Ze stond gewoon te praten toen ik naar buiten kwam. Ze viel me niet meteen op, ik keek eerst naar het weer. Zou ze nog weten wie ik ben? Ja, ik denk het wel, hoewel ik niet zeker weet of ze mijn naam nog weet. Maar wat doet zij eigenlijk hier? Misschien een bijscholing, of studeert ze voor een tweede vak. Ik kan me niet herinneren wanneer ik haar voor het laatst heb gezien, maanden geleden moet het zijn geweest. De ouderdom had toegeslagen, de rimpeltjes waren dikkere groeven geworden. Misschien moet ze gewoon stoppen met roken. Hoe zou het nu eigenlijk met haar gaan, en met haar kinderen? Ach, het ging me eigenlijk ook helemaal niks aan.
Ze stond gewoon te praten toen ik naar buiten kwam. Laarzen met een lage, robuuste hak, zwart. Een sigaretje in haar linkerhand, waar ze af en toe rustig een trekje van nam. Een wijde rok tot over de knie, zoals ik haar altijd al heb gezien. Ze is weer terug naar blond, daaraan herkende ik haar. Tot de schouders, scheiding in het midden, een beetje wild. Eigenlijk is ze niks veranderd.
Ze stond gewoon te praten toen ik naar buiten kwam. Een gevoel van respect kwam bij me naar boven, dat is in al die jaren nooit weggegaan. Ik keek, staarde naar haar, wetend dat ik mijn blik zou afwenden als ze mijn kant op zou kijken. Schaamte was het niet, ook geen verliefdheid of wat dan ook in die richting. Op de een of andere manier heeft ze bij mij zoveel ontzag verdiend, zonder dat ze het weet.
Ze stond te praten toen ik naar buiten kwam, en pratend ging ze weg, zonder mij te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten