Gay Oreo

De koekjesfabrikant Oreo had een leuk idee bedacht om de Pride Week in Amerika te steunen. In plaats van de bekende witte vulling, werden het de kleuren van de homovlag, met de tekst 'Proudly support love'. Deze actie maakte duizenden reacties los, waaronder van homohaters.

‘Don’t support gays or the companies that do, and hell yeah i’m a hater! Being a fag is just wrong and always will be!! You should all be exiled to some island where you can all share aids together! No more oreos for this family!’

Waar maken mensen zich druk om, vraag ik me af. Hoe erg is de hekel aan homo's om een bepaald merk niet meer te kopen?  Laat mij even een stappenplan opstellen van ongemak:

geen ongemak:

• je vindt het niet prettig als twee mensen van hetzelfde geslacht in het openbaar elkaars gezicht aflebberen
• je vindt het niet prettig als twee mensen van hetzelfde geslacht in het openbaar hand in hand lopen
• je hebt het niet prettig als twee mensen van hetzelfde geslacht elkaar lieve en speelse blikken toewerpen
• je vindt het geen prettig idee als twee mensen van hetzelfde geslacht kunnen trouwen en dezelfde rechten krijgen
• je bent van mening van twee mensen van hetzelfde geslacht samen geen kind mogen en kunnen opvoeden
• je bent van menig dat homoseksualiteit een ziekte is
• je bent van mening dat homoseksuelen ter dood moeten worden veroordeeld.

 De mensen die dus nu geen Oreo meer willen kopen, vinden homoseksualiteit dus zo'n ramp, dat ze er op geen enkele manier bij betrokken willen zijn.. Prima, heb ik meer koekjes om te eten. :-)

Ingebroken!

Het kostte me een aantal pogingen. Want een wachtwoord ongevéér weten, is iets anders dan een wachtwoord precíés weten. Maar het is gelukt! Hier typt Jennifer, die meteen schaamteloos even haar eigen blogje linkt. En die meteen plechtig beloofd, nooit meer in te breken in Mieks blogje. Maar dit is voor een goed doel :-)

Ik vind dat iedereen namelijk moet weten wat een bijzonder meisje Miek is. Wie haar kent, zal ongetwijfeld kunnen beamen dat ze een geval apart is. Ze heeft een sterk, eigenzinnig karakter en doet waar ze zin in heeft. Maar niet alleen voor zichzelf.
De afgelopen maanden ben ik erg ziek geweest, en eigenlijk ben ik dat nu nog steeds. Het was en is zwaar. Niet alleen voor mij; zeker ook voor Miek. Ongevraagd wordt ze hier toch iedere dag mee geconfronteerd, of ze het nou wil of niet. En zó lang kenden we elkaar ook weer niet, toen ik ziek werd. Ze had makkelijk weg kunnen lopen, er een punt achter kunnen zetten. Dat deed ze niet, en dat vind ik erg bijzonder. Als het moeilijk wordt, vecht Miek zich er doorheen. Opgeven staat niet in haar woordenboek.
Dat maakt haar speciaal. Het is niet makkelijk om samen te zijn met mij, zeker niet nu ik ziek ben en veel medicijnen slik. Prednison maakt een onuitstaanbaar kreng van me, iets waar Miek doorheen weet te prikken. Ik mag tegen haar zeuren, klagen en schelden. Ik mag wegkruipen in haar armen als ik het allemaal even niet meer aan kan. En dat terwijl ik op dit moment zo weinig terug kan geven.

Lieve Miek. Ik wil je bedanken voor alles en ik hoop, dat alles op een dag beter is. Dat ik ook voor jóu kan gaan zorgen, ookal wil je dat misschien niet ;-) En dat ik jou terug kan geven wat je mij al anderhalf jaar geeft. Ik hou van je!

Altijd samen

haar gezicht kan alles zeggen
als ze pijn heeft smelt mijn hart
in haar ogen breekt de zon door
als ze vrolijk is

ze weet mijn boosheid te weerleggen
met de onschuld van een kind
of te weerstaan met een gratie
die onweerstaanbaar is

wij zijn altijd samen
wij zijn altijd één
wij zijn altijd samen

zij is de laatste die ik liefheb
en de enige voor altijd
als zij weggaat blijf ik eeuwig
in eenzaamheid

als ik soms weg ben op lange reizen
mis ik haar warmte om me heen
zonder haar is er de leegte
van alleen

wij zijn altijd samen
wij zijn altijd één
wij zijn altijd samen

Bron. 

Citaat (19)

If you think I'm crazy,

you should see my imaginary friends

Waar ga je heen en hoe?

"Waar stap je uit?"

Ik kijk op het horloge aan mijn rechterarm. Er zit een klein barstje in, maar niet erg of irritant genoeg om er wat aan te doen.

"Niet bij Eendrachtsplein, ik heb net de tram gemist, dus reis ik door naar Blaak."

Het horloge aan mijn linkerarm geeft dezelfde tijd aan. Ik draai mijn armband goed. Waar kun je eigenlijk van die schakeltjes halen? De armband heb ik gekregen van de ouders van een goede vriendin van me. Behalve het schildpadje dan, dat schakeltje heb ik in Italië gekocht, jaren geleden, op het strand.

"Hoe laat gaat je trein dan?"

Goede vraag, hoe laat mijn trein gaat! De andere kant op weet ik het, of ik nou op Blaak, Schiedam of Delft sta. Misschien zit ik er een minuutje vanaf, maar ik ken de tijden uit mijn hoofd. Niet op weg naar huis, dan wacht ik maar.

"Ik denk ongeveer nu, helaas." 

In mijn hoofd is het rekenwerk nog bezig. Hoe lang duurt de reis, hoe laat kom ik aan, hoe laat vertrekt de trein dan? 

Aangekomen op Blaak check ik in en ram de deurtjes open; ze zijn hier niet zo snel. Mensen komen de trap op. Ik check nog in voor de trein, maar helaas: ik mag de sprinter uitzwaaien. Een kwartier wachten.

Terug naar Eendrachtsplein, dan maar? Eerst uitchecken. 'Bieb' u bent al ingecheckt. Een minuutje wachten en het mag wel. Trap op, inchecken, metro in, eruit, trap op. 19 minuten wachten. In de hoop dat de lichtkrant verkeerde informatie geeft, kijk ik op het bordje. Ja hoor: de tram is net geweest. 

Terug naar Blaak, dan maar? Trap af, inchecken, metro in, uitchecken. Nog twee minuten. Inchecken, trap af, wachten, trein in, eruit, trap af, uitchecken. De tram komt eraan en besluit in te stappen, al is het een klein stukje. De tram die ik net had gemist, heb ik nu ruim gehaald. 

De controleur kijkt me aan en lacht. Het is dezelfde man als vanochtend. "Derde keer is trakteren hè."

In de nesten

In de nesten werken; in moeilijkheden komen. 

Ik kijk naar buiten en zie een koolmees genieten van de kleine stukjes brood. 
In de hoge bomen zitten enkele dikke houtduiven. 

Al snel komen er meer kool- en pimpelmezen op het brood af. 
Een leuk gezicht, al die verschillende vogels buiten. 

In de nesten werken; in moeilijkheden komen.

Er springt een kat op de schutting, de vogels vliegen weg.
De mezen gaan de coniferen in, de merels zoeken onderdak  bij onze buren.
De houtduiven blijven zitten, zij zitten veel te hoog voor de kat.


In de nesten werken; in moeilijkheden komen.


De vogels zitten in hun nesten en zijn veilig.
Wie is er op het idee gekomen om het "moeilijkheden"te noemen?

Miek en haar coming-out

Stoer, slim, een tikkeltje eigenwijs. Zo is Miek in enkele woorden te omschrijven. "Je hoeft je geen zorgen te maken," zei de hoofdredacteur tegen mij, "ze is echt aardig, heel relaxt." Met knikkende knieën knik ik maar. "Ze praat alleen een beetje veel en een beetje snel, maar dat kun jij wel aan."

Een tikkeltje eigenwijs.. Dat is nogal zacht uitgedrukt! Daar zitten we dan, op de rode bank waar we wel vaker interviews afnemen. Witte schoenen, een paarse en een oranje veter, donkere spijkerbroek, wit hemdje en een roodgeruit bloesje. Haar colbertje heeft ze uitgedaan. 

We hebben het net gehad over je coming-out, wat vond je er nou van?

Achteraf gezien heb ik het heel gek gedaan. De meesten mensen "exploderen": eerst beste vriend(in), dan ouders, broer/zus, vriendenkring, rest van de wereld. Misschien in een andere volgorde, maar zo doen de meeste mensen het: van klein naar groot. Ik had een beetje het omgekeerde: ik implodeerde. Eerst mijn beste vriendin, toen de klas, en daarmee ook de hele school. Later pas mijn ouders.

"En daarmee ook de hele school", zeg je, vond je dat niet vervelend?

Oh nee hoor, ik was al een bekend, dan krijg je dat. Waarom zoveel mensen mij kende, weet ik niet. Het was een grote school, bijna 1500 leerlingen, maar elke docent kende mijn naam. De meeste leerlingen trouwens ook. Ik was gewoon heel vrolijk, deed mee met activiteiten, hielp ook met organiseren. Nou ja, als dan bekend wordt dat ze gay is, dan gaat dat als een lopend vuurtje. Eerst naar de andere 4-havo klassen, daarna de rest. Eigenlijk vond ik het allemaal wel best, dan hoefde ik het maar een keer te vertellen, haha.

Waarom heb je ervoor gekozen om het pas later tegen je ouders te vertellen, het is toch logischer om bij hen te beginnen!

Ja, daar heb je eigenlijk wel gelijk in, maar zo dacht ik niet. Ik moest het even kwijt, en dat deed ik tijdens de les Nederlands. Ik vond het ook een beetje gek om het aan mijn ouders te vertellen: je zegt toch ook niet dat je hetero bent, denk ik dan.

Dat is waar. Vind je het lastig om het over homoseksualiteit te hebben?

Wie, ik? Haha, ik praat over niks anders! Dan heb ik iets in de krant gelezen, of was er iets op tv, en dan wil ik erover praten. Dat moet ook wel een beetje, want in sommige kringen heerst er nog een taboe. Het is ook een groot onderwerp! Je kunt er heel intiem en persoonlijk over praten, over je eigen ervaringen, maar ook in verband met de maatschappij.

Ah, vandaar ook dat je er zo vaak over blogt!
Ja, precies! Soms heb ik het over mij in privésferen, dan over het onderwijs, de maatschappij.. Als ik mij en mensen maar aan het denken zet.

Zou je, als het kon, iets veranderen aan je coming-out?

Oef, dat is een lastige vraag. Hoe apart het ook was, ik denk het niet. Misschien zou ik het eerder vertellen aan mijn ouders, omdat het gek is dat ze het relatief laat wisten. Maar verder.. nee hoor, laat maar zo. ;-)

Dan nog een tip die jij zou willen geven aan onze lezers?

Beetje een cliché, maar doe het op je eigen tempo op je eigen manier. Wel raad ik je aan om eerst een vriend of vriendin in vertrouwen te nemen. Er samen over praten, hoe je erachter bent gekomen en zo. Dat maakt het ook makkelijker. Denk ook niet te moeilijk: vaak hebben je ouders al een vermoeden. Bijna elke ouder denkt zo: als mijn kind maar gelukkig is, of dat nou met een vriend of een vriendin is.

Of toch obsessies?

• Volgende halte moet ik eruit. Niet op het knopje drukken, niet doen, iemand anders doet het wel. "Halte: Museumpark". Bijna zijn we er, bijna. Het rode lampje gaat branden; iemand anders heeft op het knopje gedrukt. Met een kleine lach check ik uit. 'Gewonnen', denk ik bij mezelf.
• Om .46 moet de tram bij Vasteland aankomen, net is nu .41 en we rijden net weg bij Vuurplaat. De tram rijdt dus 1 minuut te laat. Hij vertrok twee minuten later, dus eigenlijk rijdt hij een minuut te vroeg..
• De sprinter, de ruimte waar je je fiets neer kunt zetten. Een rij van zeven stoelen tegen de muur, gericht op de overkant. Allemaal mensen, maar ik kijk ze niet aan. Nee, ik kijk, ik staar naar degene recht voor me. Of beter gezegd: ik kijk er net naast, en wend mijn blik niet af. Hoe zal degene reageren?
• De treindeuren gaan open en ik stap uit. Lopen, niet rennen, naar de trap. Snel snel, maar niet haasten. Wie is er als eerste beneden?
• Nutteloze, extra overstappen maken, om een enkele minuut sneller te zijn. Risico's: haal ik de overstap, wat als er iets vertraging heeft?

Spelletjes in het OV. Spelletjes, of toch obsessies?

Please sir, stop!

'In geval van nood aan de handgreep trekken' staat er met blauwe letters. 'Misbruik wordt bestraft'. Misbruik is onder andere voor de grap trekken, maar wat is een noodgeval? Als er iemand onwel raakt, misschien, of als iemand door een kogel gewond raakt, maar is het dan niet beter om door te rijden tot een station, tramhalte of ander makkelijk te bereiken plek?

Een reden om de trein/tram/metro meteen te laten stoppen, is als er iets voor het voertuig ligt. Maar dit ziet de machinist, tram- of metrobestuurder toch eerder dan de passagiers?

Terwijl ik hieraan dacht, liep er een vrouw de Randstadrail van de HTM binnen, met twee grote tassen. Als de deuren net dicht gaan, tikt een man van buiten om het glas. Hij wijst naar een tas op de bank.

"Oh no, my bag!" ze drukt op het knopje om de deur te openen, maar het is te laat; de RR rijdt weg. "Sir, please stop, I forgot my bag!" De vrouw zwaait naar het glas waar de bestuurder achter zit, maar er gebeurt niks. "Please sir, stop!" Een andere vrouw komt naast haar zitten en probeert haar te kalmeren.

Ik blijf zitten, kijk nog steeds naar de noodrem. Zou dit een goede reden zijn?

Een glimlach op haar gezicht

Je ligt te slapen. Naast me, in het eenpersoonsbed. Licht gefronst lig je te slapen: je hebt pijn.

Ik wil dat ik wat kan doen, maar wat? De zware paracetamol heb je al ingenomen en het is te warm voor een kruik.Ik kan niks doen, en dat doet pijn. Je ligt bij me, naast me, en ik kan niks doen om de pijn te verminderen. 

Je hebt je arm om mij heen geslagen en je hoofd op mijn schouder neergelegd. Mijn blik wisselt van de tv naar jouw gezicht. Voorzichtig streel ik je hand en er verschijnt een kleine glimlach. Ik lach mee en geef je een klein kusje, heel teder, op je voorhoofd. Je lach wordt groter, je knuffelt me. "Miekie" mompel je.

Voor even, heel even maar, is de pijn verdwenen. 

Met een streling en een kusje maak ik haar blij. Een gevoel van intens geluk straalt door mijn lichaam. Ik ben bang dat ze ervan wakker wordt, maar ze slaapt door, met een glimlach op haar gezicht en mijn hand in die van haar.

Je bent vast advocate of zo

Een man. Een onverzorgde man. Vuile handen, smerige kleren, maar net niet vies genoeg om hem meteen te bestempelen tot zwerver. Hij lijkt er wel op, met zijn half opgerookte zelfgedraaide sigaret en blikje huismerkbier in de hand.

De man staat bij de tramhalte, en wordt genegeerd door de andere wachtenden. Het is een druk kruispunt en er is veel verkeer. Een dame, niet ouder dan 20, staat te bellen. De man roept wat naar haar in een taal die Nederlands moet voorstellen. De dame kijkt geërgerd naar boven en negeert het geroep. De man begrijpt niet en gaat door met roepen. Met zijn vrije hand grijpt hij naar z'n kruis en schudt eraan. 

Een andere jonge vrouw komt aanlopen. De draagt een marineblauw colbertje met goudkleurige manchetknopen en een grijze schoudertas. Haar ogen worden bedekt door een zonnebril. Op een afstand van zo'n 2 meter gaat ze bij de man staan. Uit haar ooghoeken kijkt ze hem aan. De man begint wat in het algemeen te roepen.

De jonge vrouw met de goudkleurige manchetknopen draait zich om en zegt, minimaal met het volume van de man: "Doe eens even normaal joh!" De man kijkt de jonge vrouw aan en begint een gesprek.

"Ja sorry man, maar ik zal het even uitleggen." De jonge vrouw zet haar zonnebril op haar hoofd en kijkt de man aan. Hij neemt nog een trekje van zijn zelfgedraaide sigaret en gooit hem op de grond.

"Wel goed dat je me zo aanspreekt hoor, dat waardeer ik echt, maar kijk: ik heb geen baan, geen huis, geen auto, geen vrouw. Ik heb wel dit blikje bier. Wat moet ik dan?" Vragend kijkt hij de jonge vrouw aan, die bijna een kop groter is.

"Dat is allemaal erg vervelend, maar dat geeft u niet het recht om zomaar wat te roepen."

De tram komt aangereden en de jonge vrouw loopt erheen.

"Je moet hier wat aan doen, je snapt het niet, je bent vast advocate of zo." Met minachting kijkt hij de jonge vrouw na.

"Nee hoor, ik ben gewoon leraar," zegt ze met een lach en stapt de tram in.