Welkom!


Welkom op mijn blogsite. Ik ben Miek en wil weten wat u van mijn blogs vindt. Dat kunt u doen door op een of meerdere labels te klikken ("Leuk", "Dit is Miek." of "(Freaking) mooi geschreven").

Heeft u een vraag, wilt u reageren, heeft u een mening of is er iets anders dat u per se kwijt wilt? Dat kan door bij een van mijn berichten een reactie te plaatsen. Ik zal zo snel mogelijk reageren.

Ik hoop dat u mijn berichten met veel plezier leest en dat u vaker terugkomt.

zaterdag 30 juli 2011

Mijn coming-out

Ik was laatst op een feestje, waar ik mijn goede vriend R. sprak. We hadden elkaar een tijd niet gezien en hij moest flink bijgepraat worden. We gingen van het ene naar het andere onderwerp, tot we uitkwamen waar het altijd over gaat: onze middelbare school. Zonder heel overdreven over te komen, moet ik toegeven dat ik er wel bekend was. Hoeveel docenten zouden er weten dat ik gay ben? Leuke blog, dacht ik, daar ga ik over schrijven. Heb geduld, heb geduld, dat gaat ook ooit komen, maar ik heb niet eens verteld over mijn coming-out, een van mijn grootste en bekendste verhalen!
De volgende blog komt uit juni 2009, ik was al een halfjaar "out&proud". Ik zal zeggen: Enjoy!

Vrijdag 17 oktober.
Om half 10 begint ons cluster met natuurkunde. We hebben een toets over een paar paragrafen van hoofdstuk 2. Een beetje zenuwachtig maak ik hem; ik wacht op mijn presentatie Nederlands. Na natuurkunde hebben we pauze, ik zit samen met R. en R. in de aankomsthal mijn boterham met leverworst te eten. Daarna Engels in 209. Niks bijzonders, ik merk alleen dat ik de presentatie Nederlands toch wel een beetje spannend vind. Daarna Nederlands, normaal in lokaal 307, maar door een roosterwijziging dit maal in 207.
Ik moet als 4e. Voor mijn gevoel is het behoorlijk warm, en ik wapper met mijn blaadje waar mijn spreekschema opstaat. Dan ben ik eindelijk aan de beurt.
Ik deel mn spreekschema's aan iedereen uit; 1 per 2 tafels.

"Zitten we met z'n allen in de bioscoop, gaat het licht uit. Roept er een man; 'He, ik zie geen ene flikker!' Roept er achterin een man: 'Ja, hier zo!' Dit is een mop over een homoseksueel, want mijn presentatie gaat over seksualiteit."
Ik vertel waar ik het over ga hebben en ik begin.
"Als je geen hetero bent, denk je vaak dat je er alleen voor staat. Dat is helemaal niet zo, er zijn er aardig wat, ook beroemdheden (...) dan nog Carry Slee, de kinderboekenschrijfster, en Tila Tequila, bekend van 'A shot at Love, with Tila Tequila', zij is biseksueel."
Ik ben even stil en kijk naar mn schoenen; ze zijn een beetje vies. Ik denk na. Ik haal diep adem en ga verder.
"Zoals ik al zei, 1 op de 20 jongeren is geen hetero. Dat zou dan dus eentje in deze klas zijn."
Weer ben ik stil. Ik kijk de klas rond.
"Ik zal het maar makkelijk voor jullie maken, want; ik ben geen hetero."
Ik haal kort, maar diep adem.
"Ik ben biseksueel."
Er gaat een zacht, geschokt geluid door de klas. Ik hoor nog T. de B."nee joh." zeggen. Nu kijk ik weer naar de leerlingen; alsof ik blind was toen ik het zei.
"En dat was mijn presentatie, zijn er nog vragen?"
Nog half geschokt kijkt de klas me aan. Voor mijn gevoel wordt er gefluisterd, maar dat kan ook mijn verbeelding zijn. Niemand heeft een vraag.
"En u meneer, heeft u nog een vraag?"
Ik kijk de docent aan, die links van me zit te schrijven. Hij kijkt vluchtig omhoog en antwoordt van niet.
Ik pak mijn blaadje en loop weg van het bureau. Ik zit rechts, naast T. de K. en voor D. . Ik leun tegen de muur en haal adem. De docent zegt iets, maar ik heb er geen oor voor. Voor mijn gevoel is het benauwd en ik wapper met mijn blaadje (ja, alweer). Hij kijkt me aan.
"En Miek, heb je nu het gevoel dat je langzaam dood gaat?"
"Dat valt wel mee hoor."
Ik glimlach een beetje, terwijl ik over mijn hele lichaam lichtjes tril. 

De vraag: "Ben je echt biseksueel?"  laat ik in het midden, ik deel liever niet in hokjes (zie ook DEZE blog).

zondag 24 juli 2011

Hetero-, homo-, bi-, metro-, techno-, panseksueel..

Even liggen mijn handen, mijn vingers, stil op het toetsenbord. Hoe zal ik beginnen, wat wil ik vertellen? Geen zeurderig verhaal, geen gezwets over hoe "moeilijk" het is om gay te zijn, geen online "gevecht", want tja: het is gewoon iets wat ik heb meegemaakt en hoe ik het heb beleefd.

Iedereen wordt in een hokje gepropt, maar dan ook echt iedereen. Soms door jezelf, soms door vrienden of gewoon door mensen die je niet kennen, bewust of onbewust. Je vindt het erg of het doet je niet zoveel, maar het kan je wel aan het denken zetten.
Wat er ook over me wordt gezegd, dat ik dik/dun/klein/groot/mooi/lelijk ben, het kan me eigenlijk niks schelen. Het zijn slechts bevindingen, meningen. Niet dat ik geen complimenten wil, maar dat is mijn punt niet. Als iemand tegen me zegt dat ik sportief/lui/druk ben, moet ik toegeven dat ik daar iets meer moeite mee heb. Schijnbaar neemt degene dan niet de moeite om me te leren kennen.

Wil ik het hier over hebben? Nee, eigenlijk niet, maar het brengt wel een balletje aan het rollen. Het ging eens over dat mijn vriendin, J., en ik volgens een persoon aan de intieme kant zaten. Er volgde een meningswisseling, over hoe intiem het was en dat het wel oké zou zijn bij een man-vrouw. Dit zette mij aan het denken. Ik ben een vrouw, dat weet ik. Mijn vriendin is een vrouw, dat weet ik ook. Het feit dat ze mijn vriendin is, maakt mij lesbisch. Dat zou ik helemaal kloppend vinden, als het om een ander ging. Ontken ik dan dat ik lesbisch ben? Dat nou ook weer niet. Ik zie het gewoon niet in deze scheidingslijnen. Misschien begreep daarom de discussie niet, omdat ik het probleem niet zag. Man-man, man-vrouw, vrouw-vrouw, liefde tussen twee mensen, zoals het hoort!
Ergens snapte ik de discussie juist wel. Niet-hetero-zijn is toch, zeldzaam zal ik het niet noemen, maar het grootste gedeelte valt op enkel en alleen het andere geslacht. Twee vrouwen zijn dan toch een beetje anders. Niet verkeerd, maar net even wat anders dan je gewend bent. Je verwacht voor J. een vriendje, samenwonen, verloven, trouwen, kindjes krijgen.. Dit is dan net even wat anders, daar moet men aan wennen. Het is niet dat het niet geaccepteerd wordt, maar het moet eerst helemaal doorgedrongen zijn.
Misschien ben ik wel gewoon androgyne, dat verklaart tenminste wat! =D

donderdag 21 juli 2011

Die lieve maar trage..

Het is donderdag, een uur of tien in de ochtend. Nog met de slaap in de ogen loop ik de trap af. Stapje voor stapje, tot ik halverwege ben, tot ik iets op de grond zie liggen. Een klein, geel pakketje. De laatste stappen gaan sneller, harder, luider. Ik heb het goed gezien: mijn foto's zijn binnen! Eerst de krant van mijn broer lezen en de sudoku oplossen: dat doet hij toch niet. Een artikel over hoe Nederland eruit zag als Pim Fortuijn nog leefde. Heel realistisch en toch onwerkelijk beschreven. De LPF had de verkiezing van 2000-nogwat gewonnen, het CDA, de PvdA en de VVD hadden enkele standpunten overgenomen, een strenger en radicaler immigratiebeleid, noem maar op. Aan het einde van het artikel moet ik even bijkomen. Nee, dit is de geschiedenis niet, rustig maar, het was slechts fictie. Ik vraag me af of Geert Wilders zou worden doodgeschoten als hij homo was. Veel meer verschillen, het uiterlijk negerend, zie ik tussen de twee heren niet.
De sudoku is gemaakt, de krant is uitgelezen. Ik ontdoe mijn pakketje van de plastic verpakking en open het doosje. Een dikke stapel foto's, 65 stuks. Van mijn verjaardag, van vakanties, van de middelbare- en de hogeschool, van vrienden, van plaatsnaamborden. Ik heb er een sport van gemaakt om ergens heen te gaan, bij voorkeur met de trein of de fiets, om met een plaatsnaambord op de foto te gaan. Dan kan ik laten zien waar ik allemaal ben geweest, dat ik het gewoon leuk vind om te fietsen.
Het is donderdag, een uur of twee in de middag. Op een net-geen-twintigtal foto's plak ik stickers en schrijf er een cijfer/getal op, wat buddy op de achterkant en ze kunnen aan de muur. Een bord waar Kuinre, Valkenburg, Hendrik-Ido-Ambacht of een andere plaats opstaat. Soms ben ik alleen, dan staat mijn beste vriendin K. of goede vriend R. er ook op. Zittend op de fiets, hangend, staand of zittend op het bord, soms sta ik er gewoon voor, vooral als ze bij een treinstation zijn gemaakt. Volgende missie: van Alphen (Zuid-Holland) naar Alphen (Noord-Brabant) en van Zwijndrecht (Nederland) naar Zwijndrecht (België) fietsen. Ook wil ik nog met de trein naar Kerkrade en dan naar Aken fietsen, gewoon omdat het leuk klinkt, zoals het ook leuk klinkt dat ik naar Utrecht en Maasland ben gefietst. Als het weer meezit, kan ik "fietsen naar Den Haag" aan het rijtje toevoegen. 
Ik dwaal af, het ging over mijn muren. De hele middag heb ik foto's, tekeningen en krantenartikelen opgehangen. Het is druk, maar wel leuk. De foto's hebben voor mij ook een betekenis. Zo is er een met R., een andere van de plaatsnaamborden. We staan in een pashokje van de H&M. "Leuke foto" zou je zeggen. Er zit meer achter. Behalve dat het gewoon een super goeie vriend van me is, draag ik ook een jurkje dat hij had uitgekozen. "Nee, ik in een jurkje, en hij is nog wel paars! Vooruit, ik trek hem aan, alleen om te laten zien dat hij niet staat." Ik kan je vertellen: het jurkje staat leukleukleuk! 
Er zijn ook twee foto's, die eigenlijk geen foto's, maar een deel van een filmpje zijn. Op het ene filmpje doe ik mijn oefening aan de brug. Ik zwaai op, klaar voor de buikdraai, de benen boven horizontaal. Een eis voor het niveau dat ik toentertijd had. Met gestrekte tenen, rechte benen en schouders die over de ligger hangen: het moet wel een buikdraai zijn en geen ophurken, leid ik hieruit af. Een andere foto, die ook uit een filmpje afkomstig is, laat een ringsprong zien. Mijn haar is kort en blauwzwart: ik ben al gestopt met turnen. Het voorste been is gestrekt, maar onscherp: het ging nog verder omhoog, voorbij de 120 graden. Ja, de lenigheid had ik nog.

Heel de middag heb ik foto's, tekeningen en krantenartikelen opgehangen, en ik moet zeggen: het resultaat mag er zijn!



woensdag 20 juli 2011

Die stomme...

Het is woensdag. Eigenlijk zou ik nu moe, moe maar wel voldaan, in mijn kamer moeten zitten. Zitten en genieten van het werk dat ik vandaag zou hebben verricht. Ik zou moeten genieten van de bijna 80 nieuwe foto's die aan mijn muren hingen. Eigenlijk zou ik nu vol trots moeten bloggen over mijn muren, allerlei foto's laten zien, verhaaltjes achter enkele foto's vertellen.. 
Maar nee, dat kan niet. Al twee dagen scheld ik op de postbode, noem hem "stomme postbode" en af en toe "lamlul", zeker als mijn broer in de buurt is (drie keer raden van wie ik dat woord heb geleerd). Zaterdagavond heb ik online foto's besteld. Dit heb ik vaker gedaan bij dit bedrijf, waarvan ik de naam (nog) niet zal noemen, en heb nooit problemen gehad. Het is goedkoop, snel, en goede kwaliteit, was mijn ervaring. Zaterdagavond besteld, met een beetje geluk maandag in huis, dacht ik. 
Maar helaas: maandag geen foto's op de deurmat. Sterker nog: de postbode is niet eens langs geweest! Het is dinsdag, en ik krijg een mail van het bedrijf. Een mail met mijn bestelnummer, mijn adres en de verwachte verzenddatum: 19-07-2011. Dat was het dinsdag, dus ik wacht, een tikkeltje ongeduldig en "stomme postbode" mompelend, op mijn pakketje. Het is klein genoeg om door de brievenbus te gaan, en zodra de klep rammelde, ging ik naar de deur. Nog voor ik kon zeggen dat de postbode aardig is, roep ik "stomme postbode!": de foto's waren nog niet binnen.
Het is woensdag, en ik dacht: nou, de 19e is niet gelukt, dan zal het wel de 20e worden. Hoopvol wacht ik op mijn pakketje, maar tevergeefs: geen foto's. Serieus, als ik ze morgen nog niet heb, dan ga ik bellen en mailen!

Bol.com doet het trouwens beter: maandagavond, net-geen nacht, bestel ik wat studieboeken. Dinsdag nog niet in huis, maar dat kan ik begrijpen, maar vandaag, woensdag, dus mooi wel! Hartelijk dank daarvoor. Blijkbaar zijn er niet alleen maar Stomme postbodes. =)

zondag 17 juli 2011

Foto!

 
Geloof me, de foto zit niet eens zo ver van het origineel af! Hoe hoog ik hier zat? 
Geen idee, maar het was gaaf!

Speciaal voor jou!

Het is avond. Mijn bed en vloer is bezaaid met spullen die in een ver, ver verleden (een paar uur geleden) nog aan mijn muren hingen. Morgen, als hopelijk de foto's binnen zijn, wordt alles opgehangen. Bijna alles, althans, omdat ik zeker weten ruimte te kort ga komen.
Maar ja, daar zal ik morgen en anders overmorgen over schrijven, dan zal ik ook wat foto's laten zien. 
Waarom plaats ik vandaag dan een blog? Mijn lieve, lieve vriendinnetje zei, en ik citeer: "hee! nog geen nieuwe blog? :-O" Wel, dan voel ik me verplicht (nee, het was geen bevel van je, dat weet ik) om wat te schrijven. Ik moet dan wel wat te melden hebben, want nu gaat het echt nergens, maar dan ook nergens over. Ook leuk! =)
Laatst had ik wat geschreven over Simon & Garfunkel. 'Dat zullen mijn lezers vast niet kennen,' dacht ik, 'het is redelijk oud.' Wel, ik had het mis. Van twee mensen kreeg ik te horen dat het een geweldig duo was en dat het nummer The Boxer geweldig is. Nooit van gehoord, dacht ik. Voor de aardigheid zocht ik het nummer maar op, misschien kende ik het. En jawel hoor! The boxer staat nu ook op mijn mp3-speler. 
Binnenkort: Boudewijn de Groot, P!nk (dat gaat lastig worden), James Blunt.. Tenminste, dat is mijn planning. =)

donderdag 14 juli 2011

Ehm..

Over 10 minuten is het vrijdag. De laatste dag van de week voor het weekend begint. 
Eigenlijk moet ik wat interessants vertellen, over wie hier de hele week al is, wat ik vorige week heb beleefd, wat mijn broer tegen me zei en de reactie, hoe school er vandaag uit zag en hoe het ervoor staat met mijn kamer..
Maar dat doe ik nu niet. Later wel, denk ik. :-)

maandag 11 juli 2011

Update (1)

De komende twee weken ben ik van plan om te doen wat ik iedere zomervakantie doe: mijn kamer veranderen! De indeling blijft deze keer hetzelfde, maar mijn muren wil ik anders. Niet echt origineel, zijn mijn muren bedekt met behang. Nou ja.. dat was ooit de bedoeling. Er hangen krantenartikelen, plaatjes en informatie over artiesten, tekeningen, nog meer krantenartikelen, wat wiskundige posters en niet te missen: net-geen 200 foto's. "Wauw, zo veel?!" Ja, zoveel ja. Maar er komen er meer bij. Een stuk of 60, denk ik. Misschien zelfs nog wat meer. 
Om dit allemaal op te hangen, moet er wat verplaatst worden. Wat verplaatsen, wat opbergen, waarschijnlijk ook wat weggooien. Dan nog een grote schoonmaak, nieuwe schoolspullen kopen en tada: een frisse kamer voor een frisse start. 
Met foto's zal ik proberen te laten zien wat er in deze iets-meer-dan 9 vierkante meter allemaal gebeurt. Ik heb er zin in! 

Voor de duidelijkheid: dit is maar een deel van de foto-muur. ;-)

En.. om in de sfeer van de up-to-date-status te blijven: ik heb mijn Propedeuse! :-D

vrijdag 8 juli 2011

Muziek (4)

Placebo, een band bestaande uit een homo, een hetero en een biseksuele man, allen uit een ander land afkomstig. Je moet elkaar maar net ontmoeten! Hoewel ze op festivals als Pinkpop, Lowlands, Rock Werchter, Pukkelpop en Sziget spelen, zijn ze niet echt bekend bij het grote publiek. Zonde, want ze maken echt goede muziek! Cynische teksten omwikkelt door een muziekstijl die je alternatieve punk kunt noemen.

Battle for the Sun komt van het gelijknamige album uit 2009. Een lekker gitaarrifje met een drumpartij waarbij je even moet nadenken hoe het precies gaat. De zang, met herhaling. "You, you, you are getting in the way, way, way, and I, I, I have nothing left to say, say, say" Een versnelling, een tussenstuk, je verwacht het refrein, maar het couplet volgt. "I, I, I, I, I will brush off all the dirt dirt dirt dirt dirt dirt dirt, And I, I, I, I, I will pretend it didn't hurt hurt hurt hurt hurt hurt hurt hurt". Een heerlijk nummer, met een viool erin (ja, luister maar goed!), precies in hun stijl. 
Sleeping with Ghosts komt van het gelijknamige album uit 2003. Een hoge melodie vangt de aandacht. Een nummer waarbij je, behalve naar de tekst, ook goed naar de muziek moet luisteren. Wat hoor je daar op de achtergrond, wat spelen de gitaren?
"This one world vision
Turns us into compromise
What good's religion
When it's each other we despise?
Damn the government
Damn their killing
Damn their lies
"
Every you every me komt van het album Without you I'm nothing uit 1998. De hoort dat dit de oudere stijl van hen is, maar het blijft een goed nummer. Instrumentaal is er niks spectaculairs, maar de tekst is gewoon goed. Redelijk cynisch, een tikkeltje luguber, maar het heeft wel wat.




 

dinsdag 5 juli 2011

Muziek (3)

Simon and Garfunkel, een duo dat onder de jongeren bij de naam niet erg bekend is. Echter, als je naar The sound of Silence luistert, ben ik er bijna zeker van dat je het nummer kent! Een prachtige zang met zo mogelijk een nog mooiere tekst, omarmd door twee rustige gitaartokkels en een zachte drum. Hier ligt het er wel aan welke versie je hebt, er is er ook een zonder drum. Een simpele, maar goed bespeelde baslijn, die het tot een mooi geheel maakt. "People hearing without listening", mooi verzonnen. 
Mrs. Robinson is ook redelijk bekend. Heel apart, begint de tekst pas na een halve minuut, en wel meteen met het refrein! Een nummer over een vrouw die vreemdgaat, "just a Robinsons afaire" Er wordt gesproken over Jesus, God, pray, zonder dat het heel religieus overkomt. Met stukjes als "he he he" en "oeh oeh oeh" is het refrein makkelijk mee te zingen.
I am a Rock is ook niet onbekend. Ook hier weer een prachtig zangduo, meerdere gitaren die ieder hun eigen stijl spelen, een zachte drum en een baslijn die het geheel bij het bij elkaar brengt. "I am a rock, I am an island." geeft je het gevoel dat je goed bent, dat niets je bang maakt, en dan, als allerlaatste zin: "And a rock feels no pain and an island never cries"
Prachtig!

zondag 3 juli 2011

Muziek (2)

Three Days Grace. Echt bekend zijn ze niet, hoewel je ze kunt kennen van de film "Raise your Voice". Een duistere band met treurige muziek over liefdesverdriet en andere pijnlijke dingen in het leven. I hate everything about you is zo'n nummer. Een leuk gitaardeuntje dat prima wordt ondersteund door de drummer, met een pakkende tekst. Of wat dacht je van Are you ready, deze komt uit de film Raise your Voice. Een geweldige drum, simpele akkoorden en een goed refrein om mee te zingen. I don't care is alleen van de zanger, samen met Apocalyptica. Meespelende violen, goede zang.. een mooi nummer! Een beetje zonde dat de muziek in de clip anders is dan op de CD, maar daar valt mee te leven.
Jammer dat het een beetje een emo-band is, je moet ook echt niet al hun CD's achter elkaar beluisteren, maar zo af en toe moet ik ze gewoon horen.