Muziek (1)

Ik heb besloten om wat over muziek te schrijven. Voor vandaag is Madonna aan de beurt. Ze gaat al jaren mee met hits als Like a Prayer, Virgin, Holiday, Jump, Sorry, Hung Up en Four Minutes.

De nummers zijn niet slecht, dat zeker niet, maar ze behoren toch niet bij mijn favorieten van Madonna. Ergens mis ik de kracht, het ontroerende. 

Ken je Intervention? Een mooie melodie, een rustige zang en een zachte drum. Een gitaartokkel, een slagje erdoor. Alles bij elkaar met een keyboard erbij. Weer de mooie melodie. Vergeet de tekst niet en je hebt een prachtig nummer! Het is rustig, maar er zit kracht in.

Wat dacht je dan van Nothing Fails? Bij de eerste zin was ik al verkocht. "I'm in love with you, you silly thing" Weer een rustige melodie en een zachte drum, maar er zit meer pit in. Een klein strijkorkest is erbij gezet, het geeft iets mysterieus. Weer de mooie melodie. "Your the one" Ik vind het prachtig!

Een beetje anders, maar Hollywood is ook geweldig. Weer een tokkel, een rustige drum, leuke effectjes ertussen. Krachtig, met een enkele keer een rustig moment. De tekst heeft iets speciaals, je wordt verleid om meegesleept te worden, maar je blijft niet staan.

Toeval dat deze nummers alle drie een gitaartokkel hebben, dat ze van een steeds harder stuk naar een rustig stuk gaan, dat ze van het album American Life komen...

Nou ja, ik vind het mooie nummers, die ik urenlang kan beluisteren zonder hoofdpijn te krijgen.

Weg magie

In mijn vorige blog, Enkelvoud in Meervoudvorm, beschreef ik hoe ik erachter kwam dat een docente lesbisch was. Als ik het zo vertel, dan is er niks aan. Het moment dat ik de blog schreef, een maand of 15 geleden, wilde ik alles zo specifiek poëtisch en anoniem neerzetten. Het ging niet alleen om die docente, ook nog om een ander personage. 

"Mooie blog" dacht ik vrijdag, "die ga ik zaterdag online zetten." Het is een mooie blog, dat zeker, een van de mooiste die ik heb geschreven, als je het mij vraagt. De magie is er alleen weg. Het is geen nieuws, niks nieuws, gewoon een vage, maar wel mooie tekst.

Ik heb meer van dit genre, over turnen en schoolgym, om maar wat te noemen. Prachtig geschreven, gedetailleerd, geweldig verwoord.. maar oud. De inhoud is betekenisloos geworden. 

Toch wil ik nog wel "Engels, Nederlands, Tramhalte", en dan met name deel 2, aangezien deel 1 niet zo interessant is, met mijn lezers delen. Gewoon, omdat ik het mooi vind.

Enkelvoud in Meervoudvorm

Laatst had ik een stukje geschreven dat recht uit het hart kwam. Daar heb ik er meerdere van, die zowat allemaal op mijn middelbare school hebben afgespeeld. Het stukje eronder dateert uit 6 maart 2010 en waar het precies over gaat.. Tja, oordeel zelf!

Enkelvoud in Meervoudvorm

Ze is lesbisch. Althans, Ze is niet getrouwd, en heeft al 21 jaar een vriendin. Niet zo’n normale vriend-vriendin, maar echt een vriendin-vriendin.

Ik vroeg het me al een tijdje af, of ze gay was. Nooit gevraagd, tot een paar dagen geleden. Nee, ik moet het anders formuleren, ik heb nooit gevraagd of ze gay was, ik heb gevraagd of ze getrouwd was. Het antwoord is nee. Of ze een vriend, vriendin, partner had. Ja, zei ze, bij het woord vriendin. Naar mijn idee kwam er een glinstering in mijn oog. Ik vond het leuk om te horen. Nee, niet leuk, geweldig vond ik het! Al 21 jaar, zei ze. Ik vond het lief, en dat zei ik ook.

Een vraag beantwoord, vele vragen verschijnen. Vragen over haar privéleven, te brutaal om te stellen.

Ik hoor een gerucht over een ander, die zou een relatie hebben. Ik kan, mag en wil niet in details praten, maar het was een interessant gerucht. Ik wil er meer van weten. Zo vriendelijk-brutaal als ik ben, zoek ik degene op over wie het gerucht gaat, vraag of het waar is en ik krijg mijn antwoord. Het is verleden tijd.

Een vraag beantwoord, vele vragen verschijnen. Vragen over zijn privéleven, te brutaal om te stellen.

Ik wil het er met iedereen over hebben, ik wil alles vertellen wat ik weet en meer. Ik wil het hele verhaal weten, tot in de kleinste details. Ik wil deel uitmaken van het verhaal.

Het eerste ga ik beleven. Tenminste, ik voel dat ik het ga beleven. Het tweede wil ik beleven, maar dan anders.

Toevallig had ik een foto van haar. Toevallig? Nee, eigenlijk niet. Ik keek naar de foto, ik zocht hem op tussen de duizenden en ik keek ernaar. Wat vond ik er nou van, vroeg ik mezelf af. Ik vond de foto niet goed, hij was niet compleet. Ik moest een foto hebben. Enkelvoud? Nee, meervoud. Niet alleen van haar, van meerderen. De anderen hielpen mij, en zij geeft aan dat ik op het goede pad zit. Weten de anderen dat ze me hebben geholpen? Nee, ze weten van niks. Niets van het helpen, mijn zoektocht, mijn pad, mijn bevinding. Drie jaar geleden twijfelde ik, tweeeneenhalf jaar geleden wist ik het, anderhalf jaar geleden zei ik het, een jaar geleden gebeurde het, twee maanden geleden liet ik het los. Liet ik het echt los? Nee, ik liet een deel los. Een deel heb ik nooit vastgehouden, alleen aangeraakt. Dat deel is er altijd al geweest, en zal nooit verdwijnen.

Ik ging ze zoeken, de foto’s, en vond er genoeg. De uitgezochte foto’s bekijken, en alleen bekijken. Nadenken, tot ik tot de conclusie kwam. De conclusie dat zij het echt is, en ik ook.

Gezocht: kleine potloden!

Bij het vak Ruimtemeetkunde wordt sterk aanbevolen om kleurtjes te gebruiken. In het kort: je hebt een driedimensionaal object, zoals een kubus. Doe alsof je een mes door die kubus haalt en tada: je hebt een vlak! Twee van die vlakken hebben dan een bepaalde snijlijn, en de vlakken snijden elkaar onder een bepaalde hoek. Gebruik wat loodlijnen, een standvlak, de cosinusregel of gelijkvormigheid en je hebt wat de opgave van je wilde. 

Hoe je deze wirwar in driedimensionaal oplost? "Simpel": je tekent alles op een geruit blad, inclusief de tekenregels (de 60 graden, de helft inkorten etc) en dan moet het duidelijk zijn. Ik kan je vertellen: door al die lijnen zie je echt niet meer wat waarbij hoort. Vandaar de kleurtjes! De kubus geel, vlak A blauw, vlak B groen, de snijlijn rood.. verzin het maar. Dit maakt de opgave serieus een stuk overzichtelijker en belangrijker: je collegeblok ziet er hartstikke vrolijk uit. 

Om die kleurtjes ging het nou juist. T., een medestudente die vaak naast me zit, klaagde laatst dat al haar potloden zo groot waren, en dat ze nieuwe nodig had. "Dan wel van die kleintjes, die jij hebt, dat is makkelijker." Ze pakte een van mijn potloodjes van de Hema. "Ja, jij hebt ze van de Hema, maar ik zag ze nergens liggen! Wel van die emmers met stiften, en een heleboel andere krijtjes en stiften. Ook wel potloden, maar alleen van die grote, en die wil ik niet!" Wel, ik bood aan om ze te kopen, waarschijnlijk lagen ze in wel in de Hema in het winkelcentrum bij mij om de hoek.

Zo gezegd, zo gedaan. Van school uit fiets ik naar de Koopgoot, omdat het toch in de buurt was. Heel de Hema door, maar nee: geen kleine potloden. Wel grote, en krijtjes, en stiften in een emmer, maar geen kleine potloden. Wel een pak met 2x 10 verschillende fineliners, die kocht ik. Je kunt ze altijd gebruiken. Ik fiets verder, naar huis, het winkelcentrum bij mij om de hoek. Ook daar had de Hema geen kleine potloden. Wel stiften, en krijtjes, elastiekjes in de vorm van dieren en grote potloden. Tja, dat zocht ik niet. Verder naar Boekenvoordeel, maar ook daar is niks! De Intertoys dan maar, je weet het niet. Stiften, glitters, krijtjes, lange potloden, maar niet wat ik zocht. Ik kijk verder, ga langs alle gangpaden. En toen, daar in een van de schappen, bijna uit het zicht, stond het: De 2x2x4 Rubik's Toren! Ik kan het niet laten en koop de balk (degene die het een kubus noemt, sla ik neer). Ik zoek verder, ga naar de Jumbo, de Zeeman, de kantoorwinkel, maar nergens vind ik de kleine potloden. Ik probeer nog een winkel: de Blokker. Zonder op of om te kijken, loop ik de trap op naar de eerste etage. Afdeling speelgoed en tuinmeubilair. Verschillende stiften, krijtjes, verf en potloden, maar niet de kleine variant. Bijna loop ik weer naar beneden, als mijn oog valt op een wel heel opvallende sleutelhanger. De 3x3x3 Rubik's cube om aan je tas te hangen!

Precies 10 draaispellen. 7 Kubussen, 1 piramide (tetraeder om precies te zijn, hoewel de spelvariant het de "Master Pyramorphinx"noemt), 1 prisma (met als grondvlak, en dus bovenvlak, een regelmatige 8-hoek) en een balk. Wat een verslaving!

Trouwens, als je ooit de kleine potloden vindt, die de Hema dus verkocht, alsjeblieft, vertel me waar je ze vindt!

Hoe Gay kun je zijn?

Den Haag Centraal. Een jonge, slanke vrouw, daalt de trap af. Rood-blauwe veters in zowel haar linker- als rechterschoen. Witte sneakers tot de enkel, met een grijs-roze ruit erop. Een lichtblauwe spijkerbroek met een wit hemdje. Duidelijk gay, zou een expert zeggen. Het wordt erger. Over het witte hemdje is een roodgeruit bloesje, net iets te wijd, maar het kan nog. Haar lichtbruine Vero Moda-jas komt tot bijna haar knie, de mouwen opgestroopt. Ze luistert muziek, ongetwijfeld P!nk of the Baseballs.. Haar korte, bruine haar zit modern door de war, een mix van een out-of-bed-look en een kapsel alsof je een uur met de wind mee hebt gefietst. Een rugzak op de rug, zwart, vol met felgekleurde, ruw-geschetste vraagtekens. Over haar schouder hangt nog een tas, zo mogelijk nog drukker. Kleine tekentjes, "love", "route 66" en "Hide en Seek" kan ik onderscheiden. Overduidelijk gay, zou de gemiddelde mens zeggen. Op haar gemakje loopt, danst is een beter woord, ze de Bruna in. Ik besluit haar te volgen. Met een wiebelhoofd, de muziek is schijnbaar erg goed, bekijkt ze de schoolagenda's. Bij eentje glimlacht ze. Ze draait zich om en bekijkt de tijdschriften, alsof ze wat zoekt. Even staat ze stil bij de puzzeltjes, ze denkt na. Ik bekijk de agenda waar ze om moest lachen. "Docentenagenda 2010-2011" staat er op de paarse voorkant. Ik zie er de humor niet van in. Het is een saaie agenda, met overbodige informatie over religieuze feestdagen en 40 pagina's aan cijferlijsten. Ik draai me om, op zoek naar haar. Ze staat nog steeds bij de tijdschriften, met een L'Homo in haar handen. Nee, ze legt hem terug en pakt de Expreszo. Nee, meer gay kun je niet zijn. Ik zie dat ik de tram moet halen en ren naar de halte. Net gemist, zonde. Dan maar 10 minuten wachten. Even later zie ik haar weer lopen, met een huppeltje, de Expreszo overduidelijk in beeld. We moeten dezelfde tram hebben. Een paar rijen voor me zit ze, haar rechteronderbeen op haar linkerbovenbeen. Met haar voet tikt ze in de maat.

Openbaar lesbisch en niemand die haar lastig viel. Mooi!

Studietaak 21

Voor mijn keuzevak, Creatief Schrijven, moest ik een stukje tekst schrijven dat begon met de zin "Ik had nooit gezegd...". Er volgde een tekst, zoals ik vroeger schreef: mysterieus, diep uit het hart, puur, eerlijk, over een onderwerp waarover ik nooit uitgeschreven blijk te zijn. Ik wil dit met mijn lezers delen. 

Ik had nooit gezegd wat zij voor mij betekende. Er waren genoeg kansen, twee keer per week, als ik bij haar naar binnen stapte. ik had het lef niet. "Ze is op huwelijksreis," werd er tussen neus en lippen gezegd. Hieraan terugdenkend, krijg ik dat gevoel weer. Dat gevoel, alsof je wereld in elkaar stort, alsof je leven geen zin meer heeft. Ik werd misselijk, verpestte de toets die ik maakte. Nooit, zelfs nu niet, 3,5 jaar later, heb ik haar iets gezegd, iets laten merken. Ze veranderde van vestiging, maar het hielp niet. Telkens als ik langs het gebouw fietste, dacht ik aan haar. Een jaar later zag ik haar weer, en het gevoel was even hevig. Zo vrolijk, zoveel blijdschap, en tegelijkertijd zoveel teleurstelling, schaamte. Ik durfde haar niet aan te kijken, bang dat ze de emoties zag. Toch kon ik niet stoppen met staren.

Ik heb nooit gezegd wat zij voor mij betekent. Het zal nooit gebeuren, het kan nooit gebeuren.

Valkenburg

Vrijdag 10 juni, met mijn koffer op wieltjes ga ik naar school. In het voorvak heb ik mijn boek en collegeblok gepropt. Ergens was er ook nog ruimte voor mijn etui en rekenmachine. De wieltjes maken een regelmatig getik op de stoeptegels.

Op school stuiter ik heen en weer. Een lesje uitzitten, waarbij elk kwartier het woord "Valkenburg" uit mijn mond springt. Zelfstandig werken, dromend staar ik naar de integralen voor wentellichamen. Ik krijg een sms'je, die ik niet-stiekem lees. "Wacht even," zeg ik tegen de docent, en loop naar het raam. Daar, vier verdiepingen lager, aan de rand van de vijver, zit m'n vriendin. Ik ga terug op mijn plaats zitten en sms dat ik haar zag. De docent kijkt me verbaasd aan. "Ja, na deze les ga ik met haar naar Valkenburg, vandaar de koffer." Ik knik naar links, naar de verwarming, waar een kleine zwarte koffer staat.

De les is voorbij, en na wat medestudenten aan haar te hebben voorgesteld en een reis van drie uur, staan we in Valkenburg. Leuk dorpje, maar ze zijn wel een beetje kort door de bocht. J. en ik liepen hand in hand, zoals stellen dat vaker doen. Nou, we zijn nog nooit zo erg aangestaard! Veel last had ik er niet van, maar ik vond het wel opmerkelijk, in Zuid-Holland heb ik er nooit last van. Ik vroeg me af of sommigen hun nekspier verrekte, zo erg was het. Alsof homoseksualiteit is absurds, iets onnatuurlijks is.

Ach, als zij kort door de bocht gaan, wil ik dat nu ook even zijn. Limburg ligt, zoals je hopelijk weet, in het zuiden van Nederland, onder de grote rivieren (negeer even dat Maas er dwars doorheen gaat). Daar wordt vooral op het CDA gestemd. En laat het CDA nou drie homoseksuelen hebben (Joop Wijn, Gerda Verburg en Jan-Kees de Jager). Ja, en die "vieze" homo's zitten nu wel mooi in de politiek, en wie heeft daar op gestemd: de Limburgers, die homo's nakijken.

Achterhaald, vergezocht.. ja, dat wel. Wees toch lekker ruimdenkend en laat iedereen in vrede leven. Voor je denkt dat Valkenburg zo anti-homo is of dat we werden uitgekotst: dat is niet zo, het zijn vriendelijke en gastvrije mensen, met een cultuurtje van ons-kent-ons, die niet gewend zijn dat twee vrouwen hand in hand lopen (of arm in arm, toen het regende en we enkel een kleine paraplu hadden). Het was ook een super weekendje weg, wat we allemaal hebben gedaan.. tja, dat ga ik niet online zetten. =D

Opdracht Cancelled

Ik heb erover nagedacht. De opdracht die ik voor mezelf had verzonnen, om iets heel gedetailleerd te beschrijven, laat ik vallen. Ik vind het minder leuk dan ik dacht, en dat kan nooit de bedoeling zijn! Ik zou mezelf moeten dwingen om wat te schrijven, terwijl de inspiratie ontbreekt.

Nee, in plaats daarvan, ga ik terug naar hoe ik ooit, lang voor deze site, begon: gebeurtenissen uit mijn leven schrijven en daar een kleine plottwist aan geven. Dat vind ik wel leuk! =D

Rubik's Cube (2)

Ruim een week geleden kwam ik op het idee om het logo van de NS na te maken. Het idee was simpel: als ik met een rubik's cube het alfabet en verschillende figuurtjes kan maken, moet het logo ook wel lukken. 

Ik wachtte op het perron, om naar school te gaan. Ik pakte mijn collegeblok, A4-formaat, geruite blaadjes, van de Hema. Vlug kleurde ik wat hokjes in, kijkend of het op het logo leek. Hier ging ik in de trein mee door, en zelfs in de les kleurde ik nog wat vakjes in. Thuis was het makkelijk: draai wat je hebt gekleurd, maak een foto, los de kubus weer op. Dit 6x, dan de foto's bij elkaar plakken en tada: je hebt het logo!

Nu op zoek naar een nieuwe missie voor mijn kubus. :-D

De trein

Op het perron sta ik te wachten. In een zwarte spijkerbroek (voor mannen!) speel ik met de kaartautomaat. "Hier," zei mijn broer een paar dagen terug, "ik pas deze niet, misschien wil jij hem wel." Mijn oranje bloesje waait mee met de wind. Een kaartje naar Duitsland, retour, een maand geldig. 'Waar zal ik heengaan? Oh, dit kan ik niet uitspreken, dat lijkt me leuk!' Ruim 140 euro, ik wis alles. 

Op het perron zijn twee automaten, ik sta bij de achterste, het verst van de trap. De ander is vrij. Er komt een vrouw achter me staan, ik doe een stap opzij, en ze begint driftig op het scherm te tikken. De andere automaat was niet bezet, maar goed. Ik loop daarheen. Lichtelijk verveeld staar ik naar het scherm, als ik achter me iemand hoor roepen. "Hee joh, ga eens aan de kant!" Het is F., een docent Aardrijkskunde van de middelbare school, hij lacht. In zijn wielrenner-outfit en een racefiets koopt hij een kaartje. Een kort praatje volgt: hoe het mij en met de opleiding gaat, waar hij vandaan komt. Of ik ook met de trein ga. "Nee," antwoord ik, "ik haal mijn vriendin op." Er verschijnt een lach op z'n gezicht. "Love?" "Ja." Zo mogelijk, lacht hij nog breder. Dat hij het leuk vindt, hoe lang we al verkering hebben. 

De trein komt eraan, we zeggen gedag. J. stapt uit en kijkt me verbaasd aan, ze verwacht niet dat ik haar ophaal, daar hebben we het deze keer niet over gehad. "Nou, wie ik net tegenkwam!" Ik vertel het verhaal, dat ik met de automaat speelde, hoe duur zo'n kaartje was. J. zet haar Ipod uit en wikkelt haar oortjes om het toestel heen. "Nou, en toen kwam ik F. dus tegen!" "Hij is er nog steeds hoor." F. komt aanlopen, met de racefiets nog in de hand. "Deze trein is zo vol, ik neem de volgende wel." Ze stellen zich voor. J. loopt naar de automaat om haar kaart te activeren. 

Twee docenten ontmoet (de ander was in het winkelcentrum, mocht je het je afvragen), nog een stuk of 100 te gaan!

IK vond 't grappig

Twee meisjes liepen hand in hand. De een met een paarse weekendtas en een schooltas, de ander met een kleine witte handtas. Een drietal jongens staat te roken, ze zijn van de zwaar-christelijke school, een jaartje of 12-14 oud.

"Zijn jullie lesbisch?" vraagt een van hen spottend.

"Nee," antwoordt het meisje met de tassen. De zonnebril met ventilatiegaten bedekt haar ogen.

De meiden lopen door, de jongens staan een beetje stoer te lachen.

"Bah, wat vies zeg, twee meiden!"

"Weet je wat pas vies is?" vraagt het meisje zonder te stoppen.

"Nou?" de stoere jongen is wel geïnteresseerd. 

"Jouw hoofd!" XD