Aftellen: transseksuelen.

Nog 13 dagen. Nog 13 dagen en dan is het 11 oktober. 11 oktober, internationale coming-out day. Vandaag zit ik precies op de helft. 13 blogs geschreven, nog 13 te gaan. Nog 13 dagen, en dan ga ik over andere onderwerpen schrijven, doen alsof ik veelzijdig ben ("maar Miek., je bent al veelzijdig!" "Dankjewel, lief stemmetje in mijn hoofd"). Ik ga dan, denk ik, lijstjes maken. Vijf dingen die ik leuk/stom/grappig vind. Ja, dat ga ik doen! En een blog met "foto van de week", om een beetje cultureel te worden. Ja, ik wil laten zien wat de wereld te bieden heeft.

Maar eerst nog de rubriek "Aftellen", met vandaag het onderwerp transseksuelen. Maandag was er een documentaire op TLC (ken je de zender? Echt leuk hoor, met vrouwvriendelijke reclames en leuke programma's, onderdeel van Discovery, net als Animal Planet). Die documentaire, "Becoming Chaz", ging over Chestity Bono, over hoe zij worstelde met haar uiterlijk en dat ze een man wilde zijn. Ze was lesbisch en vond het absoluut niet fijn om rond haar borsten te worden aangeraakt. Doen alsof die niet bestonden, alsof het plat was. Ze slikte hormonen en liet haar borsten weghalen: zij werd een hij.

Een operatie omdat je jezelf niet mooi vindt. Bijna iedereen heeft er weleens over nagedacht. Vetrolletje hier, rimpeltje daar. Je kunt crèmes kopen die het tegengaan (schijnbaar), je onderneemt plastische chirurgie of je laat het maar. 

Sommige operaties kan ik me prima voorstellen. Een borstverkleining, bijvoorbeeld, omdat je door het formaat last van je rug hebt. Of een vorm van huidtransplantatie, omdat je brandwonden hebt. In sommige gevallen ook vet weghalen, als het levensgevaarlijk wordt. "Tja, dan had diegene eerder moeten beginnen met gezonder eten en wat meer bewegen." Maar zo simpel is het niet altijd, andere factoren spelen ook een rol.

Andere operaties begrijp ik dan weer minder. Een borstvergroting, omdat ze cup C te klein vinden. Of een behandeling met botox, omdat ze op hun 50e kraaienpootjes krijgen. Een neuscorrectie, omdat hij niet op die van weet-ik-veel-welke-ster lijkt. Wees dan gewoon tevreden met wat je hebt!

Anders zit het bij transseksuelen, als je het mij vraagt. Het is een ingrijpende operatie, zowel voor de conditie als voor het uiterlijk van je lichaam, je geest en voor familie en vrienden. Dit is wel iets anders dan je billen niet mooi genoeg vinden: je vindt het verschrikkelijk om in dit lichaam te zitten!

Het lijkt mij heel zwaar om in het 'verkeerde' lichaam te zitten. Je voelt je een man, maar zit in een vrouwenlichaam. Iedereen reageert ook op je als een vrouw. In de puberteit krijg je borsten, terwijl je die absoluut niet wilt. Je voelt je zo ongelukkig, dat je grijpt naar de drugs of alcohol en dat je serieus overweegt om zelfmoord te plegen. Hoe ongelukkig ben je dan wel niet, dat je besluit om een geslachtsverandering onder te gaan? Dat je echt geen andere uitweg ziet. Ik vind je dan moedig, aangezien je nog de wil hebt om te leven, zelfmoord zou minder pijnlijk zijn en dat proces duurt korter. Hoe moedig ben je dan wel niet om tegen vrienden en familie te zeggen dat je niet lekker in je vel zit, letterlijk, en dat je een man wilt worden. 

Een mooie documentaire, ik kan niks anders zeggen.