. "He," roep ik naar hem en gooi mij tas en jas op de grond.

We zijn goed bezig

"Wat heb je deze avond gedaan?" Met een kritische blik bekijk ik mezelf in de spiegel. Ik weet het antwoord: niks. "Je had zoveel kunnen doen! Je weet toch wel dat je voor dinsdag die vier hoofdstukken moet hebben gelezen?" Ik weet het. "Je had er vanavond al aan kunnen beginnen. Elke dag een hoofdstuk, zondag samenvatten. Maar nee hoor."  Ik weet het en hoe erg ik het ook vind, ik vind het niet erg.