Fractal - ster

Soms gebeurt het weleens dat ik in mijn mapje met wiskundige afbeeldingen kijk en dat ik denk: waarom heb ik dit gemaakt en hoe heb ik dat gedaan? Zo ook bij deze sterren, waar een leuke regelmaat in zit.

Kleurrijk logo

Rond een uur of acht 's avonds sta ik op een verlaten station te wachten op de RandstadRail richting Rotterdam. De regen tikt zachtjes op het dak van het wachthokje. Ik word warm gehouden door een reclamebord. De grote tl-buizen verlichten een poster voor een telefoon. 

Boudewijn de Groot - Vrijgezel en Het Land van Maas en Waal

Over precies een week s het zover: op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, zal ik elke maandag een blog plaatsen waarin ik een nummer uitlicht. 

Vrijgezel
Dit is een nummer dat je met een gerust hart 'oud' mag noemen. Vrijgezel stamt namelijk uit het jaar 1966. Het nummer is een beetje in dezelfde stijl als Meisje van Zestien, Woningnood en Meneer de President.  Luister zelf maar naar deze versie en bekijk dan het filmpje, waarbij ik een flauw vermoeden heb dat er sluikreclame in zit.

Het Land van Maas en Waal
Ik heb er hier al een lange blog aan besteed, dus veel meer zal ik er niet over zeggen, behalve dat het een ge-wel-dig goed nummer is om mee te eindigen! 

 

Boudewijn de Groot - Achter Glas, Meester Prikkebeen en Meisje van Zestien

Nog zo'n twee weken wachten en dan is het zover: op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, zal ik elke maandag een blog plaatsen waarin ik een nummer uitlicht. 

Helaas kan ik van Achter Glas geen filmpje vinden dat van goede kwaliteit is, dus je zult het met deze versie moeten doen. Bij de titel 'achter glas' dacht ik eerst aan een prostituee, al vond ik dat niks voor Boudewijn om over te zingen. Het gaat dan ook niet over de rode buurt, maar over foto's. Mensen op foto's, achter glas, kunnen niks zeggen. Rustig nummer, mooie woorden.

Meester Prikkebeen

Een oude bekende waar ik eerder ook al over heb geschreven. Nog steeds vind ik de clip geweldig en ben ik jaloers op zijn gezicht, omdat er in de loop der jaren alleen wat rimpels zijn gekomen, maar hij verder nog precies hetzelfde lijkt.

Meisje van Zestien

Ook over dit nummer heb ik al eens een blog gewijd. Boudewijn de Groot eindigt met dit nummer, als we de toegift niet meerekenen.

Boudewijn de Groot - Berlijn en Moeder

Nog zo'n twee weken wachten en dan is het zover: op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, zal ik elke maandag een blog plaatsen waarin ik een nummer uitlicht.

Berlijn  
Berlijn is typisch zo'n nummer waar ik even voor moet gaan zitten, mij erop moet voorbereiden om het nummer te luisteren. Komt dit nummer namelijk onverwachts langs, dan zap ik door. Mijn hoofd staat er dan niet naar. Zonde, want het is een mooi nummer.
Als ik aan Berlijn denk, denk ik aan de Berlijnse muur, aan Duitsland, aan de oorlog. In dit nummer wordt het stad schitterend beschreven. 'Midden in de stad staat het geraamte van een kekr tot momument gebombardeerd. Alsof dat nodig is in deze stad, die eeuwig door de oorlog wordt verteerd.' Deze en nog vele andere prachtige zinnen zitten in dit nummer verwerkt.

Moeder

Ook Moeder is zo'n nummer waar ik voor moet gaan zitten. Boudewijn de Groot werd op 20 mei 1944 geboren in een Japans interneringskamp in Batavia (tegenwoordig Jakarta), voormalig Nederlands-Indië. Zijn moeder overleed in juni 1945 in het Japanse interneringskamp Tjideng. Na de oorlog, in 1946, keerde het gezin terug naar Nederland, waar de kinderen, Boudewijn, zijn broer en zijn zus, in verschillende gezinnen werden ondergebracht, zodat zijn vader kon terugkeren naar Indië. Zo kwam De Groot terecht in het gezin van een tante in Haarlem.

Dit nummer verwoord zijn gedachten, zijn gevoelens op een manier die je raakt, zonder dat het zwaar overkomt. Goed gedaan!

Boudewijn de Groot - Testament en Het is Mooi Geweest

Het is nog slechts een klein maandje ver weg! Op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, plaats ik steeds een blog waarin ik nummers van hem uitlicht.

1967, laat het even tot je doordringen. 1967: maar lieft 46 jaar geleden! Toen, in dat jaar, kwam Testament uit. Eerder heb ik er al een blog over geschreven, dus we gaan naar het volgende nummer op de setlist.

De enige versie die ik op YouTube van Het is Mooi Geweest kan vinden, is een live-versie, opgenomen met een wiebelige camera. Het geluid is niet optimaal, maar beter iets dan niets. Het nummer klinkt wel lekker, al kan ik er niet echt een goede mening over vormen.

Boudewijn de Groot - Verdronken Vlinder en Beneden alle Peil

Het is nog slechts een klein maandje ver weg! Op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, plaats ik steeds een blog waarin ik nummers van hem uitlicht.

In 1970 kwam het nummer Verdronken Vlinder uit. Ik heb er eerder al een blog over geschreven. Door naar de volgende dus!

Als ik het nummer Beneden alle Peil hoor, denk ik om eerlijk te zijn meteen aan Travestie. De reden is logisch:in beide nummers zit een hoge vrouwenstem en tekstregels van Beneden alle Peil zitten in Travestie. Travestie begint met de regels 'Ze is zeventien jaar en speelt gitaar. Verlegen zingt ze mijn repetoir. Zich niet bewust van het gevaar. Ik kijk naar haar. Zo'n meisje noemt zich dan een fan, maar weet totaal niet wie ik ben. Zingt teksten die ik niet meer ken met haar Lolita-stem.' Wel, de eerste keer dat ik dat nummer hoorde, was ik zeventien, speelde ik gitaat en zong ik, zachtjes, want ik kan niet zingen, enkele nummers van hem. Ik was het vorige nummer nog aan het oefenen en viel stil toen Travestie voorbij kwam. Een bananensplit-momentje: "waar hangen de camera's, hij zingt over mij!" De rest van het nummer is ruwer en ik ontwaakte. "Oké, het gaat niet over mij, maar het begin.." 

Beneden alle Peil is in dezelfde stijl en telkens als ik dat nummer hoor, komt datzelfde gevoel naar boven. 

Boudewijn de Groot - Ballade van de onsterfelijkheid

Het is nog slechts een klein maandje ver weg! Op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, plaats ik steeds een blog waarin ik nummers van hem uitlicht.

Ballade van de onsterfelijkheid
Een vrolijk nummer, beetje in de stijl van Het land van Maas en Waal. Toch zit in dit nummer een boodschap. Iets als ´geniet, het kan zo voorbij zijn´ of ´wat we nu belangrijk vinden, lijkt later niets´. Zinnen als "Maar later als je groot bent, wordt later als je dood bent" en "En langzaam schuif je op, naar een plaatsje bij het raam. Daar mag je dan gaan zitten, beetje praten, beetje pitten, totdat de hemel opengaat en dan roepen ze je naam" worden luchtig gezongen. Boudewijn kan dat: zware onderwerpen luchtig maken.

 

2 jaar, 6 maanden en 1 dag!

Boudewijn de Groot - Avond en Jimmy

Het is nog slechts een klein maandje ver weg! Op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, plaats ik steeds een blog waarin ik nummers van hem uitlicht.

Avond

Dit nummer is echt absoluut mijn favoriet! Zoals hij zelf in het filmpje zegt, is het refrein heel simpel, iets dat iedereen mee kan zingen. De coupletten maken mij blij, rustig. Een gevoel van "het komt het goed". Vroeger dacht ik bij dit nummer aan het open podium van mijn middelbare school. Samen met een medestudent en een docente hadden we het over Boudewijn de Groot. De docente kende het nummer Avond niet en vroeg of ik een stukje van de tekst kon zeggen. In plaats van het bekende refrein te noemen, schoot mij als eerst het begin te binnen en zei ik dat. Ze herkende het nog steeds niet, waarop ik zei: "mevrouw, u heeft een computer, ga opzoeken!". Zij antwoordde met een lach: "nee, ik hoor het liever live." Wel, drie maanden later stond ik daar, met gitaar en al. Het klonk nergens naar, want ik kan absoluut niet zingen, maar het was wel geweldig! Pas toen ik begon met zingen bedacht ik mij dat dit, vanwege de tekst, kon worden opgevat als liefdesverklaring. Gelukkig is de solo redelijk lang en kon ik toen het verhaal vertellen.

Dat was toen. Tegenwoordig denk ik aan mijn vriendin, aan onze toekomst samen. Vaker wel dan niet pink ik een traantje weg bij dit nummer, of ik nou thuis, in de metro of in de tram zit. Schitterend gewoon! 

Jimmy

Ik loop de setlist af, en dit is het volgende nummer. HIER heb ik al een blog over dit nummer geschreven. 

Boudewijn de Groot - De vondeling van Ameland en Het land van koning Jan

Het is nog slechts een klein maandje ver weg! Op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, plaats ik steeds een blog waarin ik nummers van hem uitlicht.

De vondeling van Ameland
Een mooi, maar ook wel droevig nummer. Als in meerdere nummers van zijn tournee, zit er zoveel details in de instrumenten. Kijk maar naar de accordeon en het muzikale stukje met de bekkens. Ook de live-versie zingt hij met gevoel, al vind ik persoonlijk zijn stem hier iets minder. 

Het land van koning Jan
Dit nummer heeft wel iets weg van  De vondeling van Ameland. Het gaat over een fantasiewereld, met opnieuw schitterende instrumenten en zang die je meenemen de fantasiewereld in. De live-versie lijkt sprekend op de versie die op de CD staat.  

Boudewijn de Groot - Eiland in de verte

Het is nog slechts een maandje ver weg! Op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, plaats ik steeds een blog waarin ik nummers van hem uitlicht.

Een eiland in de verte vind ik persoonlijk een mooi, maar erg rustig nummer. Beetje 13 in een dozijn. Om eerlijk te zijn, heb ik er weinig over te zeggen. Het is een saai filmpje, maar hier kun je het nummer beluisteren.

Boudewijn de Groot - Eva en De Engel is Gekomen

Het is nog slechts een maandje ver weg! Op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, plaats ik steeds een blog waarin ik nummers van hem uitlicht.

Nu de datum steeds dichterbij komt, ga ik steeds vaker nummers van hem plaatsen. Afgelopen maandag waren dat de eerste twee nummers van zijn afscheidstour, vandaag komen nummer drie en vier.

Eva

De Groot heeft twee nummers die zo heten, met slechts een overeenkomst: het woord "Eva" komt er niet in voor. Het nummer, van het album Picknick, begint met de woorden "Ik houd de wereld in mijn hand, het glazen ei vol land en wolken." Het nummer zit vol met poëtische gedachtes. Nou ja, je moet het zelf maar beluisteren. Een rustige tokkel met een viool erdoor nemen je mee. 

Ook de live-versie is schitterend. Hij iets iets sneller, maar verder is er weinig veranderd. De Groot speelt op de gitaar en verder word je onder andere weggedragen door een xylofoon, viool, accordeon en een contrabas.

De Engel is Gekomen

Ook De Engel is Gekomen is een rustig nummer. Tenminste, het begin. Het tempo blijft hetzelfde, maar op een gegeven moment komen er meer instrumenten bij. Je moet er wel tegen kunnen hoor, zo'n rustig intro, van mij hadden ze ook bij 1.17 mogen beginnen. Hoe dan ook, de tekst heeft wel wat, zoals eigenlijk alle teksten wel wat hebben. Als het je einde is, dan is het je einde, dan is het voorbij. Rustig, vrolijk. Maar nogmaals: je moet tegen de muziek kunnen, al met al is het best een lang nummer.

Wat ik zo gaaf vind aan de live-versie, zijn de speciale geluiden. Zo staat er een rij glazen waar een man met zijn vinger overheen gaat. Ik weet niet hoe 'ie het doet, maar ik vind het leuk!

Boudewijn de Groot - Strand en Canzone 4711

Het is nog slechts een maandje ver weg! Op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, zal ik elke maandag een blog plaatsen waarin ik een nummer uitlicht.

Strand.

Het nummer Strand stamt uit 1964 en is geschreven door Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot. Het is een eenvoudig nummer qua muziek:slechts een gitaartje, dat hij zelf bespeeld. De tekst alleen is niet lastig uit te spreken, al maakt het tempo het wel wat lastig.

De live-versie vind ik persoonlijk gaver. Het nummer is al belachelijk snel, dan verhoogt hij het tempo ook nog eens! Hier en daar een klein foutje, die hij met een lachje wegwuift. Misschien de zenuwen (al lijkt mij dat niet, gezien zijn ervaring), misschien het tempo niet goed in gedachten, misschien een tijd niet gespeeld, maar goed. Hij zingt nog steeds verstaanbaar, wat al een kunst op zich in. Chapeau! 

Canzone 4711

Bij het lezen van de titel dacht ik dat ik het nummer niet kende. Nu ik hem op heb staan, komt hij mij wel bekend voor. Canzone 4711 komt uit 1967 en is ook weer geschreven door Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot. Persoonlijk vind ik in het origineel zijn stem in combinatie met de muziek niet echt prettig. Ik weet niet precies wat het is, maar het trekt me niet aan. 

De enige live-versie die ik kan vinden, is van niet al te beste kwaliteit, maar dat buiten beschouwing gelaten, vind ik het een grote verbetering. Ik kan mij mee laten slepen met de muziek, die een stuk rustiger en vloeiender is.

Bij beide nummers ben ik benieuwd hoe Boudewijn de Groot ze op 1 november  presenteert. Ik wacht rustig af.

 

 

Hij blijft leuk

Durf jij het?

"Gaaf! Ik heb het ook wel eens gedaan, maar nu durf ik het niet meer, hihi."
"Heel leuk!! Knap dat je toch durfde!!"

"Gaaf! Stoer wijf!"

"Wow, gaaf! Ik zit er ook al 3 jaar over te twijfelen, haha, maar ik durf het nog steeds niet."

"Stoer dat je het hebt gedaan! Leuk! Ik ga het denk van de winter doen, maar ik weet nog niet of ik het durf, haha."

Enkele reacties op Facebook. Het ging niet over vrijwilligerswerk in een derdewereldland, of over stage lopen in het buitenland. Het ging niet over backpacken ergens in Azië of over het nemen van een tatoeage.

Nee, het ging over een ander kapsel.

Op zich kan ik me dat nog voorstellen als iemand zijn of haar hoofd heeft kaalgeschoren voor het goede doel, of een lange staart heeft afgestaan om pruiken van te maken. Ik begrijp het ook nog als het haar drastisch is veranderd, maar dit was het allemaal niet.

Nee, het was van lang haar (tot ongeveer de onderkant van de schouderbladen) tot een bob (tot haar kaaklijn). 

Het staat leuk, maar om nou te zeggen dat het knap is dat ze het durfde.. Nee, ik snap het niet. In wat voor land leven wij als wij dat stoer vinden? Wat voor slappelingen zijn we dan? We zouden het toch doodnormaal moeten vinden als iemand op deze manier van haarstijl verandert? Het is toch eigenlijk pas stoer als iemand vrijwilligerswerk gaat doen in Peru of zo? 

Nogmaals, leuk staat het hoor, maar wie zou het nou niet durven..

Boudewijn de Groot - Ik ben ik

Het is nog een kleine twee maanden ver weg, maar op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit.
Om alvast in de stemming te komen, zal ik elke maandag een blog plaatsen waarin ik een nummer uitlicht.

We zijn nog steeds in het jaar 1974. Het nummer komt mij echt niet bekend voor, maar als Wikipedia zegt dat dit nummer een single is geweest, dan wil ik dat best geloven.

Een leuk deuntje, het refrein is makkelijk mee te zingen, geen lastige tongvallen. Helaas ook geen diepzinnige zinnen. Ik kan er weinig poëtisch in ontdekken. De stijl van de muziek doet mij heel erg denken aan Jimmy, dat is dan wel weer positief. 

Na het nummer voor de derde keer te hebben beluisterd, kan ik het steeds beter waarderen, ik begin er een diepgang in te zien. Het doet me denken aan "Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet" en "oog om oog, tand om tand". In een relatie is het geven en nemen, en het is wel prettig als dat een beetje 50/50 verdeeld is. Overigens is het verstandig om te denken dat je 60 moet geven en 40 krijgen, en als de ander dan ook denkt dat 'ie 60 geeft en 40 krijgt, dan zit je helemaal goed! Enfin, dat terzijde. Leuk nummer!

in Moskou

Vorige week kwam ik aan in Moskou. Het was een lange treinreis, maar gelukkig kon ik slapen. Een week lang zou ik er blijven, kijken naar het schoolsysteem. Die hardheid die je op tv ziet, zal die ook in de schoolbanken terug te vinden zijn? 

Ik loop de middelbare school binnen. Een wiskundeles, iets met Pythagoras, maar ik kan de docent niet verstaan. Misschien had ik toch die cursus Russisch moeten volgen, ik ken geen enkel woord! Gelukkig kunnen de leerlingen wel een woordje Engels, al is het gebrekkig. Tijdens de les gaat het er hard aan toe: in toetsopstelling, met de armen over elkaar gevouwen, luisteren naar de docent. "Zapis" blaft de docent. De leerlingen openen hun schrift en beginnen te schrijven. De docent dicteert wat woorden. Weer luisteren, meer mogen ze niet. Wanneer gaan ze aan het werk? De docent wijst naar mij.

"She's from Netherlands. She teacher. She look, you act normal." Een klein lachje komt er van zijn gezicht, al is het niet van harte. Ik loop rond en kijk naar het werk van de leerlingen. Keurig werken ze in hun schrift, dat moet ik bekennen. De woorden die er staan, begrijp ik niet, maar de wiskunde staat correct genoteerd. Ik wil op mijn horloge kijken, maar dan bedenk ik me dat ik dat in Nederland heb laten liggen. Een horloge met een regenboogvlag erop, kun je daarvoor worden opgepakt? 

Ik zit op de stoel van de docent, de leerlingen mogen vragen aan mij stellen. Hoe zien de scholen eruit, wat voor lessen worden er gegeven, hoe werken de Nederlandse kinderen? De vragen worden wat persoonlijker. Hoe ziet mijn huis, mijn stad eruit? In het Engels probeer ik zo goed als het gaat, alle vragen te beantwoorden. Er zit een tolk naast me, om het te vertalen naar het Russisch. Er zijn ook andere docenten bij. 

"Are you married?" "No, I'm not." Er wordt wat onrustig heen en weer bewogen. Snel kijk ik naar de handen van de andere docenten: allemaal een trouwring. Misschien is het gek om ongetrouwd les te geven.

"But, you have boyfriend, right?" "No, I haven't." Ik word wat ongemakkelijk. Hoe streng is die anti-homowet hier in de school? Zou ik mogen zeggen dat ik een vriendin heb?

"So, you're alone?" Een docent met een kaal hoofd en een zwart overhemd aan, kijkt mij doordringend aan. Ernaast staat een jongere man, ik schat begin 30. Hij knikt naar me, en ik begrijp het: hij zit in hetzelfde schuitje als ik.

Blijkbaar antwoord ik niet snel genoeg, want ik zie de kale man afkeurend knikken. 

Met de andere docenten uit Europa loop ik het gebouw uit. Op zich is Moskou een mooie stad, al komen de bewoners kil op mij over. Steeds kijk ik achterom: word ik niet achtervolgd, word ik niet nagestaard? 

Het is al donker als we met z'n allen het restaurant uit lopen. Het is nog een klein halfuurtje lopen naar het hotel. De rest loopt door, maar Anabelle, een jonge vrouw uit Franconville, blijft achter en ik besluit op haar te wachten. 

Zo samen lopen we naar het hotel: zij aan de rechterkant, ik aan de linker, gezellig in het Engels aan het praten over het Franse onderwijs. Opeens, vanuit het niets, worden we omsingeld door een groep mannen. Een van de mannen is de kale met het zwarte overhemd. Hij wijst naar mij. "Lesbiyanka!" Ik kijk om, maar Anabelle is nergens te bekennen. Er wordt aan mij getrokken, ik word verrot geslagen, maar omstanders doen niks. Ik sla zo hard om mij heen als ik maar kan, ik schop in de rondte. Ik voel het bloed langs mijn wangen gaan, maar het kan me niks schelen: ik strijd voor mijn rechten, al wordt het mijn dood. Het licht gaat uit.

Alles is wit. Helder wit. Lichtgevend wit. Mijn tijd is gekomen. 

Naast mij staat een man. De man van de knokpartij. We staan voor de hemelpoort. Hoe word ik beoordeeld? En, misschien nog wel belangrijker, mag hij ook naar binnen?

2013 - Homo's

Vorige week kwam het nieuws naar buiten dat Tim Hofman homo was. Een dag later kwam het echte verhaal: het was een experiment om te kijken hoe homotolerant Nederland eigenlijk is.

Ik vond zijn nep coming-out maar niks. Als een BN'er uit de kast komt, is het een ander verhaal van bij de 'gewone' mens. Je kijkt niet naar de homotolerantie, je kijkt hoe snel de media dit nieuws verspreid. En hoe snel dat gaat, dat kon je zien bij Wentworth Miller, Mika, noem maar op! Dus tja, waarom dan zelf uit de kast komen om te kijken hoe het gaat? Je kon het al bij zoveel anderen zien. En dan je 'bekentenis' intrekken. "Oh, dus toch geen homo". Alsof het een grapje was. Een coming-out wordt gezien als een grote, belangrijke, en ook vooral zware stap. 

Ik bekeek de uitzending, en mijn standpunt is wat verzwakt. Nog steeds vind ik het niet de juiste methode om te kijken hoe tolerant Nederland is, maar het punt van de uitzending is voor mij duidelijk geworden. Er is een verschil tussen wat de gemiddelde Nederlander denkt (namelijk: lekker boeiend wat je seksuele voorkeur is, als ik het niet in mijn gezicht geduwd krijg vind ik alles best), en wat de media doet (Ow My Gawd iemand komt uit de kast!). Wat ik wel leuk vind, is dat je ziet hoe spannend hij het vindt, ondanks dat het niet echt is.

Bekijk de uitzending van Spuiten en Slikken HIER.

Boudewijn de Groot - Tante Julia

Het is nog een kleine twee maanden ver weg, maar op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit.
Om alvast in de stemming te komen, zal ik elke maandag een blog plaatsen waarin ik een nummer uitlicht.

We zijn in het jaar 1974. In mijn beleving is dit een redelijk grote hit van hem, al weet ik niet waarom ik dat denk. Er is geen clip en zelfs de albumversie is lastig te vinden op youtube. Ook is er geen wikipedia-pagina van. 

Nou ja, het nummer vind ik wel aardig, niks bijzonders. Hij vertelt een verhaal, lang niet zo mooi als bij Naast jou.

Miley Cyrus?!

Heel ontspannen, onschuldig, zat ik op youtube. Op de hoofdpagina zag ik een aanbevolen video. En niet zomaar een video: Miley Cyrus met Wrecking Ball. Waarom wordt deze video aanbevolen? Wordt er van mij verwacht dat ik fan ben van Miley Cyrus? Luister ik naar muziek die eraan verwant is?

Oké, een paar weken terug zag ik de parodie van We Can't Stop, en daarop besloot ik om naar het origineel te kijken, "omdat het niet zo erg kan zijn als in de parodie".

Maar goed, ik bekeek dus het origineel van Wrecking Ball, en wat een vreselijk nummer zeg! Gelukkig is haar stem iets minder zeurderig dan in WCS, maar verder.. Waarom moet je naakt op een sloopkogel zitten? En WAAROM moet je een hamer likken? Nee, ik snap het niet. Ik vraag me af waarom ze een platencontract heeft, want sexy is ze niet, zingen en schrijven kan ze niet en dan blijft er als zangeres weinig van je over..

Enfin, hier komt vast nog een parodie op..

Mika - Any Other World

Dit nummer staat op zijn eerste album, Live in Cartoon Motion, afkomstig uit 2007. Laatst heb ik dit nummer herondekt, toen ik weer eens in jaren de muziek van Mika opzette. Een schitterend nummer vind ik het, heel krachtig.

Interessant weetje: Op het laatste moment van het nummer is een vrouw te horen die haar 'verhaal' doet. Het is een vrouw die tijdens de oorlog in Libanon haar oog verloor. Toen realiseerde Mika zich dat er in elk mensenleven een punt komt dat je je leven helemaal om moet gooien om een speciale gebeurtenis. Het laat je je hele leven heroverwegen en aanpassen. Dit probeerde Mika in zijn nummer te verwerken, want of je nou 68 of 14 bent, het is hetzelfde gevoel en het is even moeilijk.

Boudewijn de Groot - Jimmy

Het is nog een kleine twee maanden ver weg, maar op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit.
Om alvast in de stemming te komen, zal ik elke maandag een blog plaatsen waarin ik een nummer uitlicht.

We zijn aangekomen in 1973. Ik ga het hebben over een van mijn favoriete nummers, Jimmy, dat onterecht, maar wel begrijpelijk, ook vaak 'De eenzame fietser' wordt genoemd. In het nummer komt de naam Jimmy namelijk helemaal niet voor, hoewel het wel begint met de zin "hoe sterk is de eenzame fietser". Dit is dan wel weer de titel van het album waar dit nummer op staat. Dit lied is opgedragen aan zijn zoon, Jim de Groot.

Wat ik zo heerlijk aan dit nummer vind, is het tweede gedeelte: "maar liever dat nog, dan het bord voor z'n kop van de zakenman, want daar wordt hij alleen maar slechter van". Je moet er wel een goed oor voor hebben, misschien de speakers wat harder zetten of de oortjes echt in je oren douwen, maar dan hoor je het geweldige stukje dat ik ga proberen te omschrijven. Het begint met de totale stilte (in de clip om 2.22). Het geeft voor mij heel duidelijk het tweede gedeelte van het nummer aan, al is het stil laten van de piano nog zo subtiel. Dan gaat Boudewijn weer zingen. Eén zinnetje slechts, maar ik vind het de lading dekkend. Steeds meer instrumenten erbij, prachtig gewoon. En dan, in de vijfde keer dat hij de zin zingt, verandert hij de hoogte en het tempo van het woord 'maar'. Ik zeg het: goed luisteren, maar het zit er. Bij de 8e keer doet hij het weer, evenals bij de 10e. Nou ja, luister maar, en hopelijk word je net zo meegesleept als ik.

Live vind ik dit nummer trouwens ook geweldig. Net wat sneller, net wat meer pit en heel veel gezelligheid. Je kunt zien dat hij met de band er veel lol in heeft. Alle tijd om de band voor te stellen en om het concert af te sluiten. Zijn gezicht als hij "maak er wat van!" zegt, gewoon schitterend, ik kwam niet meer bij.

Geen paniek!

Geen paniek, deze blog is niet aan het sterven, hij blijft gewoon bestaan!

Met de vakanties en nu het nieuwe schooljaar, schiet het bloggen er weleens bij in. Vanaf halverwege september zal ik weer met regelmaat een blogje plaatsen. Nog even geduld aub.

Alzheimer - vijf jaar later

"Waar zijn we nu?"

Mijn oma kijkt om zich heen. We zitten op een houten bankje voor het verzorgingshuis. Mijn moeder zit op een stoel voor ons. Het zonnetje schijnt en er waait een zachte wind. Haar gezicht is in de afgelopen twintig jaar nauwelijks veranderd.

"We zijn buiten het verzorgingshuis, mam." Daarop knikt mijn oma instemmend.

"Oja, dat is waar ook. Hier woon ik nu, nu mag ik zelf verzorgd worden. Mooi huis, echt. Ik mag hier nu wonen, maar op één voorwaarde: dat ze me kunnen bellen als ze hulp nodig hebben. Dat gebeurt weleens, dan moet er een patiënt een stukje lopen. Dan bellen ze mij he. dan zeggen ze: 'mevrouw B., zou u met deze meneer willen lopen?' En dat doe ik dan maar. Vroeger deed ik dat vaker, maar nu alleen op aanvraag. Ik mag nu van mijn rust genieten. Dat kan hoor, dan gaan Toon en ik lekker fietsen en wandelen. We kunnen dat nog heel goed, we gaan ook geregeld op vakantie."

Instemmend knik ik. Toon, haar man, mijn opa, woont nog thuis, maar bijna elke dag komt hij nog langs. Wandelen doen ze niet meer, laat staan fietsen. De conditie is niet meer wat het geweest is. Maar ik verbeter haar niet. Dit is haar werkelijkheid.

"Dat is nog wat hoor, zo met gehandicapten werken. Daar ben ik eigenlijk niet voor opgeleid. Ik werkte gewoon op de kweekschool, en toen moest ik wat proeflessen geven, ook op een school voor gehandicapten. Ik ben er eigenlijk zo ingerold. Al mag ik nou wel minder werken, met gehandicapten dan, ik ga met mijn eigen kinderen werken, ze leren om op het potje te gaan." 

Ze kijkt mijn moeder aan, niet realiserend dat haar kinderen allemaal al de vijftig gepasseerd zijn. Ik vraag me af wie we nu voor haar zijn, maar ik ga het niet aan haar vragen. 

"Ja, met gehandicapten, dan loop ik met ze over de gang he. Of dan moet ik ze wat leren. Daar heb je geduld voor nodig. Ik wist niet dat ik dat had, maar daar rol je zo in. Dat is de voorwaarde dat ik in dit internaat mag zijn. Het is nog heel wat hoor, want elke lerares heeft hier een eigen specialisme. Dan word ik opgebeld, dan is er een klas met een nieuwe leerling, en die komt dan niet zo goed mee. Dan loop ik met ze over de gang, en dan komen haar ouders. Nou, dan straalt ze hoor. Dan roept ze dat ze kan lopen. Ja, daar zijn haar ouders blij mee. Dat gaat dan ook de lerarenkamer rond, ook met vergaderingen, wat de aanpak van bepaalde dingen is. Je hebt geduld nodig, ik wist niet dat ik dat had. Ik ben er eigenlijk ingerold, zo van de kweekschool. Maar nu mag ik uitrusten, nu wordt er voor mij gezorgd, want volgens mij ben ik al wel op leeftijd."

Even kijkt ze verward. Ze twijfelt. Die vrouw voor haar, die kent ze wel, die komt vaker langs, dat is haar dochter, maar wie er naast haar zit..

"Dat klopt wel hoor, je bent al 86. En je hebt al grote kleinkinderen." Mijn moeder wijst naar me. Oma kijkt een beetje verbaasd naar mij, alsof er net iemand anders zat. 

"Oh, echt. Maar jij bent toch niet van..." Ze wijst naar mijn moeder. 

"Jawel, dat is mijn moeder."

"Oh joh. En ehm, mag ik dan vragen hoe oud je bent?" Ze kijkt weer mijn moeder aan, nog steeds met lichte verbazing, alsof zij mijn moeder niet kan zijn.

"Ik ben al 55, en mijn dochter is al 20." Ik knik vriendelijk. Mijn oma schrikt niet, alsof het heel normaal is dat je je eigen kleinkinderen niet meer kent. Ik ben het wel gewend.

"Oh, 20. Dan zie je er nog jong uit!" Misschien waren we voor haar collega's uit haar schooltijd. Dan is 20 best jong als lerares. 

"Maar als jij mijn kleindochter bent, dan mag je best oma zeggen hoor." Ze barst in lachen uit. 

"Moeten we eigenlijk nog ergens heen, we wachten toch niet op iets?" Er komt een taxibusje aan, misschien denkt ze daarom dat we weggaan. Ze kijkt op haar horloge, al denk ik niet dat ze nog een besef van tijd heeft.

"Wel," zegt mijn moeder, ook op haar horloge kijkend, "het is bijna etenstijd, dus we zullen alvast naar boven gaan." Mijn oma knikt instemmend en staat op. Mijn moeder pakt de stoel en zegt hem terug waar hij vandaan komt.

"Ja, je moeder he, Anke, die weet hier de weg wel goed, ik ben wat vergeetachtig. Maar dat is niet erg, er wordt hier goed voor me gezorgd." 

Boudewijn de Groot - Als de rook om je hoofd is verdwenen

Het is nu nog ver weg, maar op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit.
Om alvast in de stemming te komen, zal ik elke maandag een blog plaatsen waarin ik een nummer uitlicht.

We zijn aangekomen in 1972. Het jaar van 'Bloody Sunday', de film The Godfather in première gaat en waarin Martin Cruijf (geen familie van Johan) geboren wordt. 

Het nummer Als de rook om je hoofd is verdwenen past naar mijn mening goed in die tijd. Je kunt de tekst letterlijk opvatten, maar ook symbolisch. Als de rook (van de wiet) om je hoofd verdwenen is, kun je weer wat helderder nadenken. Het heeft ook wat poëtisch: laat je gedachten maar varen, dan ziet de wereld er een stukje leuker uit. Geniet!

 

Homohuwelijk in Engeland

Overal getallen

Waar ik ook ben en wat ik ook doe, als ik een getal hoor, ontbind ik het in priemfactoren. Een paar maanden geleden moest ik bij huisnummer 91 zijn. Mooi nummer, zei ik, waarop een ander vroeg: "Waarom, is het een priemgetal?" Goeie vraag, want vanaf de 50 wordt het wat lastig om in snel tempo de priemgetallen op te noemen. Nee, trouwens, 91 is 7*13. 

Met 7 en 13 is iets moois. Behalve dat ze beide terug te vinden zijn in de Bijbel (zeven dagen in de week, zeven sacrementen en de 13 van vrijdag de dertiende (twaalf discipelen plus Jezus tijdens het Laatste Avondmaal), kun je in combinatie met de 11 leuke trucjes uithalen).

7*11*13=1001, een mooi getal (net als 111, wat 3*37 is). Bedenk een getal in de vorm van ABCABC, waarbij de A, B en C voor een cijfer staat (bijvoorbeeld 584.584). De getallen ABCABC zijn enkel en alleen deelbaar door 7, 11 en 13 (en combinaties, zoals 77, maar omdat dat geen priemgetal is, laat ik deze buiten beschouwing). 

Paginanummers onthoud ik ook makkelijker als ik ze ontbind. Ik zit niet op pagina 81, maar 3^4. 72 vind ik ook erg mooi, omdat dat 3^2*3^2 (3*3*2*2*2) is. Toen ik afgelopen weekend bij mijn vriendin een boek zat te lezen, staarde ik weleens naar het plafond. Ze keek eerst raar op en vroeg wat ik deed, maar na een paar keer werd het al: "Over welk getal denk je nu na?"

Ik dacht na over 83. Het was een priemgetal, dat voelde ik aan, maar die 3 op het eind trok mijn aandacht (het boek was ook niet zo spannend als ik in eerste instantie dacht). Om een 3 op het eind te krijgen, heb je niet zo heel veel mogelijkheden. 1*3 kan, en daarmee ook 11*3, 21*3 enz., en 1*13, 1*23 enz., en ook combinaties als 11*13 en 21*53. Voor het gemak richt ik me op de cijfers, omdat getallen uit cijfers ontstaan.

1*3 dus, en 7*9, en meer niet. Een getal als 83 zou, als het te delen was, deelbaar moeten zijn door A1*B3 of door A7*B9. 

Mijn gedachte ging van de 3 over naar de 1. 21, 51, 81, 111.. Er zitten stapjes van 30 tussen (getallen als 41 en 61 zijn priemgetallen). Dit duidt erop dat er per se een 3 in moet zitten, en dat klopt! 3*A7, om precies te zijn. Maar 91 dan? Ja, dat is 13*7, dus getallen in de vorm van B3*7 kunnen ook, net als B3*A7. 9*9 is een bijzondere, omdat 9*9=3*27. Getallen in de vorm van A9*B9 kunnen dus ook. 

Aan lezen ben ik die dag niet meer gekomen, ik zag alleen maar getallen!

Boudewijn de Groot - Verdronken Vlinder

Het is nu nog ver weg, maar op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit.
Om alvast in de stemming te komen, zal ik elke maandag een blog plaatsen waarin ik een nummer uitlicht.

We zijn beland in 1970, het jaar waarin de opkomstplicht voor verkiezingen wordt afgeschaft, waarin het Eurovisiesongfestival in Nederland wordt gehouden, waarin bekend wordt gemaakt dat the Beatles uit elkaar gaan en het jaar waarin Queen wordt opgericht.

In 1970 kwam Boudewijn de Groot met het nummer Verdronken Vlinder. "Zo te sterven op het water met je vleugels van papier" is maar een klein voorbeeld van de poëzie die erin zit. Een prachtig nummer, over de vrijheid die men zoekt, maar niet ziet dat hij deze al heeft. Prachtig verwoord! 

De clip is, net zoals bij Meisje van 16 , Meneer de President en Meester Prikkebeen, in het zwart-wit zonder al te veel gedoe, al zijn er nu wel "special-effects" bijgekomen. 

Vandaag de dag is de muziek van dit nummer rustiger geworden, wat de poëzie eigenlijk alleen maar nog mooier maakt. Schitterend gewoon!

Share a coke with...

Het is woensdagavond. Ik stap de tram in. De hitte van de dag zit nog in de stad. In de tram voelt de lucht benauwd aan. Er ligt een vloeistof op de grond. Nog niet zo heel lang, omdat de vlek groter wordt bij elke bocht die de tram maakt. Voorbij die plas is nog een plaatsje vrij, en ik besluit om daar te gaan zitten. Voorzichtig stap ik over de rivier heen, omdat ik geen plakkerige schoenen wil. Vandaag is al plakkerig genoeg. 
Als we de Erasmusbrug overgaan, zie ik waar de bende uit komt. Een coca-cola blikje rolt over de grond. Ik snap die mensen niet. Waarom drink je het blikje niet leeg? Ik kan me niet voorstellen dat je met dit weer geen dorst hebt. Misschien was de cola te warm om te drinken. Nee, dan kun je het blikje weggooien als je uitstapt. Waarom laat je het staan? Misschien is er wel opzet in het spel. Weet ik veel, het kan toch leuk zijn om de tram smerig achter te laten?
Mijn gedachten verplaatsen van de daders naar de tramconducteur. Is hij niet trots op zijn werkplaats, wil hij die niet schoon achterlaten, wordt hij niet gek van dat rollende blikje? 
Ik snap de reizigers ook niet. Wat voor moeite is het om een blikje weg te gooien, ook al is het niet van jou. Dat je de dader(s) er niet op durft aan te spreken, kan ik begrijpen, want wie ben jij nou om je met het leven van een ander te bemoeien? Misschien merkte je het blikje pas op toen hij omviel en de eigenaar al weg was. Misschien kwam je wel, net als ik, binnen toen de colasloot een colarivier werd. 
De tram is bijna bij mijn halte. Ik pak het blikje op. Zo'n grote moeite is het niet om het weg te gooien. Er zit nog wat cola in het blikje. Heel voorzichtig houd ik het beet, om geen plakkerige handen te krijgen. 
De tram stopt en ik stap uit. Bij de prullenbak gooi ik het blikje erin. "Share a coke with LOVE" verdwijnt in het afval. 

Ik weet nog goed dat er een tijd was

Ik weet nog goed dat er een tijd was, dat het zo koud was in Nederland. Veel sneeuw, ijs, regen en een ontbrekende zon. Zo lang geleden is het niet geweest hoor, ik heb rijst in de kast staan die ouder is.

Maar goed, toen hoorde je men klagen over de kou. Het sneeuwde zo hard, de kachel moest zo lang branden, het is koud, de voeten zijn nat, het openbaar vervoer heeft vertraging, er was extra file, de auto was kapot.. Wat er ook gebeurde, het was niet leuk.

En zelfs toen de sneeuw wegging, bleef men klagen. De zon is er nog steeds niet, het is van dat saaie weer, er is geen zomergevoel, er zijn zoveel bloemen en pollen waarvan iedereen moet niezen, de grasmaaier maakt zoveel lawaai, de tram reed voor m'n neus weg omdat hij op tijd was (of jij te laat, maar dat wordt niet gezegd). 

Daarna werd het ook niet beter. Toen scheen ze zon eindelijk, maar was men nog steeds niet tevreden! Het is zo warm, zo benauwd, lekker weer terwijl je moet werken, te warm weer terwijl je vrij bent, te lang in de zon gelegen, zwembadje lek. Waar is die verkoeling nou, nu is het wel mooi geweest. 

Dat is het groepje van mensen die altijd klagen. Dan heb je ook mensen die klagen over de klagende mensen. Zij moeten niet zo zeuren dat het te koud, te warm, te droog of te nat is: dat is nou eenmaal de wereld en je moet maar het beste ervan maken. Van klagen wordt het immers ook niet beter.

En ik? Ik observeer en geniet van alles en iedereen. Er zijn is geen overstroming voor de deur en ik heb de tijd, dus wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen, haha!

Boudewijn de Groot - Waterdrager

Het is nu nog ver weg, maar op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, zal ik elke maandag een blog plaatsen waarin ik een nummer uitlicht.

De 7e single van Boudewijn de Groot is het nummer waterdrager. Typisch een nummer uit de tijd van de flower power. Een zweverige tekst, mooi zacht en poëtisch, maar wat er precies wordt bedoeld.. Niemand die het weet, en aan de schrijver (Lennaert Nijgh) kunnen we het niet vragen, aangezien hij er niet meer is.

Eigen fantasie en interpretatie dus. 

Het doet me denken aan de strijd die de mens tegenwoordig voert tegen de opwarming van de aarde. Dat komt vooral door de regel “De zee moet gered van de zon”. In de tijd dat deze tekst geschreven is, was dit nog niet aan de orde, maar ik vind het wel van toepassing op deze tekst.

Het doet me ook aan een ander actueel thema denken: de financiele crisis.  Het ene gat moet met het andere gedicht worden. Het water en de zee symboliseren het geld waar alles om lijkt te draaien.  De Waterdrager is voordurend bang dat het geld opdroogt. Om die reden zwoegt hij zich suf en verbeeld zich allerlei illusies. Maar tevergeefs.

Homofanclub

ADO Den Haag heeft als eerste voetbalclub in Nederland een fanclub voor homoseksuelen en transgenders. De leden hebben een voorbeeld genomen aan andere clubs in Europa waar roze fanclubs al langer gebruikelijk zijn.

Een van de initiatiefnemers is Renate den Heijer. "Het idee is geboren toen ik samen met vrienden vorig jaar in een café naar ADO zat te kijken. Een van de mannen vertelde dat hij homosekueel is en dat hij een aantal keren in Duitsland naar wedstrijden is gaan kijken. Hij zei dat daar 21 clubs zijn met een roze fanclub. Zelf ben ik transgender. Toen kwamen we al snel op het idee om ook in Nederland zo'n club op te richten."

"Reacties positief"

De fanclub bestaat nu uit tien leden en heeft de naam 'De Roze Règâhs' meegekregen. Het symbool van ADO en de stad Den Haag is een ooievaar, maar in de volksmond wordt er gesproken over 'de reiger'.

Negatieve reacties zijn er ook. "Op de website van de harde kern van ADO lees je wel vervelende dingen maar die zijn niet veel erger dan wat je aan reacties op internet leest bij elk willekeurig verhaal over homo's."

Respect

De oprichters hopen dat de fanclub bijdraagt aan meer respect voor lesbiënnes, homoseksuelen, biseksuelen en transgenders in het voetbal.

"Al moet ik er wel bij zeggen dat wij geen activisten zijn", zegt Den Heijer. "Allereerst zijn we gewoon fan van ADO Den Haag en willen we samen van wedstrijden genieten."

Bron.

Ergens ben ik tevreden. De voetbalwereld is namelijk niet zo homovriendelijk, dus dit is zeker een stap in de goede richting. Ik vraag me alleen af of dit geen vorm van (positieve) discriminatie is. Waarom kunnen LHBT's zich niet aansluiten bij de bestaande fanclubs? Waarom moet er onderscheid gemaakt worden tussen hetero's en niet-hetero's?

Cadeautje!

Boudewijn de Groot - Meester Prikkebeen

Het is nu nog ver weg, maar op 1 november 2013 ga ik met mijn lieve meiske naar Boudewijn de Groot, in mijn beleving de beste Nederlandstalige artiest ooit. Om alvast in de stemming te komen, zal ik elke maandag een blog plaatsen waarin ik een nummer uitlicht.

Meester Prikkebeen is de zesde single van Boudewijn de Groot, afkomstig van het album Picknick. Het nummer is een duet met Elly Nieman, maar haar naam wordt op veel verzamelalbums niet vermeld. De tekst is geschreven door Lennaert Nijgh, de muziek is van de zanger zelf.

Het nummer gaat over Meester Prikkebeen, een wat ouderwetse en zonderlinge figuur. Het personage is gebaseerd op de Zwitserse 19de eeuwse stripfiguur "Monsieur Vieuxbois" (letterlijk vertaald:"meneer oudhout") door Rodolphe Töpffer, die in het Nederlands "Mijnheer Prikkebeen" genoemd wordt. 

Dat de clip in zwart-wit is, zal geen verrassing zijn, aangezien het nummer uit 1968 komt. Wat wel een verrassing kan zijn, is de clip zelf. Zeer, zeer rustig, waarbij je bijna twijfelt of het geen willekeurige beelden met een liedje eronder zijn. 

In 2009 is het nummer ook nog bekend en was live te beluisteren op de Vrienden van Amstel. 

Geocahing in Rotterdam (deel 2)

Wat is geocaching?

Iemand verstopt op een bijzondere plaats, meestal in de natuur, een waterdichte doos met daarin een logboek, en verder evt. een aantal leuke voorwerpen (om te ruilen) en soms ook een wegwerpcamera. Klik hier voor uitleg van Geocaching d.m.v. een YouTube-filmpje met Nederlandse ondertiteling.

Met zijn hand-GPS (al voor 100€ verkrijgbaar) bepaalt hij de precieze coördinaten van de schuilplaats, die hij vervolgens publiceert op de Geocache-website www.geocaching.com. Anderen lezen die coördinaten en kunnen op zoek gaan naar de cache ('schat'). Vervolgens loggen ze hun bezoek op de speciale cache-pagina om hun bezoek kenbaar te maken. 

Je kunt HIER deel 1 lezen.

 

Daar lopen we dan, mijn vriendin en ik. 

(...) "Ja, ik voel wat!" en haal er een buisje uit. Uit mijn ooghoek zie ik dat er twee agenten naar ons staan te kijken. Heel onschuldig, op een afstandje, maar ze houden ons wel in de gaten. Nadat mijn meiske haar naam op het papiertje heeft geschreven, rol ik het op en stop het papiertje terug in het buisje. De twee agenten staan er nog steeds. Al doen we niks verkeerds, je voelt je toch een beetje bekeken. Het is toch geen milieuvervuiling hè?

"Zo, dit was nummer 17, toch?" "Klopt, we gaan als een speer!"

Op het moment dat ik terug naar het verkeersbord wil lopen, komen de twee agenten onze kant op. "Wat zijn jullie aan het doen?" De toon is geïnteresseerd, rustig, vriendelijk, beleefd. Een kort gesprekje volgt. Mijn vriendin legt uit wat geocaching is en de agenten stellen vragen. Wie kunnen er meedoen, hoe werkt het, wat heb je nodig.. Ik laat zien wat er in het buisje zit. 

"Ah, hartstikke leuk joh. Ik heb er nog nooit van gehoord. En dit doen ze dus overal in Nederland?"

"Niet alleen in Nederland, maar over de hele wereld. Deze cache was dan nog simpel, voor anderen moet je graven, klimmen of met een bootje er naartoe varen." 

De agenten knikken geïnteresseerd. 

"En, dan weet u dat voor de volgende keer: als er hier mensen naar verkeersborden kijken en wat aan het zoeken zijn, weet u wat ze zoeken en waar het ligt."

De agent moet lachen. "Nou, gelukkig is het geen drugs. Nog een fijne dag"

Drugs, dat zou een leuk verhaal worden...

Geocaching in Rotterdam

Wat is geocaching?

Iemand verstopt op een bijzondere plaats, meestal in de natuur, een waterdichte doos met daarin een logboek, en verder evt. een aantal leuke voorwerpen (om te ruilen) en soms ook een wegwerpcamera. Klik hier voor uitleg van Geocaching d.m.v. een YouTube-filmpje met Nederlandse ondertiteling.

Met zijn hand-GPS (al voor 100€ verkrijgbaar) bepaalt hij de precieze coördinaten van de schuilplaats, die hij vervolgens publiceert op de Geocache-website www.geocaching.com. Anderen lezen die coördinaten en kunnen op zoek gaan naar de cache ('schat'). Vervolgens loggen ze hun bezoek op de speciale cache-pagina om hun bezoek kenbaar te maken. 

Daar lopen we dan, mijn vriendin en ik. Niet in de bossen, in een park of op een verlaten plein, maar in het centrum van Rotterdam. En niet zomaar het centrum van Rotterdam, maar voor het stadhuis. En niet zomaar op een tijdstip, maar om half twaalf in de ochtend. En niet zomaar op een dag, maar op een dag dat naar buiten kwam dat de Nieuwe Kuip er niet kwam. 

Het centrum van Rotterdam, met automobilisten, toeristen, Feijenoordfans, (extra) politieagenten, fietsers, werklui, lokale bevolking.. Het was er allemaal, en wij zijn op zoek naar een cache. Daar, in de drukte, lopen we met een telefoon in onze handen, kijkend naar waar we precies moeten zijn. "Verkeersbord" is de hint, maar in het centrum is er haast op elke vierkante meter wel een verkeersbord! Heen en weer lopen, aan verkeersborden voelen, om ons heen kijken, overleggen.. Nee, subtiel gaat het absoluut niet.

"Deze foto staat erbij." Ze laat me een foto zien met het stadhuis erop. Ik kijk naar de details. Een boom, stukje van een fietspad, rond verkeersbord ter hoogte van een raam.. "Volgens mij zit het in die richel." Ik wijs naar het verkeersbord met een fiets erop en loop erheen om te voelen. Met mijn fietssleutel peur ik in de richel, zodat mijn handen niet onnodig vies worden. 

"Ja, ik voel wat!" en haal er een buisje uit. Uit mijn ooghoek zie ik dat er twee agenten naar ons staan te kijken. Ze zeggen wat in hun portofoon; een agent aan de andere kant van de straat komt nu ook aanlopen. Mijn vriendin schroeft het buisje open en schrijft haar naam op het papiertje. Nu staan er al vier agenten naar ons te kijken, met een wapenstok in de hand. Ik draai het buisje dicht als de agenten naar ons toe komen lopen. Snel, vastberaden, met nog minstens vijf paar ogen dat ons in de gaten houdt.

"Laat vallen!" beveelt de agent ons. Hij wijst naar het buisje. "Laat vallen en handen op je hoofd, NU!" Ik kijk mijn vriendin aan. Ze zit in een revalidatiecentrum en handen op het hoofd doen is pijnlijk voor haar schouders. Een seconde twijfel ik of ik er wat van zou zeggen, maar bedenk al snel dat dat de situatie alleen maar erger maakt. 

De twee agenten staan al voor ons. "Omdraaien, benen wijd, handen tegen de muur." Een agente met een blonde paardenstaart komt onze kant op. Omstanders zijn blijven staan, mobieltjes verschijnen. Een andere agent pakt het buisje op. Door de agente worden we gefouilleerd. "U wordt verdacht van het verspreiden van illegale middelen. U heeft het recht om te zwijgen. Alles wat tegen u wordt gezegd kan tegen u gebruikt worden."

Hoe komen we hier nou weer uit?